Nikt mnie nie rozumie

Nieraz mam dobre dni. Uśmiechnięta, żartobliwa, wpisująca się w konwencję grupy. Czasem mam kiepskie. Chcę być daleko od nich, być sama, ale muszę być obok, udając. Nie jestem jednak tak dobra w udawaniu i zatracania całkowicie samej siebie. Ostatnio zaczęli mi mówić, że chyba się zakochałam. Nie zaprzeczam. To dobra wymówka. I zrozumiała dla większości. Taak... Żyję obok, a jednak z dala od innych. Nie chcę ich wpuszczać do mojego świata. A oni niespecjalnie chcą do niego wchodzić. Może dlatego, że widzą moją hermetyczność, a może dlatego, że nie wydaję im się zbytnio cool. Niektórzy dziwnie mnie traktują, raz się przysuwają, raz odsuwają, i to tak gwałtownie, jakby się czegoś bali. Bo przecież gdybym była obojętna, nie wkładaliby tyle wysiłku w pewne rzeczy. Kiedy wydaje się, że jest w porządku, a komunikacja przebiega na dobrym poziomie, oni nagle trach! i unikają... Ale to są ludzie, których można nazwać 'nieśmiałymi', chociaż jestem daleka od definiowania ludzi w jeden konkretny sposób, bo to czasem prowadzi na manowce. Oni też mogą mieć rozterki takie jak ja. Akceptuję ich w stu procentach, mimo wszystko. Choć chciałabym więcej szczerości, bo kiedy z nimi rozmawiam, czuję się dobrze, wnoszą w moje życie coś wartościowego. Spróbuję sama wprowadzić tę większą szczerość, ale z doświadczenia wiem, że nie jest to takie proste, niestety. W sensie - odbiór tego przez inne osoby, taki przeskok w relacji, nagły, bez ostrzeżenia. Ale może to jest antidotum na relacje z kimś nieśmiałym? Jeśli komuś zależy, zareaguje pozytywnie, widząc, że jest jednoznacznie akceptowany i nie musi się niczego obawiać. Jeśli nie, będziemy mieli wszystko wyjaśnione. win:win. Stop. To nie jest prawda. To ja finalnie ucieknę z tych relacji, nie ufając ludziom. Siebie uważam za absolut, wystarczający. Ale nie doskonały. Po prostu niezależny. Mam takie poczucie, że ja i moje przekonania, ideały, są niezmienne. Ufam sobie w tej kwestii, wiem, za czym chcę podążać. Innym ludziom nie - nie wiem, skąd wypływają ich motywy, dlaczego chcą coś zrobić. A nawet gdybym się dowiedziała, nie jestem w ich umysłach, by móc orzec, że na pewno się nie zmienią. Oczywiście, człowiek musi być w pewien sposób elastyczny - ale dla mnie istnieją fundamentalne rzeczy, do których się ostatecznie dąży i których się nie porzuca. Może mam za wielką wiarę w siebie. Obawiam się, że gdyby mnie torturowali, zmieniłabym te zasady (jestem ogromnie wrażliwa na ból... a żeby tylko na niego!). Może tak bardzo w to wierzę tylko dlatego, że w wielu innych rzeczach jestem ogromnie niepewna? W ziemskich sprawach, w najprostszych rzeczach? W właśnie relacjach międzyludzkich? Może potrafię się lubować tylko w ideach, ale materialne rzeczy to dla mnie coś nieosiągalnego? Materialne w sensie - realizacja celów w duchu tych idei. Boże, boję się tego tak ogromnie, że zanadto mnie to osłabia, a to prowadzi do tego, że siedzę tutaj i piszę to wszystko, zamiast to realizować. To będzie największa walka, jaką przyjdzie mi stoczyć.

Idź do psychiatry, może borderline? :D

Ale o co Ci w ogóle chodzi?

Napisałam to bardziej dla siebie, chociaż z małą nadzieją, że ktoś to przeczyta i zechce coś dodać od siebie. Ale to tylko nadzieja :)

Tak, wyslijcie wszystkich ktorzy nie mysla tak jak wy do psychiatry.

hheheh

numerologiczna 7?

Wogóle Cię nie rozumiem.

Numerologiczna 5, z tego co pamiętam :P

up