być albo nie być

Ja nie udzielam się na Kafeterii, ten temat to wyjątek, założyłam go tak dla zorientowania się jakiś czas temu... wszystkodokitu: pewnie już nie zajrzysz na ten temat, ale wiedz, że rozumiem Cię... w jakimś stopniu przynajmniej na pewno. Wiem, jak to jest, gdy jest się samemu z problemami, gdy niekt nie rozumie... Słuchaj, postaraj się pójść do psychiatry, to z pewnością Ci nie zaszkodzi, a pomóc może. Nie jest z nami za dobrze, fakt, ale próbować żyć dalej chyba warto... Trzymam za Was (czy za Nas) wszystkich cierpiących z powodu samotności, niezrozumienia, chorób psychicznych, kciuki bardzo mocno!!!

Założyłam ten temat w marcu, dziś już sierpień... Przez ten czas działo się różnie... zgłosiłam się do psychiatry, leczę się, byłam co prawda, przez krótki okres, ale jednak, w szpitalu psychiatrycznym... ale nie wiem, czy mam szansę, by zacząć jakoś normalnie żyć. Najgorsza jest ta pustka, wyobcowanie skrajne, samotność, nicość... Prób samobójczych nie miałam, brak odwagi... i co, jeśli po TYM, po tej drugiej stronie będzie jeszcze gorzej? Nie wiem, po co to piszę... tak po prostu chyba...

Wybaczcie, że założyłam temat i opuściłam go szybko, ale nie miałam możliwości, by odpisać. Moje życie wymknęło mi się gdzieś... jestem jakby poza nim, nie wiem, jak się odnaleźć... i ta samotność... zresztą to temat rzeka, jak tu wyrazić, jakich słów użyć i w jakiej ilości, by wyrazić, co czuję...

Dzięki za odpowiedzi. Ja nie wiem, co ze sobą robić...

Januszek, nie warto żyć, czy nie warto się się zabijać?

Potrafisz określić, jak długo dochodziłaś do siebie? Mogłabyś powiedzieć o sobie coś jeszcze?

Witam, mam pytanie - jak powyżej - czy ktoś z Was dokonał próby samobójczej? Jak to wyglądało? Próbowaliście ponownie? Jak udało się Wam ogarnąć i wrócić do "normalnego" bądź jakiegokolwiek innego życia?