Czy powinienem byc szczesliwy z tego co mam i mam wydumane pragnienia?

Rzadko utrzymuje kontakt ze znajomymi. Nie mam okazji poznawac nowych osob i nie mam do tego smialosci a zycie towarzyskie to moje najwieksze marzenie i tego mi najbardziej brakuje. Z drugiej strony mam prace, samochod i mieszkanie. Czy to, ze czuje sie nieszczesliwy nie jest wydumane? Czy źrodlem mojego nieszczescia jest realny brak (bardziej intensywnego zycia towarzyskiego) czy to, ze mam za duze wymagania zamiast cieszyc sie z tego co mam, czyli, ze w prawdzie zyjem sam jak palec ale mam prace, samochod i mieszkanie?

Ciężko być szczęśliwym będąc samotnym, ale to musisz sam zmienić

Moze moim problelem jest to, ze mam nierealne, za duze wymagania od zycia i to powinienem zmienic? Marzy mi sie zycie towarzyskie a przeciez ludzie z wiekiem maja coraz mniej zycia towarzyskiego, juz nie tak jak w mlodosci, tylko glownie praca, dom, obowiazki i trzeba zaakceptowac, ze zycie to nie przyjmnosci tylko obowiazki?

Gdyby to ci wystarczyło to byłbyś szczęśliwy, a nie jesteś. To tak jakby mówić "nie mam butów, ale mam jedzenie". Jedno i drugie jest potrzebne, ale jedno drugiego nie zastąpi.

Ale są ludzie, ktorzy mają wszystko a i tak są nieszczęsliwi. Moze ja mam tego typu problem?

Może, może też sobie wmawiasz, że masz taki problem bo latwiej jest udawać. że przedmioty zastąpią ludzi niż poznać nowych ludzi i dbać o relacje z nimi

Moze w ogóle większosc ludzi nie jest szczesliwych, tylko nieliczni i to nic nienormalnego jesli nie jest sie szczesliwym i nie ma co robic z tego problemu?

Jak uszczęśliwi cię takie myślenie to wmawiaj sobie ile wlezie ;)

ość dziś Co masz na mysli? Moze jaki dokladnie problem sibie wmawiam? Wmawiam sobie, ze brakuje mi kontaktu z ludzmi czy wmawiam sobie, ze mam wyimaginowane problemy?

Znajomi sa fajni, jak czegos potrzebuja. Pozniej kazde idzie w swoja strone.

Ja cale zycie jestem raczej nieszczesliwy i zdalem sobie sprawe, ze najbardziej zazdroszcze jak widze grupy ludzi, ktorzy spdzaja razem wolny czas. Ale cale zycie nie udalo mi sie zdobyc znajomych, z ktorymi mialbym relacje częstrze niz sporadyczne. I kombinuje co tu zobic, zeby to zminic. Ale przyszla mi tez taka mysl, ze moze ja nie moge spelnic moich pragnien, bo mam za duze wymagania i bylbym szczesliwszy gdybym nauczyl sie nie pragnąć tego, czego pragnę?

Niestety, potrzeba kontaktu z innymi jest jak potrzeba seksu. Jednym chce się mniej, innym więcej, ale nie wmówisz sobie, że to wydumany problem i nie przestanie to być twoim problemem - chyba, że swoją potrzebę zaspokoisz.

To nie takie łatwe otaczać się wartościowymi ludźmi. Przede wszystkim musiałbyś kochać sam siebie, żeby potrafić szanować i lubić innych ludzi. Musiałbyś otwarcie im pokazać jaki jesteś. Bądź wybrać drogę większości ludzi i przybrać maskę kogoś fajnego. -Ale moim zdaniem nie warto, bo taka maska i tak ci kiedyś spadnie. Ludzie i tak cię zdemaskują i prędzej bądź później wszyscy się dowiedzą jaki jesteś naprawdę. Więc jeśli moralność cię nie zawodzi i jesteś fajnym człowiekiem nie bój się pokazać tej twarzy światu. Jesteś wręcz poszukiwany! Spójrz wokoło Wszędzie same dziwki i złodzieje, oszuści i moralne dno. Nie wywyższaj się a pokochają cię tłumy. Ważne żeby nie dać się wykorzystać. Bo naklejka ,,frajer" nie przysporzy ci przyjaciół.

Czyli to nie idiotyzm, zeby po 30-stce traktowac zycie towarzyskie jako najwiekszy cel w zyciu i starac sie to wreszcie zrealizowac? Ludzie rzadko mają takie cele, bo dla wiekszosci to oczywistosc. Celami ludzi po 30-stce sa raczej: dobra praca, pieniądze, mieszkanie, dzieci

Ja jestem po 40. Dzieci mi dorastają. A ja mam zamiar odświeżać swoje dawne znajomości, bo te które spotkały mnie w tym tzw. życiu zawodowym i osobistym(czyli rodzina, praca-u mnie to się niestety skrzyżowało) okazały się być nic nie warte.

Zycie towarzyskie jest chyba najwazniejsze dla nastolatkow i dwudziestolatkow i wtedy zaspokajają tę potrzbę i w wieku 30 lat juz tak tego nie pragną. A jak ja nigdy tej potrzeby nie zaspokoiłem, to teraz mam potrzbę nieadekwatną do mojego wieku. Z resztą z kim mialbym prowadzic zycie towarzyskie, skoro moi rowiesnicy juz go nie prowadzą, bo pozakladali rodziny i juz tylko praca,dom, praca, dom?

Dzieci nie są przeszkodą a zapalnikiem takiego towarzyskiego życia. Spotykasz się z rodzicami innych dzieci żeby twoje miały się z kim bawić itp. -Gorzej jeśli masz swoje lata, rówieśnicy mają rodziny, ty odstajesz od tych norm a czas działa na twoją niekorzyść. Nie fajnie będzie zostać samemu gdzieś na końcu tej drogi. Lepiej nie stroń od ludzi bo grozi ci samotnia.

Spójrz wokoło Wszędzie same dzi**i i złodzieje, oszuści i moralne dno. x Klasyczna projekcja twoich cech na otoczenie. Czego się doszukujesz w ludziach, to siedzi głęboko w tobie.