Jak rozmawiać z takim facetem?

Hej. Jestem w ponad 3 letnim związku. Oboje mamy 25 lat. Od pewnego czasu zaczęło się psuć między nami, dochodzi do częstych kłótni. Mieliśmy problemy ze znalezieniem praktyk, co skutkowało przesunięciem obrony i 2 letni poślizg (nie zależało to zbytnio od nas, nasz rocznik trafił na kryzys w tej branży). Po tym czasie było mi ciężko się zabrać za pisanie pracy ale w końcu się udało, a on dalej wszystko odwleka. Każda próba rozmowy kończy się kłótnią i tekstami w stylu "a Ty znowu o tym samym, już tysiąc razy Ci mówiłem, że zacznę pisać". Tylko, że czas mija i mija, a on nic w tym kierunku nie robi. Do biblioteki jedzie już od 3 tygodni i nie może tam dojechać. Próbowałam już rozmawiać z nim pod kątem psychologicznym bo może problem leży gdzieś głębiej, może nie chodzi o lenistwo ale to nic nie dało. Kolejnym problemem jest jego brak wdzięczności za cokolwiek. On po prostu nie potrafi albo nie chce mnie za nic pochwalić, za nic podziękować. A może myśli, że mu się to należy, tego też nie wiem bo przecież mi nie odpowie wprost. Na niego rzadko można liczyć. W większości przypadków nawet nie proszę o pomoc, sam też nie proponuje. Była ostatnio sytuacja, kiedy miałam problem ze sklejeniem ładnego zakończenia w pracy dyplomowej, wiedziałam że może mi pomóc bo ma zdolności słowotwórcze, ogólnie posiada bogate słownictwo ale się tej pomocy nie doczekałam. I to przeze mnie są wszystkie kłótnie, które według niego są zbędne. Ostatnio nawet zaczęłam obserwować jego mamę bo stwierdziłam, że może problem leży w wychowaniu. Zauważyłam, że jego mama też nigdy nie dziękuje za pomoc, nawet kiedy ja jej pomagałam z obiadem czy czymś innym, nigdy nie usłyszałam "dziękuję". Jego i jego ojca co najwyżej jedzie mimo, że jego tato na prawdę się stara (naprawia w domu, ugotuje obiad itp.). Może mój chłopak po prostu tego nie zna. Tylko pytanie czy da się taką osobę tego nauczyć... . Moja mama mówi, żebym zaczęła żyć własnym życiem, żebym na niego w ogóle nie patrzyła. No ok, mnie na pewno to pomoże, przestanę się niepotrzebnie denerwować ale nie chcę też obudzić się za kilka lat z ręką w nocniku, kiedy będzie już za późno na tworzenie czegokolwiek z kimś innym. Częściej słyszę pochlebne słowa od jego znajomych lub obcych ludzi, niż od niego. To przykre

poprosze o wiecej szczegolow

Np. często robiłam mu niespodzianki, kupowałam jakieś drobiazgi związane z nami czy jakimiś zabawnymi sytuacjami. Kupowałam mu jego ulubione jedzenie itp. Robiłam mu jakieś śniadanka typu omlety czy jajecznica. Nigdy nie usłyszałam "dziękuję, jak miło że o mnie pomyślałaś", nigdy. Często kiedy pyta mnie co chcę na śniadanie i mówię żeby ugotował mi 2 jajka to zaraz zaczyna jęczeć, że czemu nie wystarczą mi same kanapki. To po co pyta skoro cięzko mu wrzucić do garnka 2 jajka... nie rozumiem tego. Już nawet nie proszę o jajecznicę czy omlety. Mimo to potrafię mu podziękować za te jego kanapki. Dodam że po studiach nasz związek przeszedł na związek na odległość i jeździmy do siebie co jakiś czas na jakiś czas. Dlatego tak wygląda sprawa z robieniem śniadań. Kiedy mieszkaliśmy razem, ja je robiłam bo wcześniej wstawałam i w sumie nie było dla mnie różnicy czy zrobię jedną porcję mniej czy więcej. Pisać pracy nie chce, promotora zmienic też nie chce i roboty też nie szuka. Więc ja nie wiem co on zamierza robić w życiu. Od niego się tego nie dowiedziałam bo przecież - "ty znowu się mnie czepiasz".

a nie czepiasz sie?

Bo jak na razie to chcesz być z takim jakim Ty bys chciała aby był x i ma sie dostosowac! bo jak nie ma skoro ma :-)