30 lat, niby wszystko ok a jednak do bani

Mam 30 lat, niezłą prace, mam gdzie mieszkać. Nie jestem brzydki, ale adonisem tez nie jestem. Ostatnie lata zmarnowałem z kobietą, która nie wie czego chce od życia. Nie wierzę już w miłość, nie wierze w to, że będę miał żonę i dzieci. Wiem, że teoretycznie nie jest źle. Pewnie nawet dla części kobiet mogę być "łakomym kąskiem". Problem w tym, że dla nich to czysta kalkulacja. A ja tęsknię za miłością. Nie chce się wiązać z kobietą, której nie mogę ufać.

No chłopie, ciężka sprawa, bo już za bardzo nie masz z czego wybierać. Szansa że znajdziesz jakąś fajną młodą dziewczynę jest marna. większość albo myśli, żeby imprezować i "korzystać z życia", albo spotykają się z rówieśnikami, albo po prostu marnują czas i później budzą się z ręką w nocniku. Po 25 to już jest naprawdę ciężko o fajna dziewczynę, zostają albo pasztety, albo takie z większym przebiegiem, albo rozwódki, matki dzieciom, które nagle chcą się związać z facetem z przyszłością. Nie myśl o tym. Lepiej zamiast się zadręczać zacznij korzystać życia. Spójrz na to z drugiej strony. masz pracę. Nie masz żony i dzieci więc na pewno masz nadmiar kasy. Po co masz szukać kogoś, kto tę kasę spożytkuje, jak możesz to zrobić sam?

ja jestem samotna 29-latka. tez mam dobra prace, ładne mieszkanie, fajnych znajomych, bezproblemowe życie. a jednak marze o tym żeby znalezc tego jedynego, bardzo chcialabym zostać żoną i mamą. ale ciezko w tym wieku o normalnego faceta.

to chyba raczek kobiety 25 + mają problem żeby poznać kogoś sensownego. Dobra rada2 - sorry ale jeśli ciebie stać tylko na to, żeby nazywać kobiety pasztetami, albo pisać o ich "przebiegu" jak o jakimś samochodzie albo rzeczy to nie zasługujesz na fajną,wartościową dziewczynę.

Tylko, że 30 latkowie dalej szukają 20 latek. Biologia o tym decyduje. Zastanawia mnie tylko, czemu kiedy kobiety mają 20 lat to tak marnują ten czas. Przecież wtedy maja szanse znaleźć najlepszego faceta. Interesują się nimi i 20, 25, 30 latkowie.

Wybacz, ale nie chcę za żonę kobiety, która skakała z łóżka do łózka.

A ja mam 34 lata. Nie jestem wysoki, przystojny ani nie mam wyksztalcenia. Lubie z********ac fizycznie, zarabiam dobre pieniadze. Zaczne rozgladac sie za dwa lata, wtedy kiedy bede mogl poswiecic caly wysilek na kobiete ktora bedzie chciala miec rodzine, kilkoro dzieci. Jak nie znajde to trudno. I wiek dla mnie nie ma zasadniczego znaczenia. Zapewnienie bytu wczesniej po prostu jest dla mnie wazniejsze. Ot skrzywienie z dziecinstwa kiedy rodzice nie mieli dla nas czasu.

Wiecie, ja zawsze myślałem, że jakoś to się ułoży. To co robiłem, robiłem zawsze z myślą o przyszłej żonie, rodzinie. A tu nagle się okazuje, że to wszystko było bez sensu. Trzeba było korzystać z życia. Brać co życie daje, a nie zastanawiać się nad tym, czy to uczciwe wobec mojej przyszłej żony. Teraz wychodzi na to, że chciałem być uczciwy wobec kobiety, która nie istnieje.

Sluchaj, nie marudz. Nie Ty jeden, nie Ty pierwszy i ostatni. Bierz na klate i zyj. Ludzie nie takie maja zmartwienia. Wypij litr wodki, kup bilet do obcego kraju, spedz tydzien-dwa, badz wesol. Od takiego smutnego p********ia jeszcze sie nic nie zmienilo. Nie masz 18 lat.

Też mnie to zastanawia. Ja poznałam męża w wieku 18 lat. 8 lat starszego. Gdybym tak jak koleżanki traciła czas z rówieśnikami, to zapewne w wieku 25 lat obudziłabym się szukając kogokolwiek. A tak mogłam wybrać najlepszego.