CallMeBlondiee

Dominika - mi też bardzo zależy na tym spotkaniu i mam wielką nadzieję że się uda, obojętnie w jakim miejscu. Ugaaa Bugaaa - ja podobnie póki co ślubu nie planuję, uparcie wszystkim powtarzam że go nie chcę, chociaż w głębi duszy bym chciała (tymbardziej że mojemu M na tym zależy), po cichu sobie planuję, że jeśli już to też tylko cywilny, bez wesela, z jak najmniejszą ilością gości, najchętniej tylko świadkowie. Ale mój facet się chyba na to nie zgodzi, on często opowiada jakie chciałby mieć wypasione wesele. Wiem, że jeśli nie pokonam nieśmiałości, to po prostu będzie ŹLE.

wkurzona maksymalnie do czerwo - witamy w naszym gronie :)

Dominika, ja z Sylwestrem mam problem co roku. Nie chcę siedzieć w domu, ale boję się wyjść. W dodatku czuję presję, bo dla mojego M zabawa w Sylwestra to rzecz święta i jeśli zacznę marudzić, znowu zawisną chmury nad naszym związkiem. W zeszłym roku poszliśmy na imprezę z parą jego znajomych, których wcześniej nie znałam. Czułam okropny dyskomfort psychiczny. Praktycznie się nie odzywałam, bo bałam się coś głupiego palnąć. Ale wypiłam ze 2 kieliszki, trochę nawet potańczyliśmy i myślałam że jakoś zdałam ten egzamin, do momentu aż podpity kolega mojego M zaczął się mnie czepiać w chamski sposób że jestem spięta i czy mogę się wyluzować :( Uciekłam przy pierwszej okazji do toalety i płakałam w ukryciu. Od swojego chłopaka nie uzyskałam żadnego wsparcia. Nie zrozumiał. Boję się że tym razem będzie podobnie.

A ja mam pytanie do obecnych tu mężatek. Jak sobie poradziłyście ze ślubem? Weselem? Ja jakoś nie mogę sobie wyobrazić sytuacji, w której jako panna młoda będę musiała zabawiać towarzystwo rozmową, i ogólnie być w centrum uwagi tylu osób. A jak pomyślę o "pierwszym tańcu", to ciarki mnie przechodzą :( A przecież chciałabym w niedalekiej przyszłości mieć męża i założyć rodzinę...

W lecie można jechać w góry, na Mazury, lub nad morze. (Jeśli ktoś ni będzie miał z kim, a nie będzie chciał sam wakacji spędzać w domku.)

kataszkaa słuchasz Hey? :) Kiedyś bardzo lubiłam kawałek o tym tytule, aż sobie poszukam na youtube :)

Mam nadzieję, że do końca roku znajdzie nas jeszcze trochę ludków utożsamiających się z tematem :)

Jak już napisałam ten Wrocław to tylko propozycja. Poddałam ją z uwagi na małą su, bo mówiła że nie może daleko jechać. Jeśli o mnie chodzi to ja mogę podjechać dalej, własnie tak aby wypośrodkować i było sprawiedliwie dla wszystkich. Ale to już od Was zależy. Co do terminu - faktycznie ten okres przedświąteczny może dla wielu być zbyt intensywny. Ważne jednak że zaczęliśmy rozważać takie "przedsięwzięcie" i jeśli nie wyjdzie w najbliższym czasie, to może być fajnym planem na nowy rok. Starajmy się tylko wspólnie, aby się udało. Grunt to się nie zniechęcać.

Ja jestem z mieściny pod samą granicą z Republiką Czeską. We Wrocku studiowałam jakiś czas.

Oczywiście że faceci też są mile widziani. Właśnie zauważyłam, że coś zamilkli :) A może to dlatego, że na tym forum większość to jednak kobiety. Wiecie co, musimy ustalić konkretniej kto jest na poważnie zainteresowany spotkaniem i ile maksymalnie km mógłby dojechać. Bo jeżeli np. nie ma nikogo z Podkarpacia, czy Małopolski to promień odległości maleje.

Ja jestem za tym, aby ewentualne spotkanie było szansą dla wszystkich. Tzn. dla tych którzy chcą. Nie chciałabym aby ktoś został "zdyskwalifikowany" przez odległość, czy jakiś inny powód. Bo wiem jak się taka osoba może czuć. Sama mieszkam na krańcu Polski i zawsze wszędzie miałam daleko. Mam nadzieję, że się jakoś dogadamy w tej kwestii :) Natomiast Ugaa Bugaa ma rację, że miło by było razem gdzieś dojechać, skoro mieszkamy w tym samym rejonie.

W sumie to ja bym mogła nawet pojechać na te Mazury, byle w końcu się przełamać i wyjść do ludzi, i zacząć coś robić z własnym życiem, bo czas upływa, a ja mam już dosyć wegetacji i marnowania kolejnych lat. Nie mam już praktycznie znajomych i niezbyt fajnie się z tym czuję.

kasiula z wawy - to bardzo miło z Twojej strony, że wychodzisz z taką propozycją :) Szkoda tylko, że Mazury to dla niektórych może zbyt daleko. Ale kto wie? Kurcze, ja jeszcze nie mam dzieci, ale boję się że będę mieć podobny problem jak Ty. Nie wyobrażam sobie pójścia na wywiadówkę i rozmawiania z nauczycielami i innymi rodzicami :( Tak samo obawiam się, że nie poradzę sobie z chodzeniem do lekarza z dzieciaczkiem. Prawda jest taka, że sama nie byłam u lekarza od kilku lat (nie licząc dentysty), a wiem, że powinnam. Po prostu jestem na to zbyt nieśmiała! Dominika, jak widzisz nie tylko Ty tak masz. Ja mam zupełnie to samo co Ty. I też zawsze mi się wydawało, że jestem z tym sama. Bo inni moi znajomi określający siebie jako "nieśmiałych" jakoś nie mają problemu np. z robieniem referatów i prezentacji na zajęciach, a dla mnie publiczny występ przed grupą jest nie do przejścia.

Ugaaa Bugaaa - Fajnie że myślimy podobnie. Dominisia - Dobranoc :) Noc w BA - szczęściara z Ciebie, wsparcie ukochanej osoby to najważniejsza rzecz. Mój niestety nie do końca rozumie mój problem, bo sam jest tzw. duszą towarzystwa... Wiele razy doświadczałam przykrości z tego powodu. Ale to temat rzeka. Trzymajcie się. Zmykam spać. Mam szczerą nadzieję, że będziemy kontynuować "akcję" :)

Ja mam podobnie :) Niestety zdałam sobie sprawę, że pisanie na necie nie wystarczy. Jednak człowiek potrzebuje bardziej bezpośredniego kontaktu z drugim człowiekiem. Po prostu koleżanek, kolegów, znajomych.

Miło Cię poznać :)

...