Zagrożenie dla chrześcijaństwa łacińskiego ?

Najpierw należy sobie uświadomić , że clermonckie wezwanie do broni nie było bezpośrednią reakcją na jakąś niedawną katastrofę ani szczególne okrucieństwa na Wschodzie. Urbana mogła do tego skłonić, przynajmniej częściowo, prośba o zbrojną pomoc, którą mniej więcej osiem miesięcy wcześniej przekazało Bizantyjskie poselstwo w Piacenzy, jednak ona również nie była związana z żadną najnowszą porażką Greków, jak nazywano wschodnich chrześcijan, wynikała natomiast z dziesięcioleci narastającego muzułmańskiego naporu w Azji Mniejszej (dzisiejsza Turcja). I chociaż Święte Miasto, Jeruzalem - cel wyprawy - rzeczywiście znajdowało się w rękach muzułmanów, zajęli oni je jednak 400 lat temu, nie była to więc dla chrześcijaństwa żadna świeża rana. Na początku XI wieku bazylika Grobu Świętego , postawiona w miejscu zmartwychwstania Chrystusa, została częściowo zniszczona przez niezrównoważonego przywódcę religijnego , kalifa Al Hakima , który do historii przeszedł jako Szalony. Jego późniejsze prześladowania miejscowej ludności chrześcijańskiej trwały nieco ponad dziesięć lat , lecz ustały gdy Al Hakim ogłosił się bogiem i zwrócił się przeciwko swoim dotychczasowym współwyznawcom. Napięcie wzrosło także w roku 1027 , kiedy muzułmanie podobno zbeszczeszcili grób święty. Jeszcze później łacińscy chrześcijanie , którzy pragnęli odbyć pielgrzymkę do Lewantu, a których zawsze było dużo , donosili że podczas pobytu w Ziemi Świętej czyniono im różne trudności , jednak ich skargi nie były ani nazbyt liczne ani szczególnie poważne. W rzeczywistości gdy Urban II głosił w Clermont pierwszą krucjatę, islam i chrześcijaństwo od wieków współżyły we względnym pokoju. Chrześcijańscy i muzułmańscy sąsiedzi nie darzyli się zbytnią sympatią, jednak w owych czasach powszechnych politycznych i zbrojnych waśni nie było pomiędzy nimi szczególnych waśni. Gdy w VII wieku Mahomet objawił nauki Allaha