tajemnica0214

dziś miałam lepszy dzień, przez chwilę zapomniałam, tak jakby nic się nie wydarzyło. Uśmiechałam się spędzając czas z bliskimi mi kumpelami. I poczułam, że może warto im powiedzieć, bo pytają, widzą, że coś się dzieje. Tak troszkę wykrzyczeć to choć kawałkowi mojego świata, ale po kilku minutach odgoniłam te myśli. Nie chcę widzieć w ich oczach tego współczucia, tego mojego bólu. Boję się, że mogą na mnie choć raz popatrzeć z takim obrzydzeniem z jakim Ja patrze na siebie, prawie każdego ranka.

To stało się kilka dni temu. Ale dopiero teraz to wszystko zaczyna do mnie dochodzić. Przy znajomych udaje, uśmiecham się, staram się być normalna- nie chcę, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Wstydzę się tego co się stało. Czuję się winna. Czuję do siebie obrzydzenie. Najgorzej jest gdy zostaje sama i zaczynam myśleć, łzy lecą same z oczu. Chcę krzyczeć, wrzeszczeć, płakać. Zawszę byłam osobą silną i nie umiem rozmawiać o swoich problemach, ale ja nie radzę sobie. Kompletnie sobie nie radze.

To stało się kilka dni temu. Ale dopiero teraz to wszystko zaczyna do mnie dochodzić. Przy znajomych udaje, uśmiecham się, staram się być normalna- nie chcę, żeby ktokolwiek o tym wiedział. Wstydzę się tego co się stało. Czuję się winna. Czuję do siebie obrzydzenie. Najgorzej jest gdy zostaje sama i zaczynam myśleć, łzy lecą same z oczu. Chcę krzyczeć, wrzeszczeć, płakać. Zawszę byłam osobą silną i nie umiem rozmawiać o swoich problemach, ale ja nie radzę sobie. Kompletnie sobie nie radze.