Mam 18 lat i nie widzę sensu życia.

Nie wiem, co mam robić. Z każdym dniem jest mi coraz gorzej, aż się chyba zaraz popłaczę... Dobrze jest w sumie tylko rano (do dwóch godzin po przebudzeniu), bo te negatywne myśli nie zdążą wkraść się do mojej głowy. Smutno mi bardzo.

jak miałam 18 lat byłam pełna życia, potem przeżyłam zawód miłosny i też się tak czułam jak ty jako dwudziestolatka, na szczęście spotkałam później na swojej drodze ludzi którzy dali mi wielkiego kopa do życia, a też miałam tak jak Ty że nie chciało mi się wcale wstawać z łóżka i gdy odszedł mój chłopak nie chciało mi się żyć, musisz spotkać takich ludzi którzy będą silniejsi od Ciebie i pokażą Ci jak walczyć o każdy dzień żeby być szczęśliwym, nie poddawaj się bo los może Ci się odmienić i życzę Ci żebyś spotkał mocnych ludzi bo tylko tacy ci pomogą

mocnych tzn. silnych psychicznie

typowo depresyjne podejscie nikt tego sensu za ciebie nie zobaczy bo to musi byc twoj sens moze pora pogadac z jakims psychologiem?

Myślałem o psychologu, ale dwie moje znajome mają takowe wizyty i twierdzą, że to nie pomaga, więc trochę mi ten pomysł zbrzydł. A jedna to nawet twierdzi, że jej teraz jeszcze gorzej...

nie widzisz sensu życia? nic nie lubisz robić? nie zachwyca cie rozgwieżdzone niebo,albo rozświetlone słońcem...może kiedyś dostrzeżesz piękno w codzienności. Jesteś bardzo młody i zapewne wszystko sie jeszcze zmieni :) też w Twoim wieku smutna byłam..minęly 4 lata i jest zupełnie inaczej :D

w tym wieku to nawet z powodu miłości schudłam z dziesięć kilo, nic nie jadłam tylko leżałam i słuchałam muzyki dobrze że nie zawaliłam matury bo dopiero bym narobiła:) no i oczywiście też nie widziałam sensu życia bez tej miłości:) taki wiek, że wszystko widzi się w czarnych kolorach potem przechodzi

Ok, powieś się na żywo.