Skąd u ludzi tak wiele zawiści?

Nigdy nie byłam osobą nader zamożną. Żyłam skromnie, zawsze miałam mniej od rówieśników. Kpiny i złośliwe komentarze były na porządku dziennym. Rodzice się starali jak mogli bym miała wszystko. Zwykłe trampki, bluzka i para jeansów, dla wielu był pretekstem do szyderstw. Moda na markowe ubrania, nowe telefony, gadżety była na porządku dziennym. Ja nie mogłam sobie na to pozwolić. Na tym się nie kończyły prześmiewki. Z czasem moja waga drastycznie wzrosła od leków psychotropowych. Spowodowały zmiany hormonalne, zaburzyły gospodarkę organizmu. Ludzi nie interesowało skąd u mnie takie zmiany, był to kolejny powód do drwin. Nigdy nie miałam problemów z wagą, zawsze waga była idealna. Po tym zajściu wielu ludzi się odwróciło pokazując na ile są lojalni. Złośliwość trwała a ja się nie poddałam. Wszystkie obelgi i całe ośmieszanie potraktowałam jako motywację. W pół roku zgubiłam ponad 30 kg. Wygląd się diametralnie zmienił a ludzie, którzy dotąd cieszyli się że mogą pośmiać się z grubasa stali się zawistni. Nie łykałam żadnych leków na chudnięcie ani spalaczy tłuszczu. Dużo ruchu, dietetyk i samozaparcie zdziałało cuda, a według lekarzy zmiany od leków były nieodwracalne i już zawsze miałam być gruba. Niedługo potem poprawiła się również znacząco sytuacja finansowa. Zamiast spędzać wakacje nad jeziorem, jeżdżę za granicę, planuję wyjazdy. To jeszcze bardziej rozdrażniło ludzi, którzy karmili się śmianiem ze mnie. Sam fakt że nie jestem biednym hipopotamem z depresją doprowadził ich do skrajnej nienawiści. Nie wiem dlaczego ludzie próbują kosztem dowartościowania się czy dla przyjemności zniszczyć innym życie, wiarę w siebie, doprowadzić do ruiny. Czy społeczeństwo polskie nigdy się nie zmieni pod tym aspektem? Czy zaglądanie po portfelach, ocenianie po wyglądzie i nienawiść za czyiś sukces muszą doprowadzać do agresji?