Dylemat starej panny w związku

Mam 50 lat i od kilku lat spotykam się z wdowcem. Bardzo go kocham, ale jest problem - ja jestem bardzo wierząca, a on nie. Kilka razy zaczynałam temat ślubu, ale on postawił sprawę jasno - żadnego ślubu, jest dobrze tak jak jest. Tylko że dla mnie sprawy wiary są bardzo istotne, czuję, że robię źle wg wiary katolickiej, ale jednocześnie nie potrafię zrezygnować z mężczyzny. To dobry i uczciwy człowiek, dużo w życiu wycierpiał, ale sprawę swojej "niewiary" postaiwł jasno, tylko ja, głupia łudzę się, że coś się zmieni.

Religia wszystko niszczy, jak zwykle. Jest wma dobrze, on jest swietny, jakby "szyty na miare" dla ciebie. No ale zaraz wszystko rozwalisz, bo musi byc slub... mowi to szczesliwa mezatka, po pieknym slubie cywilnym (my oboje niewierzacy).

Wydaje mi się, że osoba niewierząca nigdy nie zrozumie osoby wierzącej i oddrotnie.

Odpuściłabym temat ślubu. Piszę to jako osoba wierząca.