Skocz do zawartości
Szukaj w
  • Więcej opcji...
Znajdź wyniki, które zawierają...
Szukaj wyników w...

Zarchiwizowany

Ten temat jest archiwizowany i nie można dodawać nowych odpowiedzi.

ZUZANNA

Z zycia wielkich i slawnych

Polecane posty

AMERYKAŃSKA AKTORKA, MODELKA, PRODUCENTKA

Sharon Stone urodziła się 10 marca 1958 w Meadville. Jako dziecko miała bardzo wysoki iloraz inteligencji, aż 154 IQ. Władze szkolnego okręgu Saegertown nalegały na przyspieszenie edukacji Sharon i dlatego poszła do szkoły już w wieku 5 lat. Następnie poszła do liceum Saegertown High School. Studiowała literaturoznawstwo, potem jako drugi kierunek studiów, wybrała architekturę nowożytną. W 1975 wystartowała w konkursie piękności i wzięła udział w wyborach "Miss Pensylwanii", jeden z jurorów zasugerował, że powinna zostać modelką i tak się właśnie stało. Została modelką Agencji Modelek Eileen Ford w Nowym Jorku. Wystąpiła w paru reklamach, a zarobione pieniądze odkładała i chodziła na kursy aktorskie. W 1979 roku zrezygnowała z bycia modelką.

W 1980 roku zagrała pierwszą swoją rolę w filmie pt. ,,piękna dziewczyna z pociągu'' natomiast rok później zagrała w Śmiertelnym Błogosławieństwi. Sharon Cały czas chciała być coraz lepsza i lepsza, brała udział w warsztatach aktorskich. Zagrała w filmie ,,Gra o wszystko w Las Vegas'', po którym wyjechała do Zimbabwe aby wystąpić w dwóch filmach, niestety okazały się one dość kiepskie, po powrocie do Stanów Zjednoczonych, jej kariera nie wyglądała zbyt dobrze. Zgłosiła swoją kandydaturę do głównej roli w Fatalnym zauroczeniu, jednak nie udało się jej dostać nawet na przesłuchanie. Dopiero w 1990 roku gdy zagrała w filmie pt. ,,Pamięć absolutna''.

Sharon Stone ze względów finansowych zgodziła się na udział w rozbieranej sesji zdjęciowej do Playboya. Przez kolejne dwa lata aktorka nie cieszyła się zbyt dużymi rolami i wielką popularnością przełomem był film ,,Nagi instynk''. W 1995 roku zagrała w ,,Kasyno'' a już rok później za tą role otrzymała nagrodę Złoty Glob oraz nominację do Oscara jako najlepsza aktorka. W 1995 roku debiutowała jako producentka filmu ,,Szybcy i martwi''. W 2000 roku od dwunastu lat wystąpiła w filmie ,,Gdyby ściany mogły mówić 2''. W 2004 roku zagrała w filmie ,,Kobieta-kot'', który jednak okazał się porażką. Rok 2005 należał do bardzo udanych w karierze Stone, zagrała w ,,Broken Flowers''. W 2006 roku zagrała w filmie pt. ,,Nagi instynk 2'' lecz fil

m nie przyniósł zysków takich jakie były planowane. Stone angażuje się w działalność charytatywną, sama adoptowała trzech synów i propaguje to. Sharon wystąpiła w paru reklamach m.in. perfumy "Charlie", dietetyczny napój "Sprite", reklama firmy "Pirelli", suknie marki Badgley Mischka, kosmetyki marek: Dior i Screen Hair Care. Sharon Stone była brana pod uwagę do roli Rose w filmie "Titanic". Ostatecznie jednak angaż otrzymała Kate Winslet.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Brigitte Anne Marie Bardot (ur. 28 września 1934 w Paryżu[1]) – francuska modelka, piosenkarka i aktorka filmowa, symbol seksapilu w latach 50. i 60. XX wieku, jedna z największych gwiazd francuskiego kina[2]; później także działaczka na rzecz ochrony praw zwierząt.

Wczesne lata

Brigitte Bardot urodziła się jako jedna z dwóch córek Louisa Bardot i Anne Marie Mucel. Ojciec, dyplomowany inżynier, prowadził rodzinny interes. Matka zapisała córki Brigitte i Marie-Jean do szkoły baletowej. Marie-Jeanne ostatecznie zrezygnowała z lekcji tańca, natomiast Brigitte skoncentrowała się na ćwiczeniach. W 1947 została przyjęta do Konserwatorium Paryskiego i przez trzy lata, wraz z Leslie Caron, uczęszczała do klasy baletowej rosyjskiego choreografa Borisa Kniaziewa.

Kariera

W 1949 Brigitte Bardot pozowała dla magazynu „Jardin des Modes”, którym zarządzała przyjaciółka jej matki, dziennikarka Hélène Lazareff. W 1950 pracowała dla marcowego wydania francuskiego „Elle”[3]. Podczas sesji została zauważona przez młodego reżysera Rogera Vadima (jej późniejszego męża), który postanowił poznać ją ze scenarzystą Markiem Allégretem. Ten jednak uznał ją za niezbyt atrakcyjną[4].

Zadebiutowała w 1952 w komedii Wioska w Normandii (Le Trou Normand). W latach 1952–1956 pojawiła się w siedemnastu filmach. W 1953 zagrała rolę w sztuce Jeana Anouilha Zaproszenie do zamku (L'Invitation au château). Media zwróciły na nią uwagę, kiedy pojawiła się na Festiwalu Filmowym w Cannes w kwietniu 1953.

Filmy, w których grała Brigitte Bardot z początku i połowy lat 50., to głównie romantyczne komedie z rolami młodych dziewcząt. Zagrała epizodyczne role w trzech filmach anglojęzycznych: brytyjskiej komedii Doctor at Sea (1955) i amerykańskich Helena Trojańska (1954) oraz Act of Love (1954) z Kirkiem Douglasem.

Aby wypromować młodą aktorkę, Vadim zrealizował w 1956 film I Bóg stworzył kobietę z Bardot i Jeanem-Louisem Trintignantem. Film o niezbyt moralnej nastolatce, prowokującej społeczność niewielkiego miasteczka, odniósł światowy sukces. Charles de Gaulle mówił, że Bardot była „francuskim artykułem eksportowym równie ważnym, jak samochody Renault”[3]. Do postrzegania Brigitte Bardot jako symbolu seksu i zmysłowości w dużym stopniu przyczyniły się, poza filmami, zdjęcia, które jej robił fotograf Sam Levin. Wiele zdjęć aktorki z lat 50. i 60. wykonał również brytyjski fotograf Cornel Lucas.

