Nic nie robię z życiem i liczę, że w skrajnej sytuacji uaktywnią się moje nadlud

zkie zdolności i że wyzyskam przewagę intelektualną nad innymi, że w ostateczności wbiję się w tryb sukcesu i wybiję na wyżyny dzięki talentom, charyzmie, sprytowi, aparycji i manipulacji i tak pocieszając się staczam się na dno, nie robiąc nic ze swoim życiem, a gdy przychodzi już ten moment, w którym mam okazję i trzeba się zmobilizować to pieprzę to wszystko i konstatuję, że na pewno przyjdzie jeszcze niejedna okazja. Świetny system autodestrukcji, nie? :D