Dlaczego chwalone jest posiadanie rodzeństwa?

Kiedy nie ma nic gorszego dla dziecka jak posiadanie rodzeństwa nawet badania to potwierdzają: "Jedynacy w wielu życiowych konkurencjach wygrywają. Weźmy inteligencję, pewność siebie i odsetek tych, którzy z czasem dopracowali się wysokich stanowisk. Badania Sharryl Hawke i Davida Knoxa wskazują jasno, że jedynacy górą. Dostają więcej rodzicielskiej uwagi, co przekłada się na wyższe IQ. Kończą lepsze szkoły, startują z wyższego pułapu. Weźmy skłonność do współpracy. Badania Toni Falbo: znów jedynacy górą. W dzieciństwie nie musieli rywalizować z rodzeństwem o uwagę rodziców, o zabawki i przestrzeń. Są więc bardziej skłonni ufać ludziom, widzą innych w lepszym świetle (co nierzadko czyni ich bardziej atrakcyjnymi towarzysko – lubimy wszak tych, którym my sami bardziej się podobamy)."

Nie wiem, co mówi teoria, którą Pani chetnie cytuje. wiem, jakie było moje życie - jestem jedynaczką i od najwcześniejszego dzieciństwa czułam sie samotna i zazdrościłam rówieśnikom, którzy mieli braci czy siostry . Teraz mam już sporo lat i nadal widzę i jest mi smutno, gdy znajomi mają relacje z rodzeństwem, spotkania, siostrzeńców i bratanków. A ponieważ mój mąż też jest jedynakiem, więc siedzimy sami. Znajomi nie "zakleją" tej dziury - czasem chcemy się z kimś spotkać, a ta osoba mówi "ale jestem już umówiona z rodzina". Przebojowa i samodzielna tez nigdy nie byłam. Raczej wycofana i niesmiała, bo w domu rodzinnym zabrakło "treningu społecznego", jakim jest współistnienie z rodzeństwem.

A ja mam rodzeństwo i wolałabym być jedynaczkom.

ja przez to że byłem jedynakiem, a matka była despotyczną apodyktyczna jazgotliwa rzadzicielką wyroslem na zjepa