CallMeBlondiee

Dominika - trzymam mocno kciuki!

Kultura - powodzenia na maturze , dobrze że poszłaś w kimono, to nie zdążysz podziękować i zapeszyć :) chcąca się zmienic... - ja z Anglii swojego czasu uciekłam i nie zapowiada się żebym tam wróciła, ale jak wiadomo niezbadane są koleje losu :) Póki co życzę Ci wszystkiego najlepszego.

A co? Grasują tu trolle? ;)

I niekoniecznie same baby będą, bo kilku facetów też tu zagląda, tylko trochę bardziej sporadycznie - w końcu to babskie forum.

I wypraszam sobie - ja nie noszę kiecki po babci, ani galotów po wuju, Bynajmniej :) hihi :)

Ja mam 28, więc z perspektywy 18-latki można by rzec, że stara d**a :) Ale podobnie jak Ugaaa Bugaaa ani się na tyle nie czuję, ani ponoć nie wyglądam. Dlatego uważam, że wiek tu nie ma nic do rzeczy. Jeśli chodzi o nasze spotkanie - ja myślę że będzie ok, i jakoś nie przewiduję szczególnie drętwej atmosfery ;) Kto wie, może nawet się wspólnie powygłupiamy łamiąc wszelkie konwenanse, można by to potraktować jako małą terapię :)

mała suu - dziękuję za linka do tego artykułu :) Polecam wszystkim przeczytać go dokładnie (nie pobieżnie).

Cześć Matias :) Wszyscy szukamy jakiegoś rozwiązania problemu, albo chociaż wsparcia. Fajnie, że napisałeś i zachęcam do dalszego zaglądania tutaj. Będzie nam raźniej.

Agatazzzz - Kochana, chyba każdy z nas ma jakieś kompleksy, które również miały znaczący wpływ na rozwój naszej nieśmiałości. Nie chcę mówić za wszystkich, ale tak mi się wydaje. Ja np. w szkole czułam się gorsza, bo nie miałam fajnych i modnych ubrań, wyglądałam jak sierotka i miałam wrażenie że rówieśnicy uważają mnie za osobę mało atrakcyjną. To pociągnęło za sobą lawinę, bo zaczęłam się obawiać tego że wszyscy na mnie patrzą i mnie oceniają. Mimo że później wielokrotnie spotykałam się z komplementami że ładnie wyglądam, że nie jestem brzydką dziewczyną, jakoś ta wcześniejsza zadra we mnie została i do tej pory przejmuję się wyglądem.

Kicia-Starowicz też zauważyłam, że ludzie często mylnie interpretują zachowanie osoby nieśmiałej, i myślą że jeśli się nie odzywa, to dlatego że np. kogoś nie lubi. Mój facet chyba myśli podobnie. Co do leków, to nie mam pojęcia, ale myślę że skoro są skuteczne to warto, przynajmniej na początek. Bo one w przeciwieństwie do alkoholu, mają z założenia ludziom pomagać. Tyle, że one zapewne są na receptę, poza tym nie chciałabym brać czegoś w ciemno, a to się wiąże z pójściem do psychiatry. I w sumie - dlaczego nie?

Kicia-Starowicz - Witaj :) Ja też kilka razy popełniłam podobną głupotę i ze strachu nie poszłam na zajęcia, mimo że przejechałam kawał drogi. Dominika - chyba masz rację, faktycznie pokazanie tego wszystkiego facetowi, to mogłoby być za dużo.

aa.. ja wpadłam na pomysł, żeby po prostu pokazać mojemu facetowi, to forum, aby poczytał, i może by zrozumiał. Ale jakoś nie mam odwagi.

A co do chłopaka - ja ze swoim też potrafię rozmawiać bez skrępowania, jestem wyluzowana, chodzę z nim normalnie po mieście, do kina, nawet potańczyć i jest ok. Przy ludziach dla których jestem ważna, czuję się doceniona i jednocześnie moja pewność siebie wzrasta, co pozwala mi być "normalną". Gorzej jak pojawiają się dodatkowe osoby, których albo nie znam, albo widzę że są pewne siebie i przebojowe. Wtedy się blokuję, spinam i zacinam. Boję się że oceniają mnie w rozmowie itp.

Dominika - uff, całe szczęście że w porę to zrozumiałaś. Jeszcze tylko alkoholizmu brakuje do tego wszystkiego i byłaby totalna katastrofa. Ja też po piwku i kieliszku czuję się trochę luźniej, ale to zbyt krótkotrwały efekt

aa.. fajnie, że do nas dołączyłaś. Ja też mam problemy z odbieraniem telefonu, i też uciekam do swojego pokoju, gdy przyjdzie sąsiadka, czy przyjedzie ciocia. Ale wstyd mi się do tego przyznać ludziom.

Ugaaa Bugaaa - domyślam się, że Twoja siostra gdyby wiedziała, jaką krzywdę Ci wyrządza, napewno zachowywałaby się inaczej. Ludzie często nie zdają sobie sprawy jak swoim zachowaniem, mogą wpłynąć na samopoczucie, a nawet życie innych osób, zwłaszcza tych wrażliwych.

Dziękuje Dominika :) To naprawdę dużo dla mnie znaczy - być przez kogoś zrozumianą.

