Boje się życia

Hej zacznę od tego że za miesiąc skończę 18 lat. Niby piękny wiek, wchodzę w dorosłość. Nie mam chłopaka boję się że go nigdy nie znajdę. Ostatnio poznałam chłopaka i niestety zakochałam się bez wzajemności. On to typowy łobuz a ja jestem jego totalnym przeciwieństwem. Jestem osobą bardzo wrażliwą, nieśmiałą i okropną panikarą. Panikuje z każdego powodu nawet z takiego że żyje. Potrafi mnie całą telepać że nie wiem co mam wtedy robić ze sobĄ.  Potrafię stać na ulicy i dostać ataku paniki że nie wiem gdzie jestem uświadamiam sobie że umrę. Niesamowicie boję się śmierci. Mojej i bliskich. Mam babcie która dochodzi już do 80. Gotuje ona codziennie nam obiady. Bardzo się boje że ją mogę stracić boje się tego że umrze. Nie wyobrażam sobie życia bez niej  boję się że w każdej chwili może jej się coś stać . Nie wiem czy sobie poradzę po jej śmierci. Chyba dostanę jakiegoś załamania. To samo się tyczy moich rodziców boje się że ich stracę. Jestem bardzo z nimi zżyta. Kocham ich bardzo. Wiem że bez nich w życiu sobie nie poradzę dochodzą oni już do 50. Boję się że zostanę sama. Przecież bez nich to już nie będzie życie. Boję się wychodzić z domu dostaję jakiś paranoi. Mam wakacje i siedzę sama w domu nie mam zajęć. Nie mogę spać po nocach. Boje się powrotu do szkoły. Mam przed oczami tylko czarne scenariusze nie potrafię już się z niczego cieszyć. Rodzice mnie już nie chcą słuchać mówię im o tym a oni do mnie daj nam żyć sama siebie słyszysz co ty gadasz masz za dobrze w życiu. Mam zakaz pójścia do psychologa od mamy. Nie będziesz wariata z siebie robiła. Chce normalnie żyć tak jak kiedyś żyłam bo takiego mam dosyć sama sobie psuje.