nawał obowiazków

Mam nawał obowiązków i bardzo dużo na głowie. Pracuje , po pracy zajmuje się dzieckiem jemy obiad ,ogarniam dom , bawię się z córką ma 1,5 roku – nie zajmie się sama sobą dłużej niż 10 minut cieżko cokolwiek zrobić , pranie robię razem z nią i wieszam pranie z nią ona mi pomoga , jeszcze zmywanie , sprzątanie , maż gotuje obiady na 2 – 3 dni i pali w piecu. A ja po pracy jeszcze musze dorabiać niestety mało zarabiamy w pracy i muszę. Wieczorem padam na twarz, mała czasem zasnie kolo 20.00 – 20.30 to mam czas dla siebie, ale czasem zasypia dopiero koło 22 to wtedy nie mam dla siebie nic, jeszcze w nocy się czasem budzi i nie spi godzine lub dwie. I muszę do niej wstawać. Przez to że mam tak dużo obowiązków to mam problemy z zasypianiem i ze snem i często jestem padnięta a prace mam na wysokich obrotach. z dziekciem jest teściowa ale jak wracam to zaraz wychodzi i chociaż nie pracuje zawodowo to nic mi nie pomoże a wrecz jeszcze nabrudzi , kubki z kawa zostawia nie umyte itp. Czytałam tu na forum o jednej księżniczce jak to jej teściowa i matka gotują i sprzątają w domu i zajmuja się dzieckiem i że jest wypoczęta i zadowolona a jak wy macie ?ma ktoś z was też tak duzo obowiązków? Ogólnie nie narzekam jestem zorganizowana ale czasem przydalaby mi się pomoc.

oj koleżanko współczuję. Ja też mam dziecko 1,5 roku zostaje z moją mama gdy jestem w pracy. do sprzatania mamy panią która 2 razy w tygodniu przychodzi i nam sprząta. Gotujemy na zmianę raz ja raz mąż. Pranie i zmywanie czasem ja czasem moja mama mi pomoże. Tak wiec mam sporo czasu dla dziecka, siebie i męża :). 2 razy w tygodniu chodze na basen i ogólnie musze mieć czas na swoje zainteresowania , nie wyobrażam sobie by mogło być inaczej. na szczęscie zarabiamy dobrze zwłaszcza mąż więc nie narzekamy :)

A maz co robi po pracy ? Lezy?

nie mąż nie leży po pracy napisalam przecież że pali w piecu i gotuje obiady na 2 - 3 dni

cóż, zapytałam teraz mojego faceta czy palenie w piecu i gotowanie obiadków to połowa obowiązków domowych i stwierdził, że nie. więc Twój facet wraca do domu, łaskawca napali w piecu (ja bez problemu palę w kominku z płaszczem wodnym i średnie drewka porąbać umiem), ugotuje obiad i na tym się kończy jego bycie ojcem i męzem? może jest inaczej, ale takie wrażenie odniosłam

mąż pali w piecu - musi nanieść opału (mamy mała kotłownia więc ciągle musi przynosić węgiel miał drewno), gotuje oraz bawi się z dzieckiem gdy dorabiam w domu. mieszkamy na jednym placu z teściami i teściowa krzywo patrzy i robi przytyki że to on gotuje, według niej to ja powinnam robić wszystko i jeszcze mężowi obiad podgrzać i podac pod nos, ale na szczęscie mąż gotuje i sam obiad odgrzewa

a jeszcze mąż czesto robi zakupy to znaczy robimy raz on raz ja, do niego pretensji w sumie nie mam , naprawde dużo robi, mam pretensje do teściowej bardziej bo go buntuje a sama niewiele pomoże. dobrze że chociaż jest z dzieckiem gdy jestem w pracy

No wiesz, ale skoro teściowa zajmuje się waszym dzieckiem to już macie super. Płacicie jej za to? Jeśli nie, to w życiu nie przyszłoby mi do głowy wymagać czegoś więcej - ja mam podobną sytuację, z tym, że córką zajmuje się moja mama. Codziennie po pracy szykuję dziecku ( i wszystkim) świeży obiad na następny dzień i robię zakupy pod kątem posiłków i wszystkiego innego żeby moja mama nie musiała myśleć o niczym tylko zająć się małą. Opieka nad dzieckiem to jest bardzo ciężka praca, jestem mamie ogromnie wdzięczna że sama zaproponowała nam opiekę nad dzieckiem i jeszcze nie chciała za to pieniędzy (ale i tak opłacam jej rachunki, czynsz, prąd itp. chociaż tyle) a my z mężem pracujemy zawodowo oboje na pełen etat. Córka ma prawie 3 lata więc od września pójdzie do przedszkola to będzie łatwiej, jak była młodsza to faktycznie nie potrafiła się sama sobą zająć, teraz już ładnie się bawi i pocieszę Cię Autorko - z czasem będzie coraz łatwiej, trzeba przetrwać i tyle.

