nienawidze swojego zycia

tak bardzo chce kochac swoje zycie... Po pierwsze znajomi: stracilam najlepsza przyjaciolke bo sie psychicznie zakochala i jedyne o czym mowi to chlopak ktory ja nie szanuje i wykorzystuje. Chodze do szkoly gdzie czuje sie jak kosmita i mimo, ze mam kolezanki, to sa one wredne i jedyne co robia to krytykuja. Nauka mi wychodzi, ale boje sie, ze nie dostane sie na studia na ktore rodzina zmusza mnie by isc, a ja sama nie wiem co chce robic w zyciu. Nie mam hobby bo we wszystkim jestem tragiczna- nie umiem malowac, spiewac, jestem za leniwa na sport, nie umiem tanczyc ani nie mam talentu do niczego innego. Nie wspomne juz nawet o milosci, bo moje zycie milosne nie istnieje. Jestem niesmiala, a jak sie odezwe to palne jakas glupote. Mam brzydka cere, brwi ktore wogole nie pasuja do mojego typu twarzy, ale nic nie da sie z nimi zrobic, bo inaczej nie chca rosnac. Mam okropnie duza twarz i brzydki, gruby nos. Do tego mam obsesje na punkcie tego czy sie spocilam czy nie, bo raz zestresowalam sie gdy zaczal odzywac sie do mnie najprzystojniejszy chlopak w szkole( nie wiem co i kto go do tego zmusilo) i sie spocilam- co bylo widoczne. Do tego mam rodzicow ktorzy sie dra o wszystko. Wiem, ze sa ludzie na swiecie ktorzy nie maja domow, nei moga chodzic do szkoly czy sa chorzy. I wiem, ze mimo wszystko to mam farta, ale jezu... Wiem o ludziach ktorzy maja pasje, sa piekni, kazdy ich kocha.. Napewno maja problemy, ale... Ja jestem zawsze ta najgorsza, nie zauwazalna, nikt mnie nie zauwaza, nikt nie wie jak mam na imie. Od chyba 1 gim a dzis jestem w 3 liceum probuje sie zmienic, zmieniac kolory wlosow, leczyc cere, brwi, zmieniac styl, a i tak slysze caly czas, ze ja to sie nic a nic nie zmienilam z wygladu, zawsze tak samo. Czemu bog kara nas tak bardzo? Czemu sa piekni ludzie, a ja jestem brzydka? Nie prosze o rady, poprostu musialam sie wygadac.