29 października 1956 uczestniczyła (między innymi z Marilyn Monroe) w dorocznej gali z udziałem Elżbiety II w Empire Theatres w Londynie. W 1974, dla uczczenia swych 40. urodzin, Bardot zdecydowała się na nagą sesję zdjęciową we włoskiej edycji magazynu „Playboy”[5].

Po rozwodzie w 1957 Bardot w 1959 wyszła za mąż za Jacques’a Charriera, z którym zagrała w Babette idzie na wojnę (1959). W 1960 wystąpiła w filmie Prawda (La vérité) w reżyserii Henriego-Georges’a Cluzota. W następnym roku za tę rolę Włoska Akademia Filmowa przyznała jej nagrodę David di Donatello dla najlepszej aktorki zagranicznej[6]. Wkrótce potem Bardot wyjechała na południe Francji, do swego domu w Saint-Tropez. W 1963 zagrała w filmie Jena-Luca Godarda Pogarda.

Grała w filmach u boku takich aktorów, jak Alain Delon (Sławne miłości, Trzy kroki w szaleństwo), Jean Gabin (Na wypadek nieszczęścia), Sean Connery (Shalako), Jean Marais (Gdyby Wersal mógł mi odpowiedzieć, Przyszłe gwiazdy), Lino Ventura (Bulwar Rumu), Annie Girardot (Nowicjuszki), Claudia Cardinale (Królowe Dzikiego Zachodu), Jeanne Moreau (Viva Maria!), Jane Birkin (Don Juan). W 1973 oznajmiła, że rezygnuje z aktorstwa[7].

W latach 60. i 70. brała udział w różnych muzycznych spektaklach i nagrywała piosenki, współpracując głównie z takimi piosenkarzami, jak: Serge Gainsbourg, Bob Zagury i Sacha Distel. Nagrała m.in. „Harley Davidson”, „Je Me Donne À Qui Me Plaît”, „Bubble gum”, „Contact!”, „Je Reviendrai Toujours Vers Toi”, „L'Appareil À Sous”, „La Madrague”, „On Déménage”, „Sidonie”, „Tu veux, Ou Tu veux pas?”, „Le Soleil de Ma Vie „(cover hitu Steviego Wondera You Are the Sunshine of My Life) i Je t'aime ... moi non plus[8]

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

BB ciag dalszy

Życie prywatne

21 grudnia 1952 w wieku osiemnastu lat wyszła za mąż za reżysera Rogera Vadima[3]. Wystąpiła w jego filmie I Bóg stworzył kobietę. Nasycona erotyzmem scena tańca na stole przyniosła jej sławę i spowodowała istotną zmianę w podejściu do tematów erotycznych w kinie światowym. W dużej mierze do sukcesu filmu przyczyniła się jej uroda i seksapil. Dla uzyskania zgody rodziców Bardot na ślub, Vadim, który był wyznania prawosławnego, przeszedł na katolicyzm. Rozwiedli się pięć lat później (6 grudnia 1957), ale pozostali przyjaciółmi i w późniejszych latach często współpracowali[potrzebny przypis].

Podczas pracy nad filmem I Bóg stworzył kobietę Bardot miała romans z Jeanem-Louisem Trintignantem (w tym czasie żoną aktora była Stéphane Audran). Ich związek nie był łatwy z uwagi na odbywaną w tym czasie przez aktora służbę wojskową oraz romans Bardot z piosenkarzem Gilbertem Bécaud. Ostatecznie rozeszli się po dwóch latach. W dniu 18 czerwca 1959 Bardot poślubiła aktora Jacques’a Charriera, z którym miała swoje jedyne dziecko – syna Nicolasa-Jacques’a. Ze względu na zainteresowanie paparazzi poród miał miejsce w apartamencie Bardot w Paryżu (przy alei Paul-Doumer 71 w 16. dzielnicy Paryża) przy zamkniętych okiennicach. Po rozwodzie z Charrierem (20 listopada 1962) Nicolasem zajęła się rodzina Jacques’a, a Bardot nie utrzymywała z synem ścisłych kontaktów aż do jego pełnoletniości. Inni mężowie aktorki to: niemiecki milioner Gunter Sachs (14 lipca 1966 – 1 października 1969) oraz Bernard d'Ormale (od 16 sierpnia 1992). Miała również romanse z Samim Freyem, Sergem Gainsbourgiem i Sachą Distelem. W latach 70. związana była z rzeźbiarzem Miroslavem Brozkiem (była jego modelką)[9].

Działalność na rzecz praw zwierząt

Brigitte Bardot (2002)

W 1974, na dzień przed swoimi 40. urodzinami (po występach w ponad 40. filmach i nagraniu kilku płyt), wycofała się z filmu i postanowiła wykorzystać swoją sławę do promowania praw zwierząt. W 1986 założyła fundację The Brigitte Bardot Foundation for the Welfare and Protection of Animals i została wegetarianką. Zebrała trzy miliony franków francuskich na finansowanie fundacji dzięki licytacji, wystawiając na sprzedaż wiele przedmiotów osobistych. W 1999 Bardot w liście do chińskiego przywódcy Jiang Zemina, opublikowanym w języku francuskim przez magazyn VSD, oskarżyła Chiny o torturowanie i zabijanie niedźwiedzi, a także wykorzystywanie tygrysów i nosorożców do produkowania afrodyzjaków[potrzebny przypis].

W ciągu dwóch lat[kiedy?] przekazała ponad 140 000 dolarów na sterylizację bezpańskich psów w Bukareszcie, których liczbę szacuje się na 300 tysięcy. W jej planach był dom dla bezdomnych zwierząt. Całość budowy miała być sponsorowana przez aktorkę[potrzebny przypis].

Na początku 2013 Bardot zagroziła, że zrzeknie się obywatelstwa francuskiego, jeżeli władze nie zapobiegną uśpieniu dwóch słoni z ogrodu zoologicznego w Lyonie chorujących na gruźlicę[10].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

I jeszcze to:

Polityka, kontrowersje i problemy prawne

Bardot była pierwszą kobietą niehistoryczną, której twarz posłużyła jako wzorzec dla podobizn Marianny, emblematu Republiki Francuskiej (w 1969, rzeźbę wykonał Alain Gourdon). Wyraziła poparcie dla prezydenta Charles’a de Gaulle’a w 1960. Jej mąż, Bernard d'Ormal, był doradcą prawnym Frontu Narodowego.

W książce z 1999 Le Carré de Pluton Bardot krytykowała rytualny ubój owiec podczas muzułmańskiego święta Id al-Adha. Ponadto w jednym z rozdziałów pisze: mój kraj…, Francja, moja ojczyzna, mój kraj jest ponownie atakowany przez przeludnienie cudzoziemców, zwłaszcza muzułmanów. Za te słowa francuski sąd ukarał aktorkę grzywną w wysokości 30 tysięcy franków w czerwcu 2000.