Autorko przesadzasz,z tego co widze nie masz za duzo obowiązków,jeszcze dzielisz je z mężem,czepiasz sie tesciowej a powinnas jej byc wdzieczna ze wam pomaga,pewnie chciałabys leżeć i pachniec ale nie każdy tak ma,tu na kafe wiekszosc kobiet zapieprza w robocie i w domu i ty nie robisz nawet 1/3 tego co one,więc nie marudź bo inni mają gorzej,i pisze to jako normalna osoba która uważa że trzeba się czasem polenic,a porzadek w domu to nie priorytet

To o czym piszesz to żaden nawał, to normalne życie, masz tylko 1 dziecko, mąż ci pomaga i nie dajesz rady??? Jakiś ułom z ciebie i tyle.

Autorko, ja nie mam takiego kieratu jak Ty. A to dlatego, że decydując się na dziecko wiedziałam i mieliśmy z mężem założone, że co najmniej do 2. roku życia dziecka będę w domu. Żeby go wychowywać, a nie podrzucać mamie, teściowej czy sąsiadce. U nas ze żłobkami jest jak jest i nie oddałabym dziecka nawet gdybym chciała do żłobka. Nie bardzo kumam po co robicie sobie dzieci, skoro tuż po ich urodzeniu (mówimy o małym, 1.5rocznym dziecku :o) wracacie do pracy i to na takich obrotach, że nie macie czasu się podetrzeć, za przeproszeniem. Rozumiem całkiem świadomy powrót do pracy, kiedy wszystko jest poukładane, zaplanowane, przegadane wcześniej i jest czas na wszystko: i na zabawę, i na obowiązki i na gotowanie obiadu i na wyjście na spacer. Ale taka gonitwa już na starcie? Po co to dziecko wam było? Żeby widywało rodziców na pięć minut przed snem, między wieszaniem prania, obieraniem ziemniaków, a prasowaniem uniformów do pracy na następny dzień? Nigdy tego nie zrozumiem.

Gościu z 16.14, no to bardzo mało rozumiesz. Chcesz, to cię oświecę - para planuje dziecko, matka zakłada, że zostanie z małym do 3 roku życia, zarabiają dobrze, bla bla bla. Mija rok od porodu, męża firma plajtuje, on wpada w długi, depresję, próby samobójcze itp.; babcia dziecka jeszcze pracuje więc nie ma szans żeby pomogła, druga babcia i dziadek mieszkają za granicą. Więc matka wraca do swojej pracy (na szczęście ma gdzie wracać, choć zmienili jej stanowisko i zarabia 30% mniej) ale jakoś udaje jej się utrzymać dom, wspierać męża w leczeniu itp. Dziecko trafia do żłobka bo na opiekunkę ich nie stać. Spokojnie, przeżyją, od tego się nie umiera. A że roboty jest dużo? No cóż, przy dziecku trzeba zakładać również taką opcję.

Tak, oczywiście, tu na kafeterii wszystkich zawsze zwalniają i ludzie zostają z ręką w nocniku Prawda jest taka, że to co piszesz to maleńki procent przypadków, nieszczęśliwych zrządzań losów. A w większości wypadków jest niestety tak, że decyzję o dziecku podejmuje się od czapy, na hura, wedle zasady "jakoś to będzie, jakoś damy sobie radę, mama pomoże". A potem płacz i zgrzytanie zębów, dziecko u piętnastu opiekunek i matka harująca tak, że jak przychodzi wolna niedziela, to zamiast spędzać ją z dzieckiem, ta szoruje kibel i pada na twarz ze zmęczenia, byle tylko zdążyć przed poniedziałkiem, 6tą rano. Nie uważałaś co robisz, więc teraz rób co uważasz.

A ja mam tak jak autorka i wcale się nie dziwię i nie uwazam aby była leniem czy niedojda. Jak się pracuje a po pracy opiekuje dzieckiem takim malutkim to rzeczywiście wygospodarowac chwilę dla siebie trudno.

mąż gotuje na 2-3 dni, czyli co robi kiedy nie gotuje? Chyba potrafi wstawić pralkę i rozwiesić pranie czy umyć podłogi