zamknięta_w_sobie_91

Dorotella, miał pewne specyficzne problemy zdrowotne, chore serce... I tak to się nagle, g***townie stało, zaskoczył wszystkich.

Byłam wczoraj u Niego na cmentarzu, dzisiaj też. Kupiłam śliczny znicz w kształcie serca z napisem "Bóg tak chciał". Może i wyglądał trochę tandetnie, ale bardzo mi się spodobał. Kiedy już do Niego przychodzę, godzinami mogę do Niego mówić. Wciąż jednak chