Czy nasze dzieci sa wyjatkowo trudne, czy to norma takie zachowanie

Mamy troje dzieci. Mlodsze to bliźniaki. Cała trójka w wieku wczesnoszkolnym. I tak jak gdy były malutkie, miałam do nich duzo cierpliwosci, sił zarówno fizycznych, jak i psychicznych, tak teraz czuję się przez nie zamęczona. Np. Jak pomyślę o głupim wyjściu z domu z nimi, to już mnie ogarnia niemoc. Nie wystarczy im powiedzieć: wychodzimy. Trzeba stać nad nimi niemalże i każdą czynność dyktować. Zmień spodnie, zrób siku, nie dokuczaj siostrze, popraw apaszkę, zapnij kurtkę.... no do cholery! Przecież do tak dużych dzieci powinien dotrzeć komunikat, że się wybieramy na dwór i same już powinny zrobić to, co zwykle robimy, zeby wyjsc. My z meżem się ubieramy i one też, prawda??? A u nas to gehenna jest. Albo się kłócą, albo wygłupiają, hałas jak 150, albo się "zawieszają", zdejmie jedno spodnie do połowy i zaczyna rysowac. Jestem załamana. Ja jako osoba zdyscyplinowana i energiczna, wykańczam sie, patrząc na takie zachowanie. To tylko przykład oczywiście. A jak jest u Was??? Moze coś doradzicie???

nooo, to prawie jak u mnie, tylko mam dwóch takich....

No nie przejmuj się, u mnie jest tak samo. Mam troje 9, 7 i 3 lata. Opisałaś nasze wyjścia na spacer :) Czasami mnie to tak wnerwia, że zaczynam krzyczeć, ale najczęściej jakoś mnie to nie stresuje :)

mam tak samo, chlopcy w wieku 3 i 6 lat. Pomaga tylko krzyczenie , ale nerwowo ile sie straciiiiiii. Jak grochem o sciane

Podziwiam, autorko, ja mam jedno czteroletnie i też czasem mam nerwa jak cholera :D Myślę, że to naturalne, z wiekiem powinno być lepiej (jak wyjadą na studia, hehe)

Ja mam 7lat, 4lata i 1,5roku. Jest dokładnie tak samo, dodatkowo 1,5roczniak ma manię rozbierania się i gdy np. pomagam 4-latce z zaciętym zamkiem przy kurtce, on potrafi w tym czasie zdjąć buty i skarpetki. Gdy już ogarnę dwójkę młodszych, 7-latek nagle musi kupę lub siku mimo, że 10 minut wcześniej absolutnie nie miał potrzeby, pytałam 3 razy. Gdy najstarszy jest w łazience, średnia nie chce jednak takiej spódniczki/ spinki/ apaszki, tylko inną, mamo gdzie mój konik pony, a roczniak znów pozbywa się butów itd.

To chyba opisujesz moją sytuację. Jak jedno ubieram, drugie się w tym czasie rozbiera, albo jęczy, że chce inne buty, inna kurtkę, albo w ogóle bez kurtki itd, albo że zabawkę chce, albo ucieka (śmiejąc się przy tym szyderczo), a jak juz są kompletnie ubrani, okazuje się że chcą siku. Nie ma że powiem: wychodzimy na pole, szybko ubieram i już. To za każdym razem jest walka:O Liczę, że za pare lat im przejdzie.

A ja unikam wyjść do sklepu z dwójką dzieci jednocześnie, bo oznacza to ciagłe ich sciganie pomiędzy półkami, upominanie żeby nei rozrabiali, nie raczkowali, nie kładli się na podłodze, plus te karcące spojrzenia ludzi dookoła... A już kościół to masakra:O Mąż twierdzi że sobie z dziećmi nei radzę, a mnei cholernie stresują takie sytuacje. Pewnie sobie nie radzę, i co...? Mają 2,5 i 4,5 roku. Staram się wszelkie zakupy i sprawy pozałatwiać wcześniej, żeby ni emusieć z nimi już później jeździć po sklepach, tylko prosto do domu.

Nie narzekajcie, macie zdrowe dzieci to jest najwazniejsze. Ja mam w rodzinie 16-letniego chlopca z Zespolem Downa, ktorego wiek mozna ocenic na kilka lat. Wasze dzieci z tego wyrosna, on nie, wiec troche cierpliwosci zycze i bedzi ok. :-)

Mój syn też jest taki, wyjście do szkoły to mordęga, bo ja każę mu się ubierać, a on idzie wtedy czegoś szukać, bo to jest akurat teraz potrzebne. Albo 3 kroki id domu woła siku, mimo ze przed wyjściem nie chciał. A mam jeszcze niemowlę prawie roczne, które też w tym czasie zdąży się rozebrać albo wyje. Wydaje mi się, że trochę za dużo się rozczulamy i za wiele usługujemy naszym dzieciom i one to później wykorzystują. Tak naprawdę to chyba trochę udają tę nieporadność. U mnie najlepiej działa terapia szokowa;-) Raz wystawiłam młodego za drzwi w piżamie - ubrał się w minutę. Dziś też kazałam iść do szkoły na bosaka, bo robił wszystko oprócz przygotowań do wyjścia, otrzeźwiał momentalnie. Podobnie z jedzeniem- mój syn też się zawiesza. Wyznaczam mu odpowiedni czas na posiłek, ewentualnie ostrzegam i potem zabieram talerz. Oczywiście nie zawsze udaje mi się stosować takie zmyślne metody, częściej puszczają mi nerwy i wrzeszczę... ;-) Jasne, że dzieci takie są i wiem, że wyrosną. Ale fajnie poczytać, że inni mają podobnie:-)

Moje wyrosly nawet nie wiem kiedy. Czas tak szybko ucieka, ze ani sie nie obejrzycie i beda samodzielne :-)