Zbyt mocno przywiązuję się do ludzi

Mój problem polega na tym, ze zbyt mocno kocham, zbyt szybko się przyzwyczajam, zaczynam uwielbiać kogoś, kto jest dla mnie zwyczajnie miły, a mam tylko 16 lat. Nie chodzi mi w tej chwili tylko o chłopaków, choć o nich również, ale to później, ja przywiązuje się do nauczycielek, do pani sprzedawczyni, która pracuje w sklepie, do którego codziennie chodzę, do sąsiadów, do mojego rodzinnego lekarza, do rówieśników, do każdego. Wracając do chłopaków, to jestem w stanie co dwa miesiące być zauroczona w innym. Ktoś potrafi mi się spodobać w jeden dzień i potem czatuje przy telefonie jak nienormalna, licząc, że w ogóle się odezwie. A wystarczy, gdy jest dla mnie najzwyczajniej w świecie miły. To czasami dobijające, ponieważ wiem, że nie powinnam taka być, ale ja nie umiem przestać. Czy ze mną jest coś nie tak? Wspomnę też, że jestem dość lubiana i nie mam problemu z samotnością jako taką, nie jestem jakimś odludkiem. Przyznam, że w mojej rodzinie nie lubi się mówic o uczuciach, ale czy tylko to było by powodem? Przeszkadza mi to, ponieważ to jest dziwne, no i ja za bardzo się angażuję. Nie raz są to tylko zwykłe osoby przechodzące przez moje życie, a kiedy odejdą, ja czuje po nich pustkę. Najgorsze jest to, że kiedy z kimś rozmawiam to nie potrafię się do tego przyznać. Najczęściej wymyślam sobie jakieś bzdury, że to ta osoba, tak bardzo mnie lubi, a mi to przeszkadza. Co robić? Czy ze mną jest coś nie tak?

A ka mam 17 i szulam przyjaciol. Skad jestes?

To taka jakby NADINERPRETACJA roznych sytuacji w w twoich relacjach z ludzmi. Za dużo myslisz o tym. Ale w tym wieku często tak bywa jeszcze. Z biegiem lat nauczysz sie myslec neutralnie. A "przywiązywanie się do innych" niekoniecznie musi minąć, mnie nie minelo, moze to cecha twojej osobowosci.

Ja raczej nie szukam przyjaciół, bo już mam ich wielu. A drugie to mówisz, że to cecha osobowości, to co tak sobie żyjesz z tym, że żałujesz każdej przyoadkowej osoby, która odeszła z twojego życia? Mi teraz już jest ciężko, to co dopiero za kilkanaście lat

jesteś bardzo inteligentna dziewczyna samä dobrze to zanalizowalas: rodzice mało okazują uczuć więc Ty szukasz tych uczuć u innych najlepiej jakbys mogła powiedzieć rodzicom o tym, alę czy posluchaja? powiedz że potrzebujesz się do nich przytulić, że potrzebujesz większego zainteresowania i emocji.

Moi rodzice są już starszymi ludźmi i raczej nie rozumieją takich moich potrzeb, uwazają że wszystko jest dobrze, a ja nie chce sprawiać im przykrości ciągle narzekając