Dziubla

Czyli nie jestem sama :). Zawsze jakaś pociecha. Chciałabym jednak mieć już maleństwo na rękach. Co do tej baby, co Cię nastraszyła, Marlew - to jakiś potwór, nie kobieta... Może sama nie mogla mieć dzieci i mści się na tych, co mogą? W takim razie praca na porodówce to duża pomyłka... A może miała ciężką menopauzę :). Taki czy inaczej - potwora. Brr. Damy radę, na jesień będziemy paradować z wózkami i worami pod oczami do samej ziemi, i nie będziemy nawet pamiętać o tych lękach. O.

Marlew - szczerze współczuję debila za ścianą. Ja jestem taka nerwowa, że zaczaiłabym się pod drzwiami i gdyby wylazł z tą swoją fają, wypadłbym i chyba zrzuciła go ze schodów na złamanie karku. A masę mam wystarczającą do zepchnięcia niedużej koparki :). Ja też nie śpię po nocach, zwłaszcza po tej zmianie czasu, mój mąż również chodzi do pracy na zmiany i też mam czteroletnie dziecko - córkę, która budzi o świcie i nie daje spokoju cały dzień. Na szczęście chodzi do przedszkola, do którego zresztą muszę ją za godzinę zawieźć. Z innej beczki, do dziewczyn, które mają już dzieci. Dziwne mam uczucie - złe przeczucia co do malucha w brzuchu. Boję się, że coś będzie nie tak... Mam do siebie o to pretensje, bo nie chcę niepotrzebnie stresować małej, ale trudno takie uczucie zwalczyć. Przeglądałam fora i zauważyłam, że sporo matek tak odczuwa, zwłaszcza te, których pierworodne pociechy tryskają zdrowiem. Szukam gdzieś jakiegoś pocieszenia, zapewnienia, że to tylko głupi lęk spowodowany niewiarą w to, że kolejny raz może mi się tak poszczęścić - bo przecież rodzenie zdrowych dzieci raz po raz nie jest znowu takie rzadkie, prawda?

Dziwne, pierwszy post po napisaniu się nie wyświetlił, więc napisałam drugi i wyskoczyły oba.

K@amila - Gratulacje! Mam nadzieję, że mimo nawału obowiązków nadal będziesz tu zaglądać :).

K@mila: Popłakałam się czytając Twojego posta. Nie wiem - z radości, że tak ładnie Ci się wszystko udało, współczucia z powodu przeżytego horroru, zazdrości, że masz to za sobą? A może mi smutno, bo ubędzie nam jedna forumowiczka :). Przypuszczam, że będziesz teraz baaaaaaaaaaardzo zajęta :). Gratulacje i dużo dużo szczęścia dla Was obojga.

Ja też dziękuję, Marlew. Uspokoiłaś mnie.

AAA! Strasznie głupieję od tej ciąży. Rzeczywiście po kliknięciu na adres wyświetla się suwak... Mam nadzieję że mała odziedziczy inteligencję po tacie ;).

Dolllka - Niestety nie wiem, co masz w stopce, bo nie wyświetlają mi się suwaczki, tylko adresy stron. Dzięki za odpowiedź, naprawdę jesteśmy w podobnej sytuacji. Ja też czuję mocne kopnięcia, ciekawe jak to będzie za trzy miesiące...

K@mila - już na pewno to wiesz, ale na wszelki wypadek powiem: jak ci odeszły wody, to nie ma na co czekać, tylko dzwonić i jechać. Pewnie leżysz już na porodówce :). Powodzenia i trzymam kciuki.

To chyba reguła. A myślałam, że za drugim razem będzie łatwiej. Tymczasem mam więcej obaw co do dziecka, ciążę ciężej znoszę i porodu boję się bardziej, bo mniej więcej wiem, co mnie czeka. Cieszę się jednak, że nie tylko ja tak mam.

Marlew W takim razie czekam na relację z tej wizyty :).

@nn@ Szczerze i gorąco współczuję... Wierzę, że z czasem Twój ból będzie mniej dotkliwy i będziesz się cieszyć z tego dzidziusia, który Ci pozostał. A Twój mąż też na pewno przemyśli sobie wszystko i zrozumie, że nie jesteś niczemu winna, że miałaś jak najlepsze chęci i że cierpisz przez to jeszcze bardziej niż on, bo oprócz żałoby musisz się zmagać jeszcze z wyrzutami sumienia. I że nigdy nie potrzebowałaś go bardziej niż teraz... Życzę Ci tego z całego serca. No i teraz mój problem wydaje mi się błahy i nie wart wspominania, ale i tak zapytam, może ktoś ma doświadczenie w tej kwestii. Mam 31 lat i 4 lata temu robiono mi cesarkę. W piątek wylądowałam w szpitalu z bólem brzucha (jestem w 21 tygodniu) i dyżurujący lekarz na moje pytanie o szkołę rodzenia (dla męża głównie, bo to będzie jego pierwsze) odparł, że nikt nie będzie uczył rodzić baby w moim wieku po cesarce, bo się podobno automatycznie kwalifikuję do cięcia. Jeśli to prawda będę mogła zrezygnować z wypraw do Bielska... Czy ktoś ma podobne doświadczenia? Rodziłyście SN po CC i trzydziestce?

Dziękuję i czekam na wieści :).

Hej dziewczyny. Pierwszy raz się rejestruję na tego typu forum, ale chyba czas dla mnie najwyższy. Czytam ten wątek i cieszę się, bo widzę, że nie jestem sama. Szczególnie bliska stała mi się Dolllka, ponieważ też mam termin w sierpniu i też jestem zdecydowana na CC za wszelką cenę. Stąd myśl o Eskulapie, choć mam dość daleko (50 km). To moja druga ciąża. Pierwszą przeszłam sama jako samotna matka, sama zaliczyłam szkołę rodzenia i byłam pełna sił, radości i optymizmu. Znałam techniki oddechowe, ćwiczenia porodowe, bla bla. Nic mnie nie przerażało, pocieszałam rodziców, wysłałam ich do domu i rodziłam sama jak palec. Taki ze mnie był kozak, hehehe. Po dwunastu godzinach z pełnym rozwarciem i skurczami partymi i dzieckiem, które za chiny ludowe nie chciało się zsunąć w kanale rodnym w końcu się zlitowali i mnie pocięli. Najpiękniejsza chwila życia, kiedy dali mi znieczulenie... Nikt, kto nie rodził naturalnie, nie przeżył skurczów, a już na pewno nie żaden mężczyzna!!! nie może mi powiedzieć, że nie ma się czego bać. Chciałabym takiego cwaniaka postawić w takiej sytuacji na minutę. Mój ginekolog wyśmiewa moje obawy. A ja czytam o tokofobii i zaczynam szukać psychiatry, który da mi skierowanie na CC. Okulisty, okultysty, obojętnie. No i dziś znalazłam Eska. Jaka jest szansa, że zapłacę 5 stów i nie będę się musiała dłużej obawiać o siebie i dziecko i cieszyć się "tym cudownym stanem", spać po nocach spokojnie i szykować na macierzyństwo, nie na koszmar porodu przez pozostałe 4-5 miesięcy? Duża, prawda...? Pozdrawiam wszystkie ciężarówki.