Anna28

Wiadomym jest, że każda kobieta uwielbia być adorowana, ale tak naprawdę nie chodzi o kupowanie prezentów, po prostu kobieta chce się czuć kochana. Mężczyzna powinien to mówić i okazywać. Być czuły. Doceniać. Opiekować się, dawać wsparcie i pomoc kiedy potrzebna. Interesować się.

Uciekaj od niego bo Oni mogą mieć kilka żon. Maja takie tradycje swoje. Jak byłam w Niemczech to tez jeden mnie namawiał do ślubu. A tak naprawdę to tylko p oto by wykorzystać. Bo im kultura na to pozwala. Wiec uważaj.

Bardzo ostrożny facet Jestem taka jak piszesz, ale życie mnie nauczyło trzymać dystans i czekać aż mężczyzna przejmie pałeczkę i będzie się o mnie starał. Na pewno docenię:)

Inni uważają mnie za spokojną, wartościową i ułożoną dziewczynę. Podobno ładna ale nie będę sie sama oceniać. Dla mnie najważniejsza jest rodzina, zawsze na pierwszym miejscu. Cenię sobie szacunek, lojalność, szczerość w zwiazku. Na pewno jestem bardzo wrażliwa ale kiedy trzeba to i pewna siebie.

wrzosik teraz jest tak że ponad połowa dzieci w przedszkolach czy szkołach ma rodziców na odległości po rozwodach. Takie podłe czasy.

Ja nie jestem po rozwodzie, nie braliśmy ślubu więc mam jeszcze szanse ułożyć sobie życie od podstaw

Niekoniecznie tak jest, bo często właśnie dzieci wychowywane przez same matki sa bardziej wrażliwe, dobre i doceniają wysiłek jaki matka wkłada w ich wychowanie. Wiem bo znam takie osoby z rozbitych rodzin i to są bardzo dobrzy ludzie. Ile jest takich pełnych rodzin gdzie nie ma wcale miłości, albo jest patologia. Nie ma reguły na to. Poza tym ja pomimo że mnie bardzo skrzywdził nie zamierzam dziecka nastawiać przeciwko jemu. Niech samo go pozna i kiedyś oceni.

Najbardziej szkoda dzieci w tym wszystkim bo nawet jak sie uśmiechają to widać czasem smutek w oczach. Synek jest jeszcze mały więc może przyzwyczai się do takiej sytuacji. Gorzej mają dzieci których rodzice rozchodzą się po 10 -20 latach. Najgorsze w tym wszystkim jest to że facet zawsze sobie poradzi, szybko pocieszy, kolejną ofiarę znajdzie, która się da nabrać na gierki, a kobieta z dzieckiem już nie ma tak łatwo.

Już pisałam że jestem po przejściach. Ojciec dziecka mnie nie sanował w ogóle i odeszłam. Odwołałam ślub i odeszłam.

W takim razie ja się nie nadaję do tego świata

No ja też bym nigdy nie usunęła ciąży. Pochodzę z tradycyjnej rodziny gdzie rodzice kładli nacisk na dobre wychowanie, wpajali wartości moralne a jak trafiłam do dużego miasta to przeżyłam szok. Oczywiście dałam się oszukać, bo wierzyłam bezgranicznie. Ludzie teraz nie mają żadnych granic i zasad.

I jeszcze za innymi pannami się oglądacie

Ja nie mam dużego doświadczenia z facetami bo jestem stałą w uczuciach za to bardzo przykre. Nigdy nie byłam z bogatym, przeważnie to trzeba było dzielić wszystkie wydatki na pół. Żadne mi nie zapewnił domu, samochodu, prezentów drogich. JA dbałam o yto by było zawsze czysto, by ubrania miał wyprane, uprasowane, pojedzony był, pracowałam, zakupy robiłam itd. I tak nic nie jest docenione. Pytam sie więc czy warto być dobrym człowiekiem w ogóle?

Powiedzcie Panowie czego tak na prawdę oczekujecie od kobiet. Bo ja już się gubię. Dobra, ładna, zaradna dziewucha źle. Bo prędzej czy później zostaje zdradzona. Zołza źle. Wszystko źle. O co Wam chodzi w ogóle.

Ja nie miałam rozwodu, bo nie wyszłam za mąż, uciekłam w porę tylko mój obecny a raczej byłyjuż partner jest po rozwodzie

Bo takich kochających facetów to ze świeczką szukać. Na początku tylko sie starają a jak już zdobędą kobietę to są jacyś oschli, zimni albo zdradzają.

JA nie wyobrażam sobie życia bez mojego dziecka. Choć dużo przeszłam złego już będąc w ciąży. Było ogromne zagrożenie, dużo czasu spędziłam w szpitalu ale walczyłam o synka. Na szczęście urodził sie zdrowiutki:) I prawie przez trzy lata poświęciłam sie wyłącznie jemu. W ogóle nie byłam w stanie z nikim się wiązać. A teraz jak już jestem gotowa to tez nie idzie nic jak trzeba. Albo faceci boją sie odpowiedzialności za cudze dziecko, sama już nie wiem. W każdym razie na początku jest wielka miłość z ich strony a potem jakby oddalają się.