10 czerwca 2004 została skazana za „podżeganie do nienawiści rasowej” z powodu antyislamskich wypowiedzi umieszczonych w książce Un cri dans le silence. Nałożono na nią karę w wysokości 5 tysięcy euro. Bardot stwierdziła, iż nie ma uprzedzeń rasowych i przeprosiła w sądzie, mówiąc: Nigdy świadomie nie chciałam nikogo skrzywdzić. Nie leży to w moim charakterze[11]

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Oraz:

W świecie mody Bardot spopularyzowała dekolt typu „odkryta szyja oraz oba ramiona”, nazwany od jej imienia „bardot”. Jest stosowany w krojach swetrów, bluzek, ...enek i topów[potrzebny przypis]. Wprowadziła do mody choucroute („kapusta”), fryzurę i bawełniany materiał w kratkę, który zawierał strój zaprojektowany przez Jacques’a Esterela na jej ślub z Jacques’em Charrierem. Aktorka była bohaterką niektórych dzieł Andy’ego Warhola[potrzebny przypis].

Bardot przyczyniła się do promocji miasta Saint-Tropez i miejscowości Armação dos Búzios w Brazylii, którą odwiedziła w 1964 wraz ze swoim partnerem, brazylijskim muzykiem Bobem Zagury. Dziś stoi tam posąg Bardot, stworzony przez Christina Motta.

Była inspiracją dla młodych muzyków: Johna Lennona i Paula McCartneya, którzy planowali nakręcić film The Beatles i Bardot, podobny do Hard Day's Night. Bob Dylan powiedział, że pierwsza piosenka, którą napisał, poświęcona była Bardot. Wspomniał o niej w piosence I Shall Be Free, znajdującej się na płycie pt. The Freewheelin’ Bob Dylan[12].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Pora na kolejna gwiazde:

Marilyn Monroe, właściwie Norma Jeane Mortenson (ur. 1 czerwca 1926 w Los Angeles, zm. 5 sierpnia 1962 tamże) – amerykańska aktorka, modelka, piosenkarka i producentka filmowa, gwiazda filmowa, ikona kultury popularnej[1] oraz seksbomba lat 50. i 60. XX w. American Film Institute umieścił ją na szóstym miejscu na liście największych aktorek wszech czasów (The 50 Greatest American Screen Legends)[a][2].

Monroe zaczęła swoją karierę w latach 40. jako pin-up girl. Później trafiła do świata filmu, gdzie pracowała dla 20th Century Fox (1946–47) i Columbia Pictures (1948). W 1951 r. związała się z wytwórnią Fox, po czym wkrótce zyskała popularność dzięki filmom Małpia kuracja, Niagara, Mężczyźni wolą blondynki czy Słomiany wdowiec. Zasłynęła z ról stereotypowych blondynek, ale wcielała się również w postacie bardziej złożone i dramatyczne. W 1955 r. studiowała aktorstwo metodyczne w Actors Studio u Lee Strasberga i założyła własną wytwórnię Marilyn Monroe Productions (MMP). Za rolę Elsie w Księciu i aktoreczce otrzymała nagrody David di Donatello i Crystal Star Award, a za rolę 'Sugar Kane' Kowalczyk z Sandusky w Pół żartem, pół serio uhonorowano ją Złotym Globem. W życiu prywatnym aktorka zmagała się z uzależnieniami, m.in. od alkoholu i barbituranów, i z problemami psychicznymi. Była trzykrotnie zamężna, nie miała dzieci. Film Skłóceni z życiem był ostatnim w jej karierze, którą przerwała nieoczekiwana śmierć w 1962 r

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Młodość

Norma Jeane Mortenson urodziła się w County Hospital w Los Angeles o godzinie 9:30 dnia 1 czerwca 1926 r., jako trzecie dziecko Gladys Pearl Baker (1902–84), de domo Monroe, która była montażystką filmową[3][4]

Z pierwszego związku z Johnem Newtonem Bakerem Gladys miała dwójkę dzieci: Roberta (1917–1933) i Berniece (ur. w 1919 r.). Z Bakerem rozwiodła się na początku lat 20., a następnie związała się z Edwardem Mortensonem. Ze swoim drugim mężem rozstała się 26 maja 1925 r., już 7 miesięcy po ślubie. Choć w akcie urodzenia Normy Jeane jako ojciec widnieje Edward Mortenson, to tożsamość jej prawdziwego ojca pozostaje nieznana. Znawcy tematu spekulują, że w rzeczywistości mógł nim być Stanley Gifford (1898–1965)[5]. W związku z tym, że Gladys nie mogła zrezygnować z pracy na rzecz opieki nad swoją córką, zdecydowała się ją oddać rodzinie zastępczej. Dnia 13 czerwca 1926 r. Jeane trafiła pod opiekę Alberta i Idy Borendelów. Gladys odwiedzała swoją córkę w weekendy, aż w końcu w 1933 r. odebrała ją i wspólnie zamieszkały na ulicy Arbol Drive 6812 w Hollywood wraz z rodziną aktorską Atkinsonów. Rok później Gladys zachorowała na schizofrenię paranoidalną i została pacjentką Metropolitan State Hospital w Los Angeles. Resztę życia spędziła w izolacji i rzadko miała okazję spotkać się z córką. Norma Jeane następnie znajdowała się pod opieką Grace McKee, przyjaciółki Gladys, ale ostatecznie trafiła do sierocińca. Po latach tak wspominała ten czas: „Rodzice wszystkich dzieci w Domu (sierocińcu) umarli. Ja miałam co najmniej jednego rodzica – matkę. Ale ona mnie nie chciała. Zbyt się wstydziłam, aby próbować wyjaśnić to innym dzieciom. Szczęśliwa byłam tylko wtedy, gdy zabierano nas do kina”[6]. Jeane w okresie dzieciństwa miała być ofiarą molestowania seksualnego[c] Jako dziecko jąkała się i była dość wstydliwa[7]. W 1938 r. zamieszkała z Aną Atchinson Lower, ciotką Grace McKee i uczęszczała do Emerson Junior High School, gdzie była przeciętną uczennicą, a następnie kontynuowała edukację w Van Nuys High School. W 1942 r. ze względu na obowiązki zawodowe rodzina Goddardów, pod opieką której pozostawała Norma Jeane, miała wyjechać z miasta, co oznaczałoby powrót Jeane do sierocińca. Aby tego uniknąć 19 czerwca 1942 r. zaledwie szesnastoletnia Norma Jeane wyszła za mąż za dwudziestojednoletniego robotnika Jamesa Dougherty’ego[8].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Droga do sławy

