nie licze na to ze na ten temat ktos odpowie

licze na to ze kiedys on moze go przeczyta. pomyslicie sobie ze zwariowalam, ale zakochalam sie w chlopaku z ktorym chodzilam do przedszkola. nie zamienilam z nim nigdy ani jednego slowa (moze w przedszkolu czego nie pamietam). widuje go czasem gdzies w poblizu mojego osiedla zreszta on tez tu mieszka, blok dalej. jeszcze do niedawna przesiadywal na lawce przed moim blokiem z kolega lub kolegami a juz dlugo nie widze go w ogole. chcialabym go zobaczyc, poznac go, czesto widywalam go samego wiec pomyslalam ze raczej nikogo nie ma. teraz jak nie widze go dlugi czas to mysle sobie ze moze kogos znalazl, lub wyjechal. plakac mi sie chce. jak go gdzies przypadkiem widywalam to zawsze tylko na siebie patrzylismy, teraz zaluje ze robilam taka powazna mine zamiast usmiechnac sie do niego, lub patrzec na niego caly czas a nie spuszczac wzrok, zaluje ze po prostu nie podeszlam i nie zagadalam. a moze po prostu mu sie nie spodobalam, nie wiem. podobno jesli facetowi podoba sie dziewczyna to bedzie chcial ja poznac, podejdzie do niej i zagada. faceci jesli podoba Wam sie jakas dziewczya to nie krepujcie sie, bo ja widzac go robilam glupie miny lub pokazywalam ze jest mi calkiem obojetny, a tak naprawde nie bylo, po prostu jesli ktos bardzo mi sie podoba to sie wstydze, jak widzialam ze idzie z naprzeciwka to obracalam wzrok nawet mu w oczy nie potrafilam spojrzec, nogi mi sie trzesly z nerwow. teraz caly czas o nim mysle i marze ze moze kiedys sie poznamy, ze cos z tego wyniknie. nawet zaczelam sie o to modlic. mam nadzieje ze to pomoze. bardzo mi na tym zalezy. :-(