Do jego, sam wziął kredyt i przez to tak ciężko jest. Kiedyś twierdził ze buduje dom z myślą o mnie. Ale teraz to nie wiem czy mu wierzyć. W każdym razie dom tylko jego.

Od trzech dni mieszkam u rodziców. I jakoś kontakt miedzy nami coraz mniejszy. On buduje dom i nie ma czasu niby, ale wcześniej miła czas. Nie wiem co robić.

On tez twierdzi że jest ostrożny bo po rozwodzie Ale nie wiem czemu mam wątpliwości że do tego rozwodu to On sie głównie przyczynił. Nie ma łatwego charakteru. Radzę sobie jak mogę sama. Dużo przeszłam z ojcem dziecka, na szczęście nie mieliśmy ślubu. Ale stanęłam na nogi i radzę sobie. Praca raz jest, raz nie ale jestem po studiach i prędzej czy później w końcu trafię na swoją. A tyle robiłam dla niego:( I przez ten swój bagaż złych doświadczeń potrzebuję teraz faceta opiekuńczego, wrażliwego i stałego w uczuciach, który chce założyć rodzinę a nie ciągle kalkulować czy nie straci na tym. Dlaczego takie czasy sa ze ludzie myslą tylko o sobie?

I nawet przestał się odzywać, choć niby twierdzi że kocha:(

Nie stać na to by zamieszkać razem. Ja już dwa razy się wprowadzałam do niego i wracałam do domu gdy kończyłam pracę. Ja mam dziecko i On ma swoje. Duże wydatki. I nie możemy tego skleić. Po prostu nie stać nas być razem. Zmieniłam wszystko dla niego, miejsce zamieszkania, szukałam cały czas pracy tam i musiałam znowu wracać. I tak jakoś mi przykro z tego powodu. Bo brakuje mi oparcia i bezpieczeństwa. Mi i mojemu dziecku.

Witaj w klubie. Ja też 28 lat, z dzieckiem, w drugim związku z rozwodnikiem ale też dobiega ku końcowi. I znowu będę zaczynać od nowa:(

Nigdy facet nie będzie traktował obcego dziecka tak jak swojego I to jest bardzo trudne zaakceptować czyjeś dzieci. Bo niestety mają humory i potrafią dac w kość. Ja jestem ale zastanawiam się czy chcę być w zwiazku w którym ja mam dziecko i mój facet ma swoje. Ciągle słyszę że jego syn jest najmądrzejszy, najpiękniejszy i w ogóle the best. A tak naprawdę to jest rozpuszczonym dzieciakiem i podobnym do tatusia rządzicielem. Z nim rozmawia , zabawia go, uczy a mój jest na uboczu. Przeważnie to tylko mu prawi uwagi. Może i da się to wszystko poukładać ale to zależy od ludzi czy tego chcą i muszą robić wszystko by nikt nie czuł się pokrzywdzony. Faceci nie potrafią być tak po prostu bezinteresowni. Zaakceptują obcego dzieciaka ale pod warunkiem że nie będą musieli na niego łożyć kasy i nie będą musieli wykonywać obowiązków żadnych wobec niego. Nie wiem czy da się z kimś takim stworzyć trwały związek. Raczej nie.

jestem w sytuacji z którą nie mogę sobie poradzić. Jestem, a może byłam w zwiazku z facetem. Mieszkałam u niego i szukałam pracy aż pewnego dnia oznajmił że nie jest wstanie mnie utrzymać z dzieckiem. Wróciłam do siebie i szukałam pracy. Znalazłam na 3 miesiące i znowu ten sam problem bo musiałam wrócić do siebie gdy praca się skończyła. Wiem że facet ma wydatki i jest mu ciężko. Nigdy nie chciałam być na jego utrzymaniu ale zadaję sobie pytanie jak długo tak będzie. Przez rok czasu nastawiałam sie na to że będziemy razem i tylko u niego szukałam tej pracy. Mam poczucie zmarnowania czasu. Znów jesteśmy na odległość. Przez to że nie stać nas być razem sa nieporozumienia. Jedno do drugiego ma pretensje. Coraz mniejszy jest kontakt między nami. W ciągu dnia żadnego. Nie wiem co dalej robić bo najgorsze że mi nadal zależy na nim. Ale dopóki nie będę pracować to nie możemy mieszkać razem. A cholera jest tak ciężko o robotę. Odpuścić i zając się wyłącznie sobą? A może przeczekać? Nie wiem co myśleć o nim. Przez to mam wątpliwości czy zawsze tak będzie i czy zawsze muszę być zdana na siebie. Jak ja odpuszczam to On też. Nie walczy choć mówi że kocha. Nic nie wiem.