Kiedyś marzyłem o miłości, ale to nie możliwe dla mnie.

Czasami zdarzy mi się o niej pomyśleć, ale to w już nie możliwe w moim przypadku. Jaka powinna być według mnie miłość ? Zresztą czym ta miłość w ogóle jest ? Dla mnie to porozumienie oczywiście dwóch dusz, ale dojrzałych, mających tę specyficzną wrażliwość patrzenia na rzeczywistość i głębokie zrozumienie tego świata. Takich ludzi z reguły jest mało, i to płci męskiej i żeńskiej. To nie wszystko. Dusze, które mocno odczuwają, nie tylko ten świat, i życie, ale pragną kochać do takiego szaleństwa, że są wstanie spalić się z tej miłości, a gdy zabraknie tej osoby, taka dusza już wie, że podobnej do siebie nigdy nie znajdzie. Większość ludzi wchodzi w związki, ale są też i tacy, którzy są sami, bo mają ten specyficzny rodzaj odczuwania głębi, i trudno im znaleźć taką drugą prawdziwą duszę. Niestety, upływ czasu jest również katorgą dla takich osobników, a młodość i nieśmiertelność zachowania w sobie tej miłości między nimi, jest jedyną ucieczką, dla mnie również na końcu z możliwością popełnienia samobójstwa na końcu takiej historii, podobnie jak u Romea i Julii. Miłość dla mnie to młodość, nieprzemijalność, nieśmiertelność.

Gdzie konkluzja? Czemu miłość jest niemożliwa dla ciebie?

Jeśli ktoś porównuje miłość do tej z romea i Julii to już wiem że ma nierówno pod sufitem i sra w pieluche...

Ponieważ przekroczyłem pewien etap wieku, i uświadomiłem po sobie również swoje dziwne skłonności, preferencje. Dzisiaj już za późno.

Przed i się nie stawia przecinka...

Robię to z przyzwyczajenia, jeżeli ci to przeszkadza to nie czytaj

Aha.