Ta historia jest długa ale jeśli ktoś przeczyta i coś doradzi to będę wdzięczna.
Mam 23 lata i brak własnego życia. Mam problemy zdrowotne i przez to nie żyję normalnie jak każdy w moim wieku. Koleżanki mają chłopaków czy nawet własne rodziny (choć akurat tym ostatnim nie zazdroszczę). Chciałabym być w końcu szczęśliwa ale to trwa u mnie krótko najwyżej pół roku. Rodzina mnie ogranicza, najważniejsze mają być studia a życie podobno poczeka ale ja tak nie chcę, nie wytrzymuję tego. Ostatnia ważna dla mnie znajomość trwała niecałe 2 miesiące. Mam na koncie kilka takich porażek i czuję się już wyczerpana psychicznie. Tylko raz w życiu byłam poważnie zakochana ale chłopak wolał byłą dziewczynę ode mnie i wrócił do niej po pół roku i choć minęły 3 lata to nie zapomniałam.Dla mnie to była miłość a dla niego? odskocznia od codzienności. Nie potrafię ułożyć sobie normalnego szczęśliwego życia bo wiem że ze mną łatwo nie będzie. Mimo to staram się ufać ale wzamian dostaję odpowiedź "nie pasujemy do siebie" i każdy chłopak znajduje kogoś nowego. Wiem że nie mam łatwego charakteru ale staram się okazywać zainteresowanie, jednak nic to nie daje bo słyszę że nie jest tak jak powinno, nie pasuję do nikogo...
