Pure Poetry

wtedy to z kafejki i z komóry pisałam, nie było odbioru "na żywo", ale te posty od Ciebie były takie magiczne... bardzo to wtedy odczuwałam:) pisałeś cudnie, Marcinekkk:)

no właśnie to sugerowałam:P;):D tylko tak się nie da, to nasze wspólne piwo, wspólna piana i razem je będziemy musieli wypić:)

to proszę, kufelek dla Ciebie:D:P ja pianę zabieram:D:P;) bo nie mogę mieszać alkoholi:P;)

Ty też dużo pamiętasz:)

pamiętam:)

piwo, z którego trzeba spić pianę chociaż:D:P

mnie intrygowało, czemu nie powiedziałeś, że ta pomarańczka to Ty, przecież pisaliśmy równolegle tutaj, tylko mniej:)

tiaaa, trzeba było:D ja tak nie umiałam:D miałam odejść z kafe wtedy, ale wróciłam, błąkałam się bez celu, pamiętam, ze wtedy ja się wpisałeś to popatrzyłam nagle, że nasz topik podniesiony:D i od razu odpisałam, to było takie naturalne:D

tak, ja tam nie pisałam strasznie dużo:)

wtedy na tamtym topiku pomyślałam sobie, kim jest pomarańcza co mnie tak pozdrawia, ale dość szybko zaczełam czaić:D:P

oj, było, było, potem jeszcze jedno rozstanie, aż tydzień nie pisaliśmy;) w końcu Ty przerwałeś falę milczenia swoim wpisem:D

a czy ja jestem aż tak charakterystyczna, że pod innym nickiem mnie rozpoznałeś? :D

tak, muzyczką:D

ja teraz mówiłam o tym pierwszym pożegnaniu, przed moim wyjazdem do Łeby:) ale wróciliśmy.. szybko dość:) to wtedy wpisałeś się na pomarańczowo z piosenką Łukasza, a ja z Anią W.:) potem, jak wyjeżdzałeś, pożegnaliśmy się po raz drugi, ale też wróciliśmy, w tym czasie zajrzałam na topik o piątku... i Ty mnie tam znalazłeś, ale mieliśmy juz wtedy kontakt i tutaj na topiku:)

a co do tamtego odnalezienia mnie, na topiku, to nigdy nie wyjdę z podziwu, jak tego dokonałeś, przecież wchodząc tam nie wiedziałeś, że się wpisałam;)

mówisz o tamtym drugim topiku? :) ale to było juz nieco później:)

właśnie, krótki...:) a ja czekałam, że zajrzysz, mimo że to ja doprowadziłam do tamtego pożegnania:)

tak tylko gdybam sobie:);)

teraz to już na pewno nie:) to wiem na 100%:)

to prawda:) ale wiesz, zastanawiałam się, czy jeśli wtedy byśmy to w sobie przewalczyli, to czy by się udało w końcu przestać myśleć... to był dość krótki czas wtedy, chyba kilka tygodni pisania:)

tak, niesamowite:) zastanawiam się, co by było, gdybyśmy wtedy, po tym pierwszym pożegnaniu, już tutaj nie wrócili:) czy byśmy jednak w końcu zapomnieli? :)

głód ssący to jest:D nie wiem co to będzie:D wygryzie nam wnętrzności:D:P

tyle rozmów za nami... a nadal mamy o czym gadać;) i nawet jeśli to tylko cukier chwilami:D

to podobnie jak i ja:D

to syć się:D