GRUPA WSPARCIA dla odrzuconych smutnych cierpiacych

Witam. Postanowilam zalozyc grupe wsparcia, bo sama popadam w depresje, nie mam z kim porozmawiac mimo ze mam rodzine, a wiem ze jest duzo takich osob jak ja... Oto moja historia tak z grubsza... Moi rodzice naklaniaja mnie do zerwania zareczyn z moim narzeczonym, poniewaz on i ja nie chcemy mieszkac w domu moich rodzicow... Tylko ze chcemy mieszkac u tesciow gdzie jest bieda.. Ale za to tam nie ma patologii ktora jest u mnie w domu..Ta historia jest bardzo skomplikowana. Serce mi sie kraje, oni mowia o nim tyle przykrych slow, mowia ze nie chca mnie znac jak tam sie wyorowadze. Wchodza mi na wyrzuty sumienia. Nie wiem jaka decyzje podjac:-( Stracilam zdolnosc podejmowania decyzji, chcialabym zeby ktos za mnie zdecydowal... Leze caly czas w lozku po pracy i placze, jestem w totalnym dolku. Mialam ciezkie dziecinstwo, mam kilka fobii spolecznych. Chcialabym umrzec, wtedy nie byloby problemu. Ale che zyc i nie odwaze sie zabic. Myslalam o tym zeby upozorowac swoje porwanie i uciec i zaczac nowe zycie. Ale pewnie by mnie znalezli:-( Mam kochanego narzeczonego, on jest moja JEDYNA bliska osoba, ale mu nie moge o tym wszystkim powiedziec, ze mnie przeklinaja itd. bo znienawidzi moja rodzine, a tego bym nie chciala

hej?

widze, ze tylko ja tu mam depresje i problemy:-( Jesli ktos z was chcialby napisac o sobie to prosze bardzo, bede tu na pewno jeszcze zagladac:-)

Cześć. Jestem Marcin, mam 18 lat i szczerze chciałbym z kimś stąd porozmawiać etc. Najpierw chcę dowiedzieć się czy ktoś w ogóle funkcjonuje jeszcze na tym forum?

Radzę sobie sam ;) na tym forum jest masa idiotów i podszywaczy :)

nie mam narzeczonego , sam się zaspokajam i mieszkam z mamą i dobrze mi

to w*********j stond tu jest grupa wsparcia

Widzę, że jednak nic z tego. Rozumiem.

Jestem Marcin, 18 lat. Już naprawdę nie daje sobie rady z 'życiem'. Nie wiem z czym właściwie. Od zawsze byłem odrzucany. Wcześniej żyłem normalnie mimo wszystko, ale potem cała ta sytuacja, całe to 'nieszczęście', problemy zaczęły pogłębiać się z dnia na dzień coraz to szybciej.. Dzisiaj już nie potrafię stanąć przed lustrem, nie potrafię złapać oddechu. Błagam, chciałbym porozmawiać już z kimkolwiek. Zostawiam email, na nikogo a tym bardziej na samego siebie już naprawdę nie umiem liczyć.: emenems56@wp.pl