W kwietniu 1944 r. dzięki pomocy Ethel, swojej teściowej, znalazła zatrudnienie w Radioplane Munitions Factory, gdzie pracowała 10 godzin dziennie[5]. To właśnie tam spotkała fotografa Davida Connovera, który wykonywał zdjęcia pracownicom fabryki. Chociaż żadne z jej zdjęć nie zostało opublikowanych, Norma Jean zdecydowała się odejść z fabryki i rozpocząć pracę jako modelka, współpracując m.in. z D. Connoverem. W sierpniu 1945 r. wyprowadziła się i podpisała kontrakt z Blue Book Model Agency. Podjęła także decyzję o zmianie swojego wizerunku – wyprostowała i ufarbowała włosy na blond. Uważana była za jedną z najciężej pracujących modelek, a jej zdjęcia zdobiły okładki takich czasopism, jak „Pageant” czy „Peek”[9]. Dzięki pomocy Emmeline Snively, swojej pracodawczyni, wkroczyła do świata filmu w 1946 r. Jednakże producenci z Paramount Pictures nie chcieli zaangażować Normy, podobnie jak 'włodarze' z 20th Century Fox, którzy ostatecznie zgodzili się na sześciomiesięczny kontrakt dlatego, że początkująca aktorka mogłaby przejść do konkurencyjnej RKO Pictures[d]. Aktorka wraz z wpływowym Benem Lyonem wybrała Marilyn Monroe jako swój pseudonim artystyczny. Imię Marilyn nawiązywało do gwiazdy Broadwayu Marilyn Miller, natomiast Monroe było nazwiskiem panieńskim matki aktorki[10]. Początkowo Monroe jedynie statystowała w filmach i tak jak inni niedoświadczeni aktorzy brała udział w lekcjach śpiewu, tańca, pantomimy i wielu sesjach zdjęciowych, a także obserwowała pracę na planie filmowym. Osobiście marzyła o karierze pokroju Jean Harlow[11]. W 1947 r. jej kontrakt został przedłużony. Wystąpiła wówczas w dramacie Dangerous Years i w komedii Scudda Hoo! Scudda Hay! – były to jej pierwsze role mówione. W sierpniu tego samego roku kontrakt Monroe nie został przedłużony, w związku z czym wróciła do modelingu, ale kontynuowała naukę w Actors' Laboratory Theatre[12]. Pod dużym wrażeniem ambicji Monroe był Sidney Skolsky, dziennikarz „New York Post“, który prowadził poczytną kolumnę rozrywkową: „To było jasne, że Monroe jest gotowa ciężko pracować. Chciała być aktorką i gwiazdą filmową. Wiedziałem, że nic jej nie powstrzyma“. Dzięki ożywionym kontaktom towarzyskim i domniemanemu romansowi z Josephem Schenckiem w marcu 1948 r. podpisała kontrakt z Columbia Pictures[13]. Pod kierunkiem Natashy Lytess rozwijała aktorskie umiejętności, a ponadto przeszła kolejną zmianę swojego wizerunku – jej włosy miały od tej pory kolor platynowego blondu, przeszła również korekcję wady zgryzu[14].

W Columbii zagrała bardziej znaczącą rolę w niskobudżetowym musicalu Dziewczęta z chóru, który jednak nie był sukcesem komercyjnym. Monroe straciła kontrakt w wytwórni. W omawianym okresie związała się z łowcą talentów Johnnym Hydem, który prawdopodobnie wtedy sfinansował jej operacje plastyczne podbródka i nosa[15][16]. Pozbawiona źródła dochodu w 1949 r. pozowała nago do zdjęć, które w 1953 r. (kupione przez Hugha Hefnera) ukazały się w pierwszym numerze Playboya. Za sesję zdjęciową u Toma Kelleya otrzymała zaledwie 50 dolarów, a po latach twierdziła, że zdecydowała się na tę sesję ponieważ była zdesperowana, chociaż uważała, że „porządne dziewczyny nie pozują nago”[17][18]

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Dzięki kontaktom Hyde’a i wsparciu Sama Spiegela John Huston zdecydował się zaangażować Monroe do Asfaltowej dżungli, a Joseph L. Mankiewicz do Wszystko o Ewie. Oba filmy były sporym sukcesem, a role Monroe, choć niewielkie, zostały zauważone przez krytyków. Sam Howard Hawks, wcześniej lekceważąco wypowiadający się o aktorce, wysłał telegram gratulacyjny Johnowi Hustonowi. Wszystko to sprawiło, że 11 maja 1950 r. Johnny Hyde wynegocjował siedmioletni kontrakt. Ciężko chory Hyde namawiał Monroe na ślub, ale ta notorycznie odmawiała. Jeszcze w tym samym roku zmarł jej protektor[19]. W marcu 1951 r. Monroe wzięła udział w 23 ceremonii wręczenia Oscarów, gdzie wręczyła statuetkę Thomasowi T. Moultonowi. W tym czasie zagrała w czterech niskobudżetowych filmach w drugoplanowych rolach. Uwagę na Monroe zwrócili krytycy, którzy chwalili ją za występ w komedii As Young As You Feel, stała się też ulubioną pin-up girl wśród amerykańskich żołnierzy walczących w czasie wojny koreańskiej, a wyrazem tego były tysiące listów, jakie otrzymywała od fanów[20]. Monroe znalazła się w centrum zainteresowania po wywiadzie, w którym przyznała się do nagiej sesji zdjęciowej. Niemniej jej tłumaczenia w tej kwestii uznano za wiarygodne i ostatecznie nie wpłynęło to negatywnie na jej karierę[21].

