nowa_mama

Bylam na końcówce posta gdy dziecko wyłączyło my sprytnie komputer !! Od początku. Cześć wam Zapytałam rano męża gdy wrócił z pracy czy nadal będzie utrzymywał ciszę, i czy chce żebyśmy cos naprawiali. Najpierw stwierdzil, że nie wie, a potem, że chyba tak....... Najbardziej rozbawiło mnie jego zdanie " ja już więcej nie piszę się na takie kłótnie... " I jak ja mam mu zagwaranotwać, że my więcej się nie będziemy kłócić skoro to on ma tu krzykliwy temperament, ja zazwyczaj płaczę :P Nie umiem być twarda i zdecydowana (kiedyś umiałam) Casta masz racje, ze troche go usprawiedliwiam, ale staram się szukać winy po obu stronach. Masz też racje, że gdyby było z nim wszystko ok to nie pojawiłabym się tutaj i prosiła was o pomoc.......... to skomplikowana sytuacja :( a ja nie umiem sobie sama z nią poradzić, i może dlatego tu jestem

Casta rozumiem twoje podejście i może kiedyś do tego dojdzie, że spakuje się i wróce do rodziców, gdzie mam miejsce i swój pokój, a córeczka ma tam nawet łózeczko, ale zaczęłam od pomocy sobie. Byłam dziś u lekarza i zacznę brac antydepresanty. Ktoś napisał, że nie ma nic poza dzieckiem, w sensie studiów czy profesji, ja właśnie moje studia musze tu skończyć, bo inaczej będę bezrobotna z dzieckiem. Już jedne studia w Polsce rzuciłam, i chce te tutaj skończyć. Kończe własnie roczną przerwe, która wzięłam gdy urodziła się mała. Ja jeszcze daje sobie szanse Do tego, mój mąż nie wyzywa mnie w ten sposób. Nawet po angielsku I to nie jest to, że "on jest okropny a ja go kocham i jestem ślepa"... To prawda, że mam dużo cierpliwości a pewnie już powinnam była odejść, ale zdałam sobie sprawę, że ja też jestem w ciężkiej sytuacji jeśli chodzi o moje zachowanie i uczucie depresji. Może najpierw podlecze siebie, potem zobaczymy jak idzie mi mój związek zanim się spakuje i wyjade do.. w sumie niczego.

~mam_dosc~ co ty mówisz dlaczego uważasz, że jest tu zero zrozumienia ? dziewczyny starają się być szczere i dużo wiedza z właśnej sytuacji nie doczytałam wszystkiego, ale piszesz, że jesteś sprzątaczką i ciężko ci walczyć z mężem o syna bo on ma władze tak ? ale skoro wam się nie udaje to czemu nie powiesz mu, że chcesz po prostu odejść z synem ? czy on walczy o dziecko i nie chce ci go dać ? mój chyba wiec z góry, że córka pójdzie zawsze i wszędzie ze mną

Dzięki dziewczyny jeszcze raz, jesteście kochane. U mnie właśnie tak nie jest ciągle, tylko raz na jakiś czas, tyle, że w sumie odpoczątku małżeństwa. I to nie jakaś drobna kłótnia, rozmowa i ok tylko zawsze jest bardzo źle, a ostatnio coraz gorzej gdy dochodzi do kłótni. Jak już mówiłam, mąż mnie nie bije, nie podniósł nigdy na mnie ręki i nie wyzywa od najgorszych. Przeklina gdy krzyczy, ale wyzwał mnie kiedyś tam. Dodam, że jest Anglikiem, więc u nas nie ma takiego przeklinania jak u pary tylko polskiej, nieco inaczej to wtedy wygląda. Tortilla ja próbowałam czasem być taka jak ty, nawet wczoraj, żeby mu odszczekać, być twarda. Wtedy jest jeszcze gorzej, on jeszcze bardziej sie denerwuje i twierdzi, że skoro ja się źle czuje, to po co się męczę i jego ? Tylko jak ktoś jeszcze napisał....dopóki ludzie się kochają i jest rodzina to trzeba próbowac walczyć. Ja chciałabym cofnąc czas i w sumie nigdy go nie poznać...ale kocham go teraz, mamy córke więc popróbuje. Zobacze lekarza, wezme jakieś happy pills i może zobacze świat w innych barwach. Nie chciałabym tak po prostu odejść jeżeli jest szansa, że dam radę z atakami depresji i będę spokojniejsza. Tu nie ma tylko jego winy, jest i moja. Przypomina mi to tylko moich rodziców.. mame, która tez miewała całe życie depresje i ojca, który myśli teraz, po 40 latach małżeństwa (!!!), że dawno temu mogli to skończyć a nie tyle przeżyć i tyle się męczyć, a teraz jakoś to chwiejnie leci. Ja mam dopiero 25 lat, a już przypominam moją mamę. Boże, widzisz i nie grzmisz !!

ullla jestes bardzo pomocna, dziekuje wlasnie umowilam sie z lekarzem rodzinnym dzisiaj popoludniu i zobaczymy co mi powie, bo ja to pewnie wypłacze co mam do powiedzenia rozmawialam przed chwila tez z teściową, powiedziała, żebym zobaczyła lekarza i zaczęła brac leki antydepresyjne. Była pewna, że już wczesniej na nich byłam musze dzidzie położyć i poczytam potem wczesniejsze strony

blondi-ania i ja wlasnie tego sie boję co ty masz :( na razie mam tylko 9 mieś córeczke i nie ma sensu mieć więcej dzieci jeśli myśle o odejściu :( to pytanie chyba nam wszystkim się nasuwa... a co jeśli za 3..5..8 lat będzie tak samo ?? ?? Współczuje ci bardzo i życze znalezienia rozwiazania

