A gdy sie nie uklada w malzenstwie...

W pracy poznalam fajnego faceta, nieco mlodszego ode mnie. Od razu zlapalismy ze soba kontakt. Bylismy wspolnie ktoregos dnia w podrozy sluzbowej - rozmowy, kawa po twardych negocjacjach z klientem i ... coraz bardziej sie do niego przekonywalam, polubilam go. Spotkalismy sie kilka razy po pracy, tak jak kolega i kolezanka na neutralnym gruncie. Moj maz przestal sie mna interesowac, robil mi ciagle awantury, ze jestem wyrodna matka, zona, a ja musialam pracowac na domowy budzet, podczas gdy on siedzial w domu i tylko mi prawil moraly. Nie za bardzo nam sie ukladalo, wiec postanowilam znalezc kogos, z kim moglabym porozmawiac spokojnie, spotkac sie od czasu do czasu. Nie przewidzialam jednego: ze ten ktos spodoba mi sie na tyle, ze zaczne o nim czesciej myslec niz o mezu. Pewnie napiszecie, ze zwariowalam, ale brakuje mi oparcia, kogos kto zainteresuje sie moimi problemami, a nie tylko potrafi krytykowac, stad ta relacja z kolega z pracy. W zasadzie poza praca nic nas nie laczy, ale gdy powiedzial mi ostatnio, ze odchodzi z pracy, bo znalazl lepsze zajecie, cos mnie zaklulo w srodku. Wiem, to dziwne, ale jak odejdzie z pracy, chyba bedzie mi go brakowac. On mnie motywowal do pokonywania trudnosci, wiele wie o zyciu, jest mega inteligentny. Zle sie z tym czuje, ze tak szybko przywiazuje sie do ludzi, a ci na ktorych mi choc troche zalezy w ten, czy inny sposob odchodza z mojej przestrzeni codziennosci.