na jakim etapie zwiazku lub spotykania sie mowic o tym, ze....

ma sie stany lękowe i leczy się psychiatrycznie w związku z tym? jaki procent partnerów to zaakceptuje?

Na samym początku. Zapewne z 5%

ja tez mam leki to znaczy mialem ale po leczeniu i terapii wyzwolilem sie z tego ale nie robiibym z tego zadnego problemu, na pewno bym cie przez to nie skreslil, rozumiem to, wiem jak to jest, wspieralbym cie i bylbym przy tobie

wal od razu to nie będzie zd*****.

tylko 5%?

Ja zaakceptowałem, z tym że od razu wiedziałem że tak jest ze względu na miejsce gdzie się poznaliśmy. Walczymy z tym do dziś, ale jest znacznie lepiej niż 2 lata temu.

przeciez stany lekowe to lagodne zabuyrzenia w porownaniu do schizofrenii czy choroby dwubiegunowej

Nikt tego zaakceptuje Dlatego nie zdecydowałabym się na związek. Ze wstydu bym umarła, jakbym się miała przyznać, że mam nerwice i stany lękowe.Mam to od 5 roku ycia. Idzie przywyknąc. Mężczyźni chcą zdrowych parteren, co z resztą nie dziwne. Szkoda mi tylko, że tak wyszło. Nie zachorowałam przez to, że np brałam narkotyki, piłam, paliłam, pracowałam w korporacji od świtu do nocy i miałam mega stresy itd Zachorowalam jak byłam dzieckiem, pamiętam te swoje stany już od przedszkola. Jak ktoś zachorował tak wcześnie jak ja, to w zasadzie nie ma już szans. Ale uważam, że należy o tym powiedzieć drugiej osobie w miarę szybko. No może nie na samym początku, przecież nikt nie mówi ierwszym spotkaniu cześć mam na imię Ola , pracuje na poczciei mam nerwice.Z reszta zależy jak się znajomość układa. Ale czekanie z tym np pół roku, to już przesada. Na szczęście mnie to ominie. Bo związki nie dla mnie. Tak bywa, Wesołych świąt.

Cześć Autorko. Tez mialalm napady lekowe i nerwice i depresje. Tez brałam farmakologię bylam u psychiatry i chodziłam na terapie. Swojego faceta poznałam przez internet ale nie na jakimś portalu randkowym. Wymieniliśmy się numerami i on ze mną dużo rozmawiał. Zrobiłam sobie z niego powiernika i po "chwili" mu powiedziałam jaka jest sytuacja. Po miesiącu może tylko ze wtedy jeszcze nie sądziliśmy ze w ogóle ze sobą będziemy. W każdym razie on mnie zmotywował do działania i dzisiaj lęki to przeszłość. Z jednej strony dobrze a z drugiej on chyba nie może sibie poradzić z tym ze nabrałam pewności siebie i stałam się psychicznie niezależna. Najgorsze co może być to trwać w związku w ktorym jedna przechodzi taka zmianę bo partner traci grunt pod nogami. Przyzwyczajony do innych zachowan i schematów. Najpierw miał nade mną jakaś kontrole bo go potrzebowałam a teraz jestem dużo bardziej samodzielna. Chodzi mi o to ze możesz powiedzieć tak naprawdę w każdej chwili ale zastanów się czy później kiedy staniesz na nogi jest sens być z kimś tylko z wdzięczności...

dziekuje a Ty jestes z nim tylko z wdziecznosci? jesli tak, to dlaczego?

A na jakim etapie można pierdzieć bez krępacji?