W 1952 r. za sprawą S. Skolsky’ego Monroe zagrała u Fritza Langa w Clash by Night, a jej występ został doceniony m.in. przez „The Hollywood Reporter”[22]. Z kolei w Proszę nie pukać Monroe wcieliła się w rolę chorej psychicznie opiekunki dziecka, ale sam film i jej występ nie zdobyły uznania krytyków. Przez prasę została uznana w 1952 r. za „it girl“[e], czyli najbardziej atrakcyjną kobietę roku, a ponadto pojawiła się także na okładce magazynu „Life”[23]. Otrzymała również nagrodę Henrietta Award dla najpopularniejszej młodej aktorki[f][24]. Wprawdzie Monroe próbowała zdjąć z siebie odium seksbomby i pragnęła bardziej ambitnych ról, to jednak producenci postrzegali ją przede wszystkim przez pryzmat seksapilu, wskutek czego występowała w dość podobnych kreacjach aktorskich m.in. sekretarki w Małpiej kuracji u boku Cary’ego Granta czy w Uprzejmie informujemy, że nie są państwo małżeństwem gdzie zagrała z Ginger Rogers. Już wówczas aktorka znana była z tego, że na planie zapominała tekstu, spóźniała się, a czasami w ogóle nie stawiała się na czas w pracy[25]. Zmagała się z bezsennością, tremą i niską samooceną[26][27][28]. Nadużywała alkoholu i barbituranów, zażywała amfetaminę. Richard Widmark tak opisywał pracę z Monroe:

Lubiłem Marilyn, ale była okropna we współpracy. Niemożliwa, naprawdę. Ukrywała się w swojej garderobie i nie chciała wyjść. Kiedy w końcu wychodziła, okazywała się być kłębkiem nerwów. Wszystko to było wynikiem strachu. Była niepewna tak wielu rzeczy (...). Od samego początku była jak ranny ptak.

— Richard Widmark dla The Telegraph, 2002[29]

Monroe w Niagarze

W 1953 r. zagrała femme fatale w Niagarze, filmie nakręconym w Technicolorze. Sceny, w których aktorka występowała owinięta tylko w prześcieradło lub ręcznik, były wówczas szokujące i spotkały się z protestami środowisk kobiecych. Sam film okazał się jednak dużym sukcesem kasowym, utorował drogę do sławy Monroe, a także potwierdził jej status seksbomby[30]. Na rozdaniu nagród magazynu filmowego „Photoplay“ ponownie skupiła na sobie uwagę, występując w złotej sukni, którą publicznie skrytykowała Joan Crawford[31].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Mężczyźni wolą blondynki

W tym samym roku zagrała wraz z Jane Russell w musicalu Mężczyźni wolą blondynki w reżyserii Howarda Hawksa. Aby właściwie przygotować się do roli Lorraine Lee, codziennie przez miesiąc obserwowała broadwayowską wersję musicalu i grę Carol Channing, a lekcje tańca pobierała u Gwen Verdon. Upierała się przy dublach, chociaż reżyser był zadowolony z efektu. Zapytany w wywiadzie, co trzeba byłoby zrobić, aby przyspieszyć pracę na planie odpowiedział: „Zastąpić Marilyn, zmienić scenariusz, zwolnić reżysera“[32]. Jako element kampanii promocyjnej Monroe odcisnęła swoje dłonie przed Grauman’s Chinese Theatre. Produkcja została dobrze przyjęta przez krytyków i znalazła się na liście najbardziej dochodowych filmów 1953 r., a zdaniem Rainera Wernera Fassbindera film jest jednym z jego ulubionych[33][34]. O kreacji Monroe tak pisał „Life“: „Marilyn śpiewa i tańczy z zaskakującą sprawnością. Pełna kobiecości, wolna jak ptak“[35]. Gwiazda wykonała w filmie utwór „Diamonds Are a Girl's Best Friend”, którego teledyskiem zainspirowała się w 1985 r. Madonna, tworząc niemalże identyczny teledysk do swojego utworu „Material Girl“[36]. We wrześniu wzięła udział w telewizyjnym show Jacka Benny’ego, gdzie wcieliła się w rolę dziewczyny ze snu[37].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Jak poślubić milionera

5 listopada premierę miał kolejny film, tym razem komedia romantyczna, gdzie główne role obok Monroe zagrały Betty Grable i Lauren Bacall. Nakręcony dzięki CinemaScope obraz w reżyserii Jeana Negulesco był czwartym najbardziej dochodowym filmem roku, przyniósł bowiem ponad 8 mln dolarów dochodu[38]. Bacall opisując pracę przy powstawaniu filmu zwróciła uwagę, że Monroe była przestraszona, niepewna siebie i kompletnie polegała na radach Natasha Lytess, swojej nauczycielki sztuki aktorskiej. Zauważyła też, że Monroe poniekąd miała zazdrościć jej życia rodzinnego[39]. Z kolei Alexander D’Arcy stwierdził, że Lytess miała destrukcyjny wpływ na gwiazdę filmową[40]. Producent Nunnally Johnson stwierdził, że „Monroe jest trochę jak zombie. Rozmowa z nią przypomina rozmowę z kimś pod wodą. Jest bardzo uczciwa i ambitna i nic złego o niej nie można powiedzieć, ale nie jest materiałem na ciepłą przyjaciółkę“[39].

Monroe znalazła się na liście najbardziej dochodowych gwiazd w 1953 r. i 1954 r.[41], a dodatkową popularność przysporzyły jej zdjęcia z pierwszego numeru „Playboya“[42].

Dnia 4 stycznia 1954 r. Monroe została zawieszona przez studio 20th Century Fox, bowiem odmówiła wzięcia udziału w kolejnym filmie, który jej zdaniem nie spełniał jej ambicji aktorskich, a przedstawiał ją po raz wtóry w ten sam sposób. Jednakże w marcu szefostwo porozumiało się z aktorką i zaangażowało ją do ekranizacji broadwayowskiego Słomianego wdowca. Wcześniej jednak aktorka zagrała w nieudanym musicalu Nie ma jak show. Ed Sullivan oceniając wykonanie piosenki „Heat Wave” przez Monroe stwierdził krytycznie, że „było to jedno z najbardziej rażących naruszeń dobrego smaku, jakie kiedykolwiek widział“[43]

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Słomiany wdowiec

W komedii romantycznej Billy’ego Wildera Monroe zagrała obiekt pożądania, seksualnych fantazji Richarda Shermana (Tom Ewell). Film znany jest głównie ze sceny, w której aktorka stara się powstrzymać uniesioną podmuchem z kanału wentylacyjnego metra białą ...enkę. Pierwotnie scena została nakręcona 15 września 1954 r. zgodnie z wolą reżysera na nowojorskiej ulicy, na której zebrało się kilka tysięcy gapiów. Gwizdy i krzyki zgromadzonych spowodowały, że zrealizowany materiał nie nadawał się do filmu i całą scenę powtórzono w studiu. Aczkolwiek Monroe potrzebowała na to 40 dubli[44]. Aktorka dla pewności, aby nie odsłonić zbyt wiele, założyła dwie pary białej bielizny. ...enka, w którą ubrana była Monroe, została zlicytowana w 2011 r. za 4,6 mln dolarów[45] i była to do 2016 r. najdroższa ...enka na świecie. Wówczas to inna ...enka Monroe, w której wystąpiła dla Johna F. Kennedy’ego, została sprzedana za 4,8 mln dolarów[46]. Słomiany wdowiec miał swoją premierę w 29. urodziny aktorki i okazał się dużym sukcesem komercyjnym. Z dochodem na poziomie 6 mln dolarów znalazł się na liście najbardziej dochodowych filmów roku, a Monroe otrzymała nominację do nagrody BAFTA[47][48].