Jeszcze jedno story z moich podbojów towarzyskich, które mi się teraz przypomniało: Byłam z chłopakiem na weselu u znajomych. Oczywiście miałam obawy, nikogo prawie tam nie znałam, ale poszłam z nim, bo czułam że to mój obowiązek wobec niego. Wesele jakoś się kręciło, było niby ok. Ale już godzinę przed oczepinami siedziałam jak na szpilkach, bo się bałam, że jako jedna z panien będę musiała wyjść na środek i łapać welon i brać udział w innych zabawach, które reszta stu-osobowej sali będzie oglądała. Wpadłam na głupi pomysł, że nie przyznam się że jestem panną i po prostu nie wyjdę. Niestety, ktoś "doniósł" i zaczęto mnie wywoływać przez mikrofon. Wszystkie 100 par oczu zwrócone w moją stronę, a ja - nogi sztywne, gula w gardle, burak na twarzy, wszystko w środku mi drży, nie byłam w stanie nawet wstać z krzesła, a co dopiero wyjść na środek. Z sali padł komentarz że "niektórzy (w sensie ja) się nie chcą bawić, więc po co przyszli". Chłopak się na mnie wściekł, wyszedł i przez godzinę go nie było. A ja siedziałam przez ten czas sama w koszmarnym stanie psychicznym. Ktoś może powiedzieć, że wyolbrzymiam sprawę, ale po tym incydencie długo nie mogłam dojść do siebie, a i teraz często sobie to przypominam. I nie wiem do kogo mam większy żal, do siebie - że taka jestem, czy do chłopaka, czy do tych ludzi którzy nic nie rozumieją... A może po prostu to niczyja wina. Przecież nikt nie jest winien temu że dotykają go przypadłości takie jak fobie i nieśmiałości. Ja chcę to pokonać, ale to nie takie proste.

No właśnie, ja tak miałam na gdzieś tam wcześniej wspomnianym zeszłorocznym Sylwestrze. Znajomy zaczął na cały głos w dodatku aroganckim tonem pytać czy mogę się wyluzować, zapadła cisza, wszyscy patrzyli tylko na mnie, a ja nieśmiało z walącym sercem starałam się uciąć temat, a on jeszcze bardziej obcesowo naciskał. Całe szczęście że wytrzymałam i nie rozpłakałam się siedząc przy tym stoliku, ale czułam palenie policzków - wstyd mi było że się czerwienię, a łzy jakoś powstrzymałam, i dopiero później się rozpłakałam jak wyszłam do toalety. To było rok temu, ale takie rzeczy zapamiętuję na długo i powracają we wspomnieniach.

aa.. - skąd ja to znam. Ja też staram się jak mogę ukrywać tą swoją nieśmiałość, nawet przed własnym chłopakiem. Ale on nie jest głupi i po jakimś czasie zorientował się, że coś jest nie tak, bo widzi że jestem skrępowana w obecności jego znajomych i rodziny. Ja oczywiście nadal twardo się nie przyznaję. Niestety to nie takie proste. Czasem udaje mi się wyluzować przy ludziach, ale wiele zależy od sytuacji i właśnie osób z którymi przebywam. Natomiast zawsze jest mi bardzo przykro, gdy ktoś odkryje moją tajemnicę, w jakiś nieprzyjemny sposób zwróci na to uwagę, wytknie mi że jestem spięta i dziwi się przy tym dlaczego. Ech...

Marcin, ja się mogę wymienić, ale to chyba nie jest w tym momencie istotne?

Ugaa Bugaa - Ja uwielbiam Śnieżkę. Byłam tam ostatnio w sierpniu i było cudownie. Chętnie wybiorę się tam znowu.

:P

Ugaa Bugaa i mala su :) Widzę że mieszkamy bliżej siebie niż nam się wydawało. Mała su - to do mnie napisałaś maila! :) Dominika - jeśli tak uwielbiasz góry, to w takim razie ja Ciebie zapraszam do mnie, razem z Michałem :) W prawdzie to nie Tatry, ale zawsze coś nowego :) Jak dojdzie do tego naszego "spotkania nieśmiałych" w jakimś ustalonym miejscu, to dogadamy się dokładniej i może się uda zrealizować jakieś inne fajne pomysły.

Witam wszystkich :) Już na samym wejściu się zdenerwowałam, chociaż wiem, że nie warto i nie powinnam. Jednak muszę wtrącić coś od siebie: dla mnie to idiotyzm - Założyłam ten topic właśnie dlatego, aby porozmawiać z ludźmi nieśmiałymi i spotkać się z nimi. Tak! My również potrafimy rozmawiać, bo nie jesteśmy, jak to nazwałaś - tłukami. I nie dziw się że ludzie nieśmiali są inteligentni. Gdybyś przeczytała od początku nasze wpisy tutaj, zauważyłabyś że praktycznie wszystkie napisane są z sensem, poprawnie stylistycznie i bez błędów (poza drobnymi literówkami). Jak już dziewczyny słusznie Ci odpowiedziały, nasza przypadłość nie jest jakimś wymysłem czy marudzeniem. To choroba jak każda inna, tylko że tej akurat ludzie nie są w stanie zrozumieć, ba! mają do niej własnie taki stosunek jak Ty. I dlatego właśnie szukam na początek towarzystwa osóbek, w których gronie nie będę odludkiem. Ludzie, proszę, chociaż tutaj dajcie nam spokój, bo naprawdę z waszą niechęcią spotykamy się na codzień.