Skazana na swoje towarzystwo

Od lat żyje samotnie i nic nie wskazuje, by miało się to kiedykolwiek zmienić. Mam potwornego pecha do ludzi. Nigdy nie należałam do żadnej paczki, zawsze byłam kimś z boku, choć próbowałam nie odstawać. Ludzie niby są do mnie w wiekszosci dobrze nastawieni, ale z drugiej strony mało kto próbował mnie bliżej poznać. Obecnie mam tylko trzy kumpele, które są fantastyczne, ale niestety nie widujemy się zbyt często. Dlatego przeważnie jest tak, że wszędzie muszę chodzić sama. Powiedzmy, że już się przyzwyczaiłam, że tak jest, mozna powiedzieć, że dzięki samotnosci wzbogaciłam się intelektualnie i duchowo, bo dużo czytam,tworzę itp., ale i tak jest mi niekiedy przykro.

Tak jest najlepiej i najbezpieczniej .ludzie są podli i chamowaci.Ja ufam tylko sobie.S

Ja całe życie pracowałam by nie być samotna bo mi doskwierał ten stan, a teraz tęsknię za samotnością, jest cudowna, wspaniała, niestety rzadko jest mi to dane. A ja bym tak chciała teraz non stop być samej

Ja całe życie pracuję bo mam dzieci i muszę je jakoś utrzymać..ale co praca ma wspólnego z samotnoscią?s

Wiecie co, ja na ogół też lubię samotność i ciszę, jaką niesie, gdyż daje dużo możliwości. Dzięki temu, że jestem sama,mogę swobodnie gospodarowac swym czasem i czuć się wolna. Niestety żyjemy w czasach, które takim samotnikom jak ja zupełnie nie sprzyjają, przez co idąc gdzieś często odczuwam presję społeczną, że ktoś powinien mi towarzyszyć. Czuje się nieswojo zwłaszcza wtedy, gdy idę gdzieś, gdzie są jacyś moi znajomi ze swymi ekipa mi. Boję się, że przez to, że chodzę prawie zawsze sama, odbierają mnie jako dziwaczke.