W styczniu 1955 r. Monroe, wciąż niezadowolona z 20th Century Fox, zdecydowała się odejść i założyła wraz z fotografem Miltonem Greenem własną wytwórnię – Marilyn Monroe Productions (MMP). Sztuka Will Success Spoil Rock Hunter? z Jayne Mansfield w roli głównej była satyrą na odważną decyzję Monroe. Monroe przeprowadziła się do Nowego Jorku, zrezygnowała z pomocy Lytess i zapisała się do Actors Studio. Wkrótce stała się niemal członkiem rodziny Lee i Pauli Strasbergów. To pod wpływem Lee Strasberga zaczęła poddawać się psychoanalizie[49]. Pod koniec roku doszło do porozumienia na linii Monroe-studio, dzięki czemu aktorka podpisała nowy kontrakt obligujący ją do gry w czterech filmach w ciągu siedmiu lat. Za każdy obraz miała otrzymać 100 tysięcy dolarów, mogła również wybierać m.in. reżysera, miała także możliwość produkcji filmu w MMP. Wydaje się, że batalia Monroe o niezależność artystyczną spowodowała, że prasa zaczęła ją inaczej traktować, bardziej poważnie[50].„Istnieją przekonujące dowody na to, że Marilyn Monroe jest przebiegłą bizneswoman“ – obwieścił Time w styczniu 1956 r[51].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Przystanek autobusowy

Pierwszym filmem, jaki wybrała Monroe, był obraz wyreżyserowany przez Joshuę Logana. Partnerował jej Don Murray. Na potrzeby roli Monroe nauczyła się akcentu z Ozarku i zdecydowała się wystąpić w skromniejszym makijażu, co symbolizowało swego rodzaju nowy rozdział w jej karierze. Pomimo dużej determinacji i poświęcenia Monroe wciąż zmagała się z tremą, gdy tylko kamera zaczynała pracować[53]. Tego typu zachowań obawiał się właśnie Logan. Niemniej reżyser doceniał aktorkę i porównał ją do Charliego Chaplina w umiejętności łączenia komizmu z tragizmem[54]. Film spotkał się z uznaniem widzów i krytyków, a odzwierciedleniem tego była nominacja Monroe do Złotego Globu dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[24].

Książę i aktoreczka

Latem 1956 r. Monroe rozpoczęła pracę na planie pierwszego niezależnego filmu swojej produkcji (MMP). Fabuła oparta była na sztuce The Sleeping Prince, w której zagrali wspólnie Laurence Olivier i Vivien Leigh. Monroe kupiła prawa do spektaklu, a reżyserem filmu został sam Olivier. Na konferencji prasowej przed rozpoczęciem zdjęć ramiączko ...enki Monroe pękło, co odwróciło uwagę od brytyjskiego aktora i tematu spotkania oraz wywołało wielkie poruszenie wśród dziennikarzy, którzy sugerowali, że gwiazda zrobiła to celowo. Ten incydent był niejako przedsmakiem trudnej współpracy obydwu gwiazd filmowych[55]. Olivier niejednokrotnie podnosił głos i krytycznie odnosił się do aktorki, a ta nie pozostawała mu dłużna, spóźniając się na plan czasem nawet o cztery godziny. Olivier nie mógł pogodzić się z obecnością P. Strasberg na planie, bowiem był przeciwnikiem metod przez nią stosowanych. Monroe po zakończeniu zdjęć przeprosiła całą ekipę filmową za swoje zachowanie[55]. Film przyniósł mniejsze niż spodziewane zyski w USA, a krytycy chłodno oceniali grę głównych aktorów. Tymczasem w Europie film został lepiej przyjęty, a Monroe otrzymała francuskiego Césara, włoską nagrodę David di Donatello oraz nominację do nagrody BAFTA[56]. Współcześni znawcy kinematografii odnoszą się do filmu z większą estymą[57].

29 października 1956 r. uczestniczyła w premierze The Battle of the River Plate z udziałem Elżbiety II w Empire Theatre w Londynie[58].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Pół żartem, pół serio

Monroe wróciła do filmu w 1958 r., aby zagrać wraz z Jackiem Lemmonem i Tony Curtisem w komedii Billy’ego Wildera. Aktorka za namową męża Arthura Millera zgodziła się na rolę Sugar Kane, chociaż miała wcielić się po raz wtóry w stereotypową blondynkę. W filmie usłyszeć można utwory w jej wykonaniu, tj.: „Runnin' Wild“, „I'm Thru with Love“ czy „I Wanna Be Loved By You“, w którym aktorka grała na ukulele. Praca na planie była wyjątkowo trudna. Curtis zapytany o to, jak to jest całować Monroe, odpowiedział, że to jak całować Hitlera. To stwierdzenie urosło do miana hollywoodzkiej legendy, ale sam aktor powtarzał wielokrotnie, że ironizował sobie ze względu na jego zdaniem absurdalny poziom pytania[59]. Faktem jest, że postawa Monroe dawała się we znaki osobom pracującym na planie do tego stopnia, że nie została zaproszona na bankiet na zakończenie zdjęć. Z większą empatią o Monroe wypowiadał się Lemmon[60]. Billy Wilder z perspektywy czasu przyznał, że każdy może nauczyć się kwestii, ale to prawdziwa artystka może tak zagrać bez znajomości tekstu[61]. Pół żartem, pół serio spodobał się krytykom oraz widowni. Monroe otrzymała Złoty Glob, a sam film uważany jest dziś za klasyk i jeden z najlepszych, jaki powstał w USA[62].

