Co się ze mną dzieje?

Kilka lat temu stało się ze mną coś dziwnego, to co dotychczas sprawiało mi radość przestało mnie cieszyć, wszystkie moje pasje zbrzydły mi niemiłosiernie, nawet rysowanie, które uwielbiałam i wiązałam z nim moją przyszłość. Trwałam w tym stanie przez długi czas, raz było lepiej raz gorzej. Zaczęłam jeść kompulsywnie, gdy pakowałam w siebie te tony jedzenia przez chwilę mogłam poczuć ulgę, jednak nie trwało to długo, bo po chwili przychodziły wyrzuty sumienia i obrzydzenie do siebie. Jednak teraz jest o wiele gorzej, pojawiło się okropne przygnębienie, potrafię popłakać się idąc ulicą, bez wyraźnego powodu. Nie mogę w nocy spać. Rzuciłam studia, bo nie mogłam tam wytrzymać, od przyszłego roku zaczynam od nowa. Teraz siedzę w domu i jedyne co robię to jem. Nie potrafię przestać, jedzenie daje mi poczucie bezpieczeństwa. Zawsze byłam szczupła, boję się że niedługo to się zmieni.

Klasyczne objawy fobii społecznej i depresji.

Czy jest możliwe, żebym wyszła z tego sama pracując nad sobą?

duzo piszesz ,nieczytalem mam na dal ,dasz se,rady musizz zie wiazac z mims kto niepowoli ci sie nudzi no co ,zajme sie tfum ogdodkiem i fylko zostanie ci myslenie o kolorze wozka wiem ze cure ci ,widm bo dusze wciskam dajsz rypie zenie i m8ebecz łJzo;-)