Nie znam miłości poza tą nieodwzajemnioną

Mam 26 lat i jeszcze nigdy nie zakochałam się w nikim ze wzajemnością. Zawsze jest tak, że zakochuję się w facetach, którzy albo mnie mają gdzieś, albo jestem dla nich jedynie kumpelą. Z kolei mną interesują się tylko tacy, którzy w ogóle mnie nie pociągają. Dlatego też od lat jestem sama i powoli zaczynam się przyzwyczajać do tego, że nigdy nie spotkam tego jedynego. Boli mnie to, bo dużo we mnie ciepła i miłości, ale przez to odrzucenie ze strony mężczyzn, na których mi zależało stałam się cyniczna i zgorzkniała.

Masz dopiero 26 lat Na pewno spotykasz tego Jedynego a póki co... Z pewnością kochasz swoich siostrzeńców lub bratanków i dobrze że masz w sobie miłość i ciepło Tak ma być pozdr

A ja mam więcej niż 26lat i jeszcze nigdy sam nie byłem zakochany a w dodatku jest mi z tym bardzo dobrze. Uzależnianie własnego szczęścia od tego czy ktoś zechce z nami stworzyć rodzinę (wziąć ślub) to kompletny nonsens bo szczęścia nie ma w małżeńskim życiu. Jest w nas i w tym jak potrafimy cieszyć się tym w czym możemy uczestniczyć. Czasem tylko popatrzeć lub o czymś przeczytać ale właśnie o to tu chodzi. Albo widzimy w zabawie zabawę albo bawimy się nie znajdując w zabawie radości.

Już sama nie wiem. Mam 26 lat, nigdy nie miałam chłopaka, nie wiem co to pocałunki, seks... Jestem bardzo nieśmiała i nieufna, nie umiem się zaprezentować jako fajna i atrakcyjna kobieta. Może i jestem sympatyczna i przyjaciółka ze mnie wierna jak pies, ale co z tego, skoro nie należę do kobiet, które podobają się mężczyznom.

Akurat nie planuję w przyszłości zawierać małżeństwa. Chciałabym po prostu mieć kogoś bliskiego, kogoś, do kogo mogłabym się przytulić, pogadać... Brakuje mi takiej osoby. Ostatnimi czasy podoba mi się bardzo kolega, z którym poznałam się na nartach, ale z tego, co widzę, jestem dla niego po prostu jedną z wielu (ma dużo koleżanek). Przykro mi z tego powodu. Nie żebym była jakąś egoistką, ale po tych wszystkich latach cierpienia chciałabym chociaż raz być dla kogoś kimś wyjątkowym.

Zapewniam cię i to zupełnie nie znając tego chłopaka że wcale nie jest wyjątkowy a co do ilości dziewczyn które się koło niego kręcą to mam takie swoje spostrzeżenie: Zauważyłem już dawno że zazwyczaj podobają się nam takie osoby którym i my mamy wszelkie szanse się podobać. Jeżeli moje spostrzeżenie jest prawidłowe (to założenie podyktowane jest zawyżoną samooceną i jeśli weźmiesz je na serio to autor z góry cię przestrzega że wszystkiego się wyprze ;) )to potrzeba ci tylko trochę odwagi na pierwszy krok.

Wiem, że ma pewne wady, ale i tak bardzo mi się podoba. Ma coś takiego w sobie, co lubię w facetach. Co do jego koleżanek, to z tego, co wiem, to tylko koleżanki, a on w rzeczywistości czuje się samotny (zwierzył mi się), ale i tak źle mi z tym, że jestem jedną z wielu. Może dlatego, że sama mam mało kolegów/koleżanek.

Staram się o nim nie myśleć, zająć swoim życiem zawodowym i pasjami, ale kiedy człowiek od tylu lat jest samotny, trudno przestać marzyć o uczuciu. Tym odwzajemnionym oczywiście.