notanonymous

Widzicie, ja nie wątpię, że rodzice mnie kochają. Jednak to się jakoś nie przekłada, też nie jest mi z tym łatwo. To ja też Tobie całusa w policzek. I zastanawiam się jak smakuje ten północny karp ;)

Tajemnicza, przykro mi. Przytulam Cię mocno.

ikjthmr - mnie też chyba nikt nie kochał. To znaczy w sposób damsko - męski.

Tak, możemy się łączyć myślami. Zawsze to coś. Choć jeśli byś chciała przyjechać, żeby nic być w święta sama, to zapraszam.

No widzisz, a ja na południowym zachodzie :/

Z rodziną. Choć jakoś tak rutynowo. Brak jakiejś wyjątkowości. Wyjątkowa była poprzednia Wielkanoc, bez żadnego obchodzenia, ale za to z Kimś. A zapraszam. Choć pewnie jak znam życie, to jesteś z zupełnie innego końca kraju.

Tajemnicza, więc chodź do mnie.

Tajemnicza, jakbyś była blisko to się wproszę na karpia :P Chociaż akurat miłośników karpii nie jestem.

Od przytulania jest od razu lepiej. Choćby i takiego trochę.

ikjthmr - jasne, przytulam

Proszę bardzo Tajemnicza. Jeśli chcesz pogadać, to zawsze śmiało.

Może każdy z nas ma jakieś określone zadania do wykonania, naukę do nauczenia się. Tajemnicza, nie smutaj się - przytulam.

Tak, sieć to tylko wstęp. Bardzo dobro sposób moim zdaniem. Można się zacząć powolutku otwierać w ten sposób, poczuć czyjąś akceptację. Wtedy jakoś łatwiej zacząć mówić o tym realnie, ta osoba wydaje się już bardziej "bezpieczna". Tak mi się wydaje. Ale chyba tak naprawdę otworzyć można się dopiero później, realnie. I to jest trudniejsze. Przynajmniej ja tak mam.

Pewnie, że trudno. Sam o tym dużo wiem. Damo, zatem szukaj takiej osoby. Ja też takiej nie mam.

Są w nas takie zasoby siły, że nawet nie zdajemy sobie sprawy.

Myślę, że kluczem jest rozmowa, pozwolenie sobie na otworzenie się. Odsłonięcie, wypłakanie.

Damo, ja też nie potrafię się otwierać. Ale wiem, że trochę, powoli jednak tak. Tylko osobie u której czuję akceptację, czuję porozumienie. Której mogę się "odsłonić", bo czuję się bezpiecznie, bo ona też się odsłania a nie działa na zasadzie oceniającej istoty idealnej. Ale szczególnie na początku, dużo łatwiej mi niebezpośrednio. W korespondencji. Wówczas zauważam, że ta osoba jest "bezpieczna" i wtedy jakoś łatwiej sobie pozwolić też realnie.

Damo - a rozmawiasz o tym z tym kimś? Choć wiem, że to trudne.

Skoro doskwiera Ci samotność, to chyba chcesz?

"Zresztą mnie nikt nigdy nie pokochał... to dlaczego ja mam kogoś kochać ?" Może dlatego, że chcesz kochać i być kochana?

No to chyba nie mam Cię jak przekonać. Skoro tak twierdzisz, nie mam na to wpływu. Ale uważam, że to przesada.

Myślę, że przesadzasz z tym Damo.

Jeśli mieszkają w większym mieście, to mogą pracować w bardzo różnych miejscach. Na pewno nie wiedzą wszystkiego, bo nikt nie wie. Ale to fakt, że przy różnych "branżach" wymiana informacji może być ciekawsze. Rozmawiać o czym może nie być z każdym. Ale skoro nie pasuje Ci medyk, to przecież jest dużo więcej nie-medyków.

O jejku, aleś Damo wykombinowała. A przykładowo, czym się różni związek dwóch przyszłych lekarzy od związku przyszłego lekarza i powiedzmy przyszłego astronauty, malarza czy kogoś tam innego?

Cóż, to wtedy akurat świadczy o tych facetach. Że ani mądrzy ani potrafiący pomyśleć, jak sami by się czuli tak zawiedzeni.