KajtekPomorskie

Hej, chetnie poznam ludzi, którzy czuja sie samotni i brak im przyjaciela, towarzystwa etc...

Co bym poradziła? Pewnie żeby to urwała ale wiem sama że to nie jest takie proste.

tak, długo jestesmy juz wspolokatorami.. to poszarpany przez wiatr i burze zwiazek, z przerwami, kłótniami, po prostu po po przejaciach. Nie wiedziec czemu wciaz trwa, jestem zbyt sentymantalna lub po prostu głupia.

tak.. moja rodzina sie dopytuje jak mu idzie szukanie pracy a mi jest juz po prostu wstyd, nie wiem co odpowiadać. Jest mi przykro, wciaz jestem sama, a teraz w dodatku w obcym miesice. Nikogo tu nie mam.

Przeprowadzilismy sie do innego miasta, ja znalazlam juz pracę, on nawet nie zaczal szukac, remontowal mieszkanie, niby ok. ale ile mozna? Zreszta w miedzyczasie mogl juz dzialac... nawet staralam sie mu pomoc ale on uwaza ze nie ma dla niego odpowiednich ofert Nie ma wlasciwie zadnych kwalifikacji, namawialam go na rózne kursy itp, nic z tego. Nie czuje sie bezpiecznie wiedzac ze zyje z facetem ktory nie dba o finanse, zyje z dnia na dzien nie myslac o przyszlosci.

Nie, nie mamy slubu, to chyba w ogole nigdy do niczego nei doprowadzi bo zeby sie oswiadczyc i wziasc slub, czy tez zalozyc rodzine potrzeba miec jakis plan na zycie, którego mu brak. Zreszta wlasciwie to zyjemy od dawna jak stare malzenstwo, obok siebie. Dziaci by chcial, chetnie kochalby sie bez zabezpieczenia bo przeciez jakos to bedzie.. dla mnie jego postawa jest calkiem aseksualna i wcale tego nie robimy.

Nie ma miedzy nami przyjazni, nie ma z jego strony poczucia odpowiedzialnosci, obecnie tylko ja pracuję, ledwie utrzymuje wszystko w kupie.. on tego nie rozumie, uwaza ze jak w domu cos posprzata czy pomaluje sciany to to jest praca.. a przez wiekszosc czasu gra na komputerze. Walcze z tym od lat i nic.

Najgorsze to wlasciwie jest to ze nie umiem tego zakonczyc, wiem ze nie jestem szczesliwa, nie mam w sobie juz radosci, a mimo to tkwie w tej matni..

Jestem w związku od 8 lat ale nigdy nie czulam wsparcia, jestem sama..