Szczęśliwej drogi już czas..

Dwadzieścia lat życia razem, dwójka dzieci prawie dorosłych, z kórych jesteśmy tacy dumni, wiele godzin wspaniałych wspomnień. Wielki rodzinny skarb ale nie kochamy się już:-( Próbowaliśmy wskrzesić dawne uczucie, ale została jedynie sympatia i wzajemny szacunek. Są też wspólne obowiązki wychowawcze. Postanowiliśmy się rozstać nie raniąc siebie. Nadchodzące Swięta będą pierwszymi spędzonymi oddzielnie i jednocześnie ostatnimi razem jako rodzina. Nie chcę utrzymywać związku na siłę zwłaszcza, że dzieci już są jedną nogą poza domem. Nie chę ranić ale nie czuję już nic poza sympatią, nie kocham. Chcę jeszcze przeżyć piękną miłość czekającą na mnie za rogiem. Nie pytam Was o radę co zrobić. Wiem co zrobić. Chcę aby było mi lżej. Aby nam było lżej.