Szukam przyjaciółki LUBLIN (22 lata)

Nie sądziłam, że będę kiedykolwiek szukać przyjaźni w ten sposób, ale sama już nie wiem co mam robić. Może zacznę od początku.. Jako dziecko miałam wielu znajomych, mieszkałam razem z babcią i na jej ulicy było pełno dzieciaków w moim i zbliżonym do mojego wieku. Wszystko zmienił się w gimnazjum. Nie potrafiłam się z nikim dogadać, w klasie oprócz mnie było tylko 5 dziewczyn i około 15-16 chłopaków. Zawsze łatwiej było mi się dogadać z chłopakami i z nimi trzymałam, chociaż wiem, że oni ze mną niekoniecznie, bo uchodziłam za kujonkę. Trzy lata w gimnazjum wystarczyły żebym zamknęła się w sobie na dobre. W liceum problem się pogłębiał. Miałam chłopaka z równoległej klasy i dzięki niemu miałam jakichś znajomych, ale cześć mówili mi zazwyczaj wtedy kiedy szłam z nim , ewentualnie na przerwach. Żadna z tych osób nigdy do mnie nie napisała jak gdzieś wychodzili, tylko do mojego chłopaka. Na studiach chłopak ze mną zerwał i zostałam zupełnie sama. Bardzo to przeżywałam, ale wiedziałam że już do mnie nie wróci (miał kogoś, zaczął chodzić do klubów i tam poznał swoją obecną dziewczynę). Poznałam chłopaka z mojej grupy i jakos tak wyszło że został u mnie po jednej imprezie na pierwszym semestrze. Do niczego nie doszło, ale nie chciałam zrobić sobie złej opinii na starcie więc zaczęłąm się z nim spotykać.. To trwa już prawie 2,5 roku, a ja jestem nieszczęśliwa. Oczywiście poza tym, że mam znajomych na takiej samej zasadzie jak w liceum (cześć tylko jak idę z nim), nie mam nikogo. O problemach mogę porozmawiać jedynie z siostra i babcią. Naprawdę nie wiem co jest ze mną nie tak, dlaczego nie mogę nawiązać bliższej znajomości. Może ktoś ma podobnie i brakuje mu koleżanki z którą mogłby poplotkować, wyjść gdzieś czy zwyczajnie się wyżalić..