kazda z Was, która kocha zrozumie co czuję

Historię rozwijać chciałabym w trakcie, dodając kolejne szczegóły - nie lubię długich postów. Rozchodzi się o banal - chce by wrócił. Jesteśmy dorosłymi ludźmi, których po ponad roku związku rozdzieliły kilometry, w granicach kraju, pomimo to związek funkcjonował przez kolejne półrocze. Nie w tym problem - a w tym, ze to jedynak, syn rodziców starszego pokolenia, którzy dopiero po ponad roku naszego związku, dowiedzieli się, ze ja mam dziecko. Robili wszystko by nas rozdzielić. On definitywnie odszedł ponad miesiąc temu,kontakt jest, zachowuje sie z klasa, obojetnoscia, czy jest send walczyc??? Jam walczyc o milosc swojego życia, której na przeszkodzie stanęli rodzice??

walcz. rodziny sobie nie wybierał, ma taką jaką ma, ale jego kochasz, więc działaj..

Problem w tym, ze on jako jedynak świadomy wieku rodziców, wiszący te beznadzieję "umrę jak jej nie zostawisz" uznał, ze się więcej nie da. Wymówił się odległością przy rozstaniu, ale ja wiem, wiem to na pewno - nie w tym rzecz. Mama to Hitler w spódnicy - bez szans na akceptacje, tato też, jako, ze to rodzina ze statusem, przekupili go miezkaniem, praca, wcześniej w ramach szantarzu zabrali mu oszczędności, które cale życie lądowali mu na konto. On niedojrzały, co nie przeszkadza mi, bo jest cudownym człowiekiem, uwierzcie, miedzy nami zero kłótni, wieeeeelka namiętność, szacunek, chce się rzec "taka miłość się nie zdarza"

W dumie to bez sensu pisać, odwala mi, po prostu tak kocham, ze nie radze sobie z tym rozstaniem...

jakbym liczyła, że rodzina mojego faceta będzie mnie kochać to bym się przeliczyła, ale jego kocham na tyle, że ich miłość mi nie jest potrzebna, nie muszą ukrywać niechęci :P. rozumiem, mnie w emocjach też czasem odwala ;). ja bym powalczyła jednak...

Najgorsze ze nie wiem jak, mija ponad miesiąc od rozstania, on raz napisał, ze kocha, kilka razy, ze tego nie chciał... W sensie rozstania, z reguły jest niemiły, za co za chwile przeprasza, o nic nie błagam, nie chodzę po ścianach. Jeśli napisze wprost utwierdze go, ze mi mało upokorzeń, spodziewam się reakcji na nie.... Wiec jaka jest taktyka? Milczeć?

Jak walczyć o mężczyznę, zdecydowanie którego przerosło moje obowiązkowe i odpowiedzialne życie, ale jakoś próbował podołać - dla mnie na poziomie satysfakcjonującym, o niedojrzałego chłopca w toksycznych relacjach z rodzicami? Wiem jedno - nie było dotąd ważniejszej kobiety w jego życiu niż ja , większego spokoju w związku, większego czadu, szalu, większej namiętności....