prawo do szczęścia

Nigdy nie pisałam na forum, ale mocno wierzę, że ktoś mi doradzi. Nie chcę podawać dokładnych danych, żeby pozostać anonimowa. Mam 22 lata. Prawie rok temu temu zostałam wdową. Mój Mąż popełnił samobójstwo. Nie zostawił listu/wiadomości. Nic w tym stylu. Między Nami nie układało się najlepiej. Zdaję sobie sprawę z tego, że mogła to być moja wina, chociaż było wiele innych poważnych problemów. Uważam jednak, że z każdym jednym mogliśmy sobie poradzić gdyż zawsze mógł liczyć na moją pomoc. Lecz to nie jest sednem sprawy. W moim życiu pojawił się X. Znałam go wcześniej lecz nic Nas nie łączyło. Spotykam się z Nim od jakiegoś czasu lecz w ukryciu. Dużo rozmawiamy, dosłownie o wszystkim. Mówię o moim byłym Mężu, zawsze mogę się wypłakać i powiedzieć co leży mi na sercu. Nie ma tematów tabu, doskonale się rozumiemy. Z X jest mi cudownie. Moja Mama dowiedziała się niedawno - przypadkiem. Nie akceptuję tego lecz niczego nie zabrania. Kilka miesięcy temu chciałam spotkać się z X i powiedziałam o tym rodzicom. Tata mi zabronił. Była wielka awantura. Powiedział, że to za wcześnie. Poza tym między mną a X jest bardzo duża różnica wieku. Sęk w tym, że nie chcemy się już ukrywać. Jak porozmawiać z zaborczym Tatą? Bardzo liczę się z Jego zdaniem i emocjami. Jest dla mnie ważny, lecz czy nie mam już prawa do szczęścia? Mój Tato choruje i obawiam się, że ta informacja może źle na Niego wpłynąć. Jest podatny na takie rzeczy. Czy powinnam powoli "wprowadzać" X do mojej codzienności? Zacząć od mówienia rodzicom o spcerze z X? piwie z X? kinie z X? Jak do tego podejść? Chcę być szczęśliwa. Mam 22 lata a jestem czuję się jak w "złotej klatce". Mój Tato jest na prawdę bardzo trudnym człowiekiem, to może wydawać się śmieszne, ale po prostu boję się z Nim rozmawiać...