W 1959 r. Monroe zagrała w musicalu Pokochajmy się wraz z Yves M

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Skłóceni z życiem

Ostatnim filmem ukończonym przez Monroe był dramat wyreżyserowany przez Johna Hustona, do którego scenariusz napisał ówczesny mąż aktorki Arthur Miller. Monroe na planie współpracowała z Clarkiem Gablem, Montgomerym Cliftem i Elim Wallachem. Zdrowie aktorki znacząco się pogorszyło, bowiem cierpiała na kamicę żółciową, a jej nałogi doprowadziły do tego, że na tydzień przerwano kręcenie filmu, gdyż znalazła się w szpitalu na detoksykacji. Monroe w dzieciństwie uważała Clarka Gable’a za jej prawdziwego ojca i była niezwykle zadowolona z możliwości spotkania gwiazdora. Na pierwszą wspólną scenę filmowcy musieli czekać dwie godziny ze względu na stan zdrowotny aktorki, która z powodu zdenerwowania zażyła zbyt dużą dawkę Nembutalu. Kiedy zaspana pojawiła się na planie, nagle zniknęła, aby zwymiotować. Gdy wróciła, Gable objął ją i powiedział, że nic się nie stało, a następnie wspólnie udali się na prywatną rozmowę. Odtąd ich współpraca przebiegała na tyle poprawnie, na ile pozwalał stan psychofizyczny Monroe[64]. W ostatni dzień zdjęciowy Gable z ulgą przyznał, że to już koniec, bo przez aktorkę nieomal dostał zawału serca. Jak na ironię, następnego dnia aktor trafił do szpitala i dziesięć dni później zmarł. W styczniu 1961 r. odbyła się premiera filmu, podczas gdy Monroe znajdowała się w szpitalu psychiatrycznym. Aktorka przyznała później, że nie lubiła ani filmu, ani swojej gry[65]. Film Skłóceni z życiem zawiódł oczekiwania producentów, bowiem nie odniósł spodziewanego sukcesu komercyjnego, a także krytycy mieli sprzeczne odczucia na temat filmu. Obecnie jednak obraz uznawany jest za klasyk, natomiast rola Monroe uważana za jedną z najlepszych w jej karierze[66][67].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

A teraz najwazniejsze:

Schyłek kariery

W 1961 r. przeszła operację usunięcia pęcherzyka żółciowego, a jesienią wyprowadziła się do Kalifornii, gdzie na początku 1962 r. kupiła dom w Brentwood.

W tym samym roku aktorka odebrała nagrodę Henrietta Award dla najpopularniejszej aktorki, a także rozpoczęła pracę na planie filmu George’a Cukora Słodki kompromis, gdzie partnerował jej Dean Martin. Aktorka zmagała się z zapaleniem zatok przynosowych, ale mimo to studio namawiało ją na grę. Problemy zdrowotne narastały, co denerwowało włodarzy 20th Century Fox, którzy sugerowali, że Monroe udaje schorowaną. 19 maja aktorka pojawiła się w Madison Square Garden, aby zaśpiewać „Happy Birthday“ z okazji 45. urodzin Johna F. Kennedy’ego. Co ciekawe, Peter Lawford zapowiedział ją jako „late Marilyn Monroe“, co odnosiło się do znanej niemal wszystkim niepunktualności aktorki (jest to gra słów, przymiotnik late w języku angielskim odpowiada polskiemu zwrotowi świętej pamięci)[68]. Powróciwszy na plan, wzięła udział w jednej z bardziej kontrowersyjnych scen w owym czasie, w której pływała nago w basenie. Do czasu występu Jayne Mansfield w Obietnice! Obietnice! właściwie żadna gwiazda filmowa nie kręciła tego typu scen. W chwili, gdy aktorka znów zachorowała, studio zdecydowało się zwolnić aktorkę i pozwać ją do sądu, żądając 750 tysięcy dolarów. Aktorka stwierdziła, że to Elizabeth Taylor powinna zostać pozwana za straty związane z produkcją Kleopatry[g], a nie ona[69]. Wkrótce jednak studio porozumiało się z aktorką, rozpoczęło negocjację nad nowym kontraktem m.in. dotyczącym produkcji Pięciu mężów pani Lizy. W ramach odbudowania wizerunku gwiazdy Monroe wzięła udział w sesji dla Vogue[70].

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

W ramach przerwy mozemy poszukac ciekawostek na temat innych aktorow.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

INA BENITA wielka gwiazda polskiego kina okresu miedzywojennego.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Gość gosc

Mezczyzni wola blondynki  h ttps://zaq2.pl/video/dtpib

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Gość gosc

Oraz niesmiertelne "Pol zartem pol serio"  h ttps://www.cda.pl/video/91404551

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach
Gość gosc

Oraz niesmiertelne "Pol zartem pol serio"  h ttps://www.cda.pl/video/91404551

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Na dzisiejszy wieczor najlepsza bylaby komedia. W czasie przedswiatecznym , po calym dniu pracy i przygotowan mozna usiasc na chwile i obejrzec cos wesolego.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Legenda MM wiecznie zywa. Jej smierc do dzis budzi kontrowersje i wiele teorii spiskowych.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Pora na kolejna gwiazde dawnego kina.

Dzisiaj GG. Greta Garbo zwana przez zloslwych Greta Garbata

Greta Garbo (wym. [ˈgritə ˈgɑrboʊ], właśc. Greta Lovisa Gustafsson; ur. 18 września 1905 w Sztokholmie, zm. 15 kwietnia 1990 w Nowym Jorku) – szwedzko-amerykańska aktorka filmowa i teatralna, uznawana za jedną z największych i najwybitniejszych gwiazd filmowych w historii kinematografii oraz jedną z legend i ikon okresu „Złotej Ery Hollywood”. Symbol seksu lat 20. i 30. XX wieku. W 1951 przyjęła obywatelstwo amerykańskie. W 1999 American Film Institute umieścił jej nazwisko na 5. miejscu w rankingu „największych aktorek wszech czasów” (The 50 Greatest American Screen Legends)[a][1].

Na dużym ekranie debiutowała, występując w szwedzkich produkcjach En lyckoriddare (1921) i Kärlekens ögon (1922). Karierę rozpoczęła od udziału w melodramacie Gdy zmysły grają (1924), dzięki któremu zyskała status wschodzącej gwiazdy. Jej kreacja zwróciła uwagę Louisa B. Mayera, szefa wytwórni Metro-Goldwyn-Mayer, który rok później sprowadził aktorkę do Hollywood. Zadebiutowała w niemym dramacie Słowik hiszpański (1926). Jej trzeci film – melodramat Symfonia zmysłów (1926) – uczynił z niej międzynarodową gwiazdę. Na przełomie lat 20. i 30. XX wieku była jedną z najbardziej dochodowych aktorek wytwórni MGM. Pierwszym filmem dźwiękowym Garbo był dramat Anna Christie (1930). W tym samym roku wystąpiła w Romansie. Zdobywszy szerszy rozgłos i status międzynarodowej gwiazdy, aktorka coraz aktywniej selekcjonowała wybór ról filmowych. Udział w takich produkcjach jak Mata Hari (1931) i Ludzie w hotelu (1932), pozwolił na ugruntowanie jej pozycji. Po występie w komedii romantycznej Dwulicowa kobieta (1941) zakończyła karierę w przemyśle filmowym. W przekroju całej swojej kariery Garbo trzykrotnie nominowana była do nagrody Akademii Filmowej w kategorii dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej. W 1955 została uhonorowana Oscarem za całokształt twórczości.

Garbo wystąpiła w 29 filmach fabularnych, spośród których do najważniejszych tytułów w jej dorobku zaliczane są: Gdy zmysły grają (1924), Słowik hiszpański (1926), Kusicielka (1926), Symfonia zmysłów (1926), Anna Christie (1930), Mata Hari (1931), Ludzie w hotelu (1932), Królowa Krystyna (1933), Dama kameliowa (1936) i Ninoczka (1939)

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Z ciekawszych  wydarzen z zycia GG

Nagrody i nominacje

Garbo w filmie Dama kameliowa (1936), za występ w którym otrzymała NYFCC Award (na zdjęciu z Robertem Taylorem)

W przekroju swojej kariery filmowej Greta Garbo była trzykrotnie wyróżniana nominacją do nagrody Akademii Filmowej w kategorii dla najlepszej aktorki pierwszoplanowej[322]. W 1936 i 1937 aktorka była dwukrotną laureatką nagrody przyznawanej przez Stowarzyszenie Nowojorskich Krytyków Filmowych za kreacje w filmach Anna Karenina (1935) i Dama kameliowa (1936)[323]. Wiosną 1955, podczas 27. ceremonii wręczenia Oscarów w Pantages Theatre, Garbo otrzymała Oscara za całokształt twórczości. Odmówiła udziału w uroczystości oraz nagrania krótkiego filmiku z podziękowaniami. W jej imieniu statuetkę odebrała Nancy Kelly, która następnie przekazała ją na przechowanie Minnie Wallis. Aktorka upomniała się o nagrodę dwa lata później[235]. W 1957, za „wybitny wkład w sztukę filmową”, Garbo otrzymała George Eastman Award[324].

Garbo jest również trzykrotną laureatką nagrody przyznawanej przez National Board of Review w kategorii Best Acting (Dama kameliowa; 1936, Ninoczka; 1939 i Dwulicowa kobieta; 1941

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Moim zdaniem Anna Karenina w wykonaniu GG nie jest najlepsza wersja. Podobnie w Damie Kameliowej.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Marlena Dietrich, jedna z największych ikon kina, legendarna aktorka i artystka sceniczna w biografii Charlotte Chandler maluje się jako ciepła i pełna miłości kobieta, której życie i karierę w dużym stopniu naznaczyły doświadczenia z I i II wojny światowej .

O Marlenie Dietrich słyszał każdy. Wielu kojarzy wizerunek aktorki z cienkimi, wysoko uniesionymi brwiami, bajecznymi kreacjami, wyniosłą miną oraz nieodłącznym papierosem w dłoni. Niewielu ma świadomość tego, że Dietrich nie była gwiazdką wychowaną w luksusie i hollywoodzkim przepychu.

Reklama

Marlena urodziła się w 1901 roku w Berlinie jako Maria Magdalena Dietrich. Wychowana w zamożnej kupieckiej rodzinie, jako dziecko doświadczała surowych zasad pruskiego wychowania, którym hołdowała jej matka. Jako mała dziewczynka straciła ojca. Kiedy miała 14 lat, wybuchła I wojna światowa. Dietrich, choć urodzona i wychowana w Niemczech nie wierzyła w wojnę i w przeciwieństwie do wielu swoich rodaków, nie uważała jej za wspaniałą szansę dla swojego kraju. Podobne odczucia będą towarzyszyły jej podczas II wojny światowej rozpętanej przez nazistów. Tuż przed pierwszymi działaniami Hitlera, jako znana niemiecka aktorka wyemigrowała z kraju do Stanów Zjednoczonych. W trakcie swojej kariery na emigracji otwarcie opowiadała się przeciwko III Rzeszy manifestując swoją niechęć poprzez występy na frontach dla amerykańskich żołnierzy. Naziści wielokrotnie próbowali nakłonić ją do powrotu do ojczyzny, ona jednak pozostała wierna swoim poglądom i nawet po upadku Hitlera nie zdecydowała się na stały powrót do Niemiec.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Ktory z filmow z MD byl najbardziej znany w Polsce ?

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

Świadek oskarżenia wpisuje się do nurtu tzw. dramatów sądowych. Film wyreżyserował Billy Wilder, główne role zagrali w nim Tyrone Power, Marlene Dietrich i Charles Laughton. Obraz powstał na podstawie sztuki pod tym samym tytułem, a pierwotnie opowiadania napisanego przez Agathę Christie, wydanego w zbiorze Świadek oskarżenia w 1948 roku. Film miał swoją premierę w USA w grudniu 1957. Zebrał bardzo dobre opinie i spotkał się z sukcesem komercyjnym.

Billy Wilder starał się utrzymać w tajemnicy to, jak kończy się film. Niektóre plakaty reklamowe mówiły: „Będziesz rozmawiać o filmie, ale proszę nie zdradzaj zakończenia”. Podczas wyświetlania filmu w kinach, w trakcie napisów końcowych, można było usłyszeć komunikat: „Dyrekcja tego kina sugeruje, by ku większej niespodziance tych, którzy jeszcze nie widzieli filmu, nie zdradzać nikomu tajemnicy zakończenia Świadka oskarżenia”. Był to element kampanii promocyjnej filmu. Reżyser trzymał sekret zakończenia także przed obsadą – aktorzy dostali ostatnie dziesięć stron scenariusza dopiero wtedy, kiedy przyszedł czas nakręcenia tych scen.

Był to ostatni ukończony film, w jakim zagrał Tyrone Power. Aktor zmarł podczas kręcenia następnego obrazu, Salomon i Królowa Saby. Podwójną rolę zagrała tu Marlena Dietrich: Niemkę Christine Vole oraz mieszkankę Londynu, posługującą się cockneyem. W tej drugiej roli aktorka przez wielu pozostała nierozpoznana[1].

Fabuła

Adwokat Wilfred Robarts (Charles Laughton) podejmuje się obrony Leonarda Vole (Tyrone Power), oskarżonego o zamordowanie Emily French (Norma Varden), bogatej, starszej kobiety, która miała go uczynić głównym spadkobiercą jej majątku. Wszystkie dowody wskazują na Leonarda jako sprawcę zbrodni, lecz jego żona Christine (Marlena Dietrich) dostarcza alibi. Zostaje wówczas udowodnione, że Christine była już zamężna w momencie, kiedy wychodziła za Leonarda i w dniu rozprawy kobieta niespodziewanie zmienia zeznania. Wyznaje, że to Leonard zabił panią French.

Udostępnij ten post


Link to postu
Udostępnij na innych stronach

×