Hey wam Płaczu ciąg dalszy. Rano miałam spuchnięte oczy (torebki z herbaty trochę pomogły) mmanica moglabym zacytować twój post, czuje to samo wstyd przed tym, co powiedzieli by inni, którzy byli na naszym ślubie w Polsce i widzieli mnie taką szczęsliwa, a 2.5 roku później, dupa Kto będzie chciał dziewczyne z problemami depresyjnymi z rocznym dzieckiem Znajomych mam raczej tylko na internecie niż w rzeczywistości, a moja przyjaciółka mieszka w Polsce Aagaaa - masz racje, nie powinnam marnować mojego życia jeśli jest cos w nim nie tak ale co z tymi miłymi momentami. Ja lubię być matką i żoną. Robić wspólne obiady i witać go rano gdy wraca po nocce z pracy i usmiecha się do mnie i do dziecka. Opiekować się nimi Gorzej jest gdy znów przychodzi jakaś niepotrzebna kłótnia i czuje jakby walił sie mój świat. piglet27 - jak się pozbierać na dobre... no wlaśnie jak ? mam to samo siódemka co masz na myśli wklejając ten opis chyba tyczy się on wielu z nas :(

jeszcze dzisiaj pisałam, że jest dobrze od pewnego czasu i .... wieczorem wszystko sie popsuło w sumie z mojej winy, bo zrobiłam mu wyrzut, że dlugo go nie było, a zwykle wracał o 18 na obiad.... i to było to... wkurwil sie strasznie powiedział, że ma mnie dość i moich nastrojów kazał mi się wyprowadzić jak najszybciej i chce separacji stwierdził, że to nie on ma problem tylko ja to moje depresje i smutnki go wkurwiają i on tak nie chce życ ZAWALIŁ MI SIĘ GRUNT POD NOGAMI - ZNÓW...ZNÓW przyjaciółka kazała mi od niego odejść - definitywnie, bo ON MNIE ZMIENIŁ TOTALNIE. Ktos tez o tym pisał. O dziewczynie ze zdjecia, o dawnej roześmianej i uśmiechniętej. Ogólnie teraz tez sie śmieje, tak nie jest codziennie, ale dziś znów była akcja i nie wiem jak zasne :( ale dziewczyny, na Boga jak odejść, jeżeli ja go kocham nade wszystko on mnie Nie bije i nad swoimi napadami złości też pracował, ale czy jesli ja popracuje nad sobą to czy to pomoże ? MUSZE SOBIE pomoc - mieszkam w Anglii i to strasznie utrudnia, bo to wcale nie tak latwo spakowac sie i wyjechac.. wyleciec do Polski. Mam kochanych rodziców, ale jak im powiedzieć, że znów coś się niedobrego dzieje tak wiele z nas ma podobny problem kilka z was nie ma już tego problemu czy wy doświadczyłyście tej wspomnianej GRANICY CIERPIENIA, nie daje mi to spokoju patrisza1987 jeżeli jesteście tylko parą to uciekaj gdzie pieprz rośnie jesteś młoda, na pewno ułożysz sobie życie, a nie chcesz mieć dziecka i tych problemów, bo wtedy będzie pozamiatane to bedzie bolało, bo pewnie jestes zakochana, ale mówie ci, skończ to szybciutko idę wziąć prysznic i się położyć. Ze stresu strasznie mnie głowa boli a od łez mam spuchnięte oczy 3majcie sie do jutra

Nie nadążam z czytaniem was :( Musze sobie pomoc - baardzo ci współczuje i wiem co przeżywasz. Nie mam dokładnie takiej samej sytuacji, jestem tylko 2.5 roku po ślubie, ale mój mąż też czasem tak ma, że nagle ma napad złości, wyzwie mnie, zacznie się drzeć, trzaskać drzwiami itp. Jakiś czas temu chciał mnie wyrzucić z domu, bo tak się wkurzył (z błahego powodu). Kazał mi oddać dziecko, któe trzymałam na rękach i kazał się pakować. potem ze 3 dni nie rozmawialiśmy, aż w końcu zdecydował się na rozmowę i przeprosił i mówił, że głupio mu, że tak postąpił ale co z tego jeśli to nie pierwszy raz kiedyś kazał mi bilet do Polski zamawiać natychmiast i, że to juz konieć a ja płakałam i płakałam i n ie wiedziałam co robić Po 2 dniach znów było ok. Teraz od pewnego czasu jest.. dobrze. Ale takie jazdy moga mu się nagle zdarzyć i znów nie będę miała pojęcia co robić. Ja mam 9 mieś dziecko i zdarzają mi się straszne napady depresji. Nic mi sie wtedy nie chce, tylko płakać. takze "MUSZE SOBIE POMOC" ja bym coś zrobiła. Jesteście małżeństwem tak długo i nie możesz tak po prostu zaadopotować się tej okropnej zmiany. Albo z nim porozmawiasz, albo zadzwon do jakies grupy wsparcia. Nie daj sie, szczególnie, że syneczek patrzy. Musze chwilowo leciec, ale wróce do was 3majcie sie dziewczyny