Z czym wam się kojarzy okres dojrzewania?

Z czym? Jak wspominacie swój okres dojrzewania? Ja pamietam siebie jako nadwrażliwą osobę bez mnóstwa znajomych, trochę zależna od rodziców. Kiedyś myślałam nawet ze moi rodzice mogą obrazić się kiedy w przyszłości się wyprowadzę. Był czas gdy miałam do nich niechęć i strasznie mnie wkurzali. Często miałam nieuzasadnione naprawy złego humoru. Niskie poczucie wartości, mało kasy... ciagle znajdowałam sobie nowy problem. Na szczescie to już za mną... a wy jak wspominacie swoim okres dojrzewania?

w jakim wieku sie wyprowadzilas od rodzicow?

23 lata, a co?

Jest tu ktoś?

z prawictwem, pamietam jak podczas dyskotek w podstawówce starsi chłopacy przychodzili do przedsionka i zaraz zjawiały sie tam dziewczyny, a rówieśnicy jak ja byli olewani

A jak sprawy mają się teraz?:) żyje się ułożyło? Pewnie zweryfikowało tamtych...

z buntem, który moi rodzice tłumili, ogolnie nieciekawe wspomnienia,

A czy wasze relacje z rodzicami które były zle uległy zmianie? Pamietam ze jak byłam w wieku dojrzewania obiecałam sobie ze jak dorosnę to nie chce ich znać-a to tylko takie gadanie :D

Jestescie?

z samotnością i depresją :) Trochę lepiej pamiętam okres tak od 16 roku życia, ale i tak głównie w domu siedziałam

Okres pełen problemów, których dobrze nie rozumiałem. Tłumienie agresji, buntu, smutku, odrzucenia i braku powodzenia u dziewczyn alkoholem. Później narkotyki. Najlepszy okres mojego życia, tak barwny, tyle emocji, że nie doświadczysz nigdy w całym dorosłym życiu...

Okres dojrzewania to ciężka sprawa. A jak wam się po tych ekstremalnych przeżyciach ułożyło?

u mnie ok. Tak do 15-16 roku życia było bardzo źle (ale to przez sprawy niezależne ode mnie, a nie "bunt"). Co się popsuło to już się nie naprawi i do końca życia będzie się pewnie ciągnął cień depresji, ale jest dużo lepiej jak było :) Całkiem szczęśliwa jestem

22:15 Ja przechodzilem wtórną resocjalizację ;) Że tak powiem dojrzewanie a w zasadzie jego konsewkencje się trochę u mnie wydłużyły heh ;) Za wybryki młodości się płaci, los to surowy windykator. Nie mniej jednak muszę powiedzieć, że miałem dobrego anioła stróża i Pan nade mną czuwał bo wyszedłem jakoś z tego wszystkiego. Teraz z perspektywy czasu patrzę na to jako naukę. Dużo sobie przemyślałem, jestem innym człowiekiem, inaczej traktuje ludzi.

Trzymam kciuki z Ciebie i z całej siły życzę by ten cień jednak został przysłoniony radością w twoim życiu :-)

Cienie mają to do siebie, że się trzymają - ale można z tym żyć. Jestem radosna i dużo się poprawiło, tylko muszę aktywnie z tym walczyć - mózg który raz doznał takich zmian zawsze będzie na nie podatny

A ja jestem zdania ze wszystko leży w podświadomości. To takie mechanizmy. Jeśli utrwalimy sobie jedną myśl to nasz mózg to zakoduje. Tak się tworzą przekonania. Czasem te zle. Dlatego można je w ten sposób zmienić-niekoniecznie jest to łatwe ale jednak

U mnie to nie kwestia przekonań tylko swojego rodzaju "nadwrażliwości". Depresja to bardzo fizyczna choroba, nie tylko emocjonalna. Np. nie radzę sobie ze stresem i muszę uważać kiedy zaczynają się fizyczne objawy depresji. Dla mnie to tak samo jak kontrolowanie astmy :)

z prawictwem

Podbijam watek

to prawictwo to najwyraźniej jakiś stan umysłu :P, serio, to takie ważne, czy się już zamoczylo czy jeszcze nie?

O rany, ale pytanie. Wiele mam wspomnień - negatywne, podobne do Twoich - zależność od rodziców, bunt, poza tym bardzo ograniczoną ilość znajomych, częstą samotność, niezrozumienie otoczenia, wpadanie w furię z byle powodu,częstego zakochiwania się. Co do pozytywów to wielkie przyjaźnie, rozwój największych pasji życia. Mam wiele ran z tamtego okresu, m.in nieufność do ludzi, bo nękano mnie w szkole, ale staram się nad tym pracować.