ześć. Mam 19. Sprawa mojego owłosienia jest prosta. Tata zarośnięty całkowicie, mama z bratem są tak gładcy, że nie robią w tych kwestiach nic. Ja niestety wdałam się w tatę. Po zbadaniu paru hormonów lekarz wykluczył hirsutyzm, ale dla pewności w sierpniu idę do kliniki. napisze gdzie nie mam włosów bo to szybciej, a więc nie mam ich na twarzy, szyi klatce piersiowej i plecach. Na brzuchu i pośladkach są widoczne,ale je tylko rozjaśniam więc na szczęście nie są grube. Ale moje nogi i ręce to jest prawdziwy koszmar. Nie na widzę swoich ud, są obrzydliwe. Włosy nie pojawiły się u mnie nagle ale jak zaczęłam dojrzewać to stopniowo wyrosły. Ale ja staram się o nich nie myśleć bo problem siedzi w mojej głowie, a nie osób które ze mną przebywają. Dlatego staram się być zawsze wydepilowana i gdy tylko mogę pokazuję swoje nogi bo mój chłopak uważa, że chodzenie w długich spodniach w upalny dzień to dopiero jest dziwne. I mimo, że czasem nadmierne owłosienie bywa krępujące, to ja nie odmawiam sobie nigdy wyjazdu nad morze czy jezioro, bo życie jest tylko jedno, a skoro jest owłosione to trudno. Mam pytanie do was. poznałam dziewczynę, która na moje wyczulone na włosy oko ma podobny problem. Zastanawiam się czy z nią porozmawiać i powiedzieć że nie jest sama? Chciałybyście żeby osoba średnio wam znana podjęła z wami taki temat czy to zbyt krępujące?
