Mam koleżankę, która potrafi prowadzić telefoniczny monolog 2 godziny i dłużej.

To jest koszmar. Na początku jeszcze aż tak bardzo mi to nie przeszkadzało, 1-2 takie rozmowy mogłam znieść, ale gdy poprzez jej słowotok , głośne przemyślenia, "zabawne" historie, dramy, które doprowadzały ją do łez zaczęłam zaniedbywać własne obowiązki to zaczeło mnie to wkurzać. Wolę z nią pogadać sms-owo bo wtedy przynajmniej mam szansę się wypowiedzieć, w rozmowie telefonicznej czy twarzą w twarz nie ma takiej szansy bo ona dosłownie mnie zagłusza. Przykładowo próbuje  skomentować jakiś poruszany przez nią temat, ona ze zniecierpliwieniem kiwa głową, mamrocze "tak, tak.. ale nie przerywaj... co to ja mówiłam? aha, już wiem.." i dalej jedzie z tym koksem. Doszło już do tego, ze unikam rozmów z nią bo to istny dramat i męczarnia. Chciałam delikatnie uciąć tę relację, a przynajmniej odsunąć się od niej na tyle żeby przestała mnie zamęczać. Jest nudna. Rozmowy z nią toczą się głównie wokół chorób jej i jej rodziny, zleconych badań i ich wyników, nazw jednostek chorobowych i lekarstw o których nie mam bladego pojęcia. Drugi ulubiony temat to stękanie jak ona ma ciężko w życiu, że jest wykończona dziećmi, mężem, teściami. "Najlepiej" jest gdy w trakcie naszego "rozmowy" zaczyna gadać albo kłócić się ze swoimi domownikami, a że ja czekam po drugiej stronie słuchawki to już szczegół. Gdy do mnie dzwoni mam ochotę palnąć sobie w łeb. Rozumiem,  że może jej sie nudzić, że nie ma z kim pogadać, ale zauważyłam, że to mi zatruwa życie swoimi problemami, ale na kawę i ciacho zaprasza do siebie zupełnie inne osoby. Ja po prostu jestem kołem ratunkowym gdy nie ma do kogo ust otworzyć. Nie liczę nawet na radę. Po prostu musiałam to wyrzygać.