Jestem beznadziejną matką, jak mogłam tak pomyśleć..

Mam dwoje dzieci, jedno ma rok, starszy syn 5 lat. Starszak jest istnym diabłem wcielony, wykańcza mnie i męża psychicznie, mamy z nim duże problemy wychowawcze. Pojechał dzisiaj na cały dzień do dziadków, zostalismy w domu sami we troje. Pomyślałam sobie "Boże jak fajnie jest bez ... (i tu imię starszego syna)". Oczywiście za moment uznałam, że jak mogłam tak pomyśleć :o:o Teraz mam wyrzuty sumienia, że w ogóle przyszło mi coś takiego do głowy.. Jestem straszna :(

Zacznijcie go wychowywać a nie ganiać za nim.

Wcale nie jesteś straszna i nie jesteś złą matką. Przestań. Ja znam wiele matek, które marzyły o tym, by choć na 2 dni odpocząć od dzieci. Jeśli ktoś tak nie miał, to fajnie. Ja np. tak. I to wcale nie dlatego, że nie kocham...kocham najbardziej na świecie.

Ja jestem jeszcze gorszą matką. Mam córkę 14 letnią i jak tylko zbliża się czas jej powrotu ze szkoły do domu, to już jestem znerwicowana, że znowu będzie pyskować i w ogóle mam już jej dość, marzę o tym, żeby zamieszkała z ojcem (jestem po rozwodzie). Mam też młodszego syna i on mi już tak nie działa na nerwy.

Przecież to prawda, że dzień bez tego ananasa był fajny, spokojny ;-) Masz trudne dziecko, więc nic dziwnego że odpoczęłaś kiedy wyjechał. Nie oskarżaj się a częściej korzystaj z pomocy babci ;-) A w domu może jakoś pomału próbuj z nim pracować. 5-latek to już duży chłopiec, powinien być pomocny i dobrze współpracować.

Ja też jestem zdania, że fajnie gdybyś znalazła fachową pomoc, jak pomóc sobie i dziecku i go okiełznać. Masz jeszcze czas...ale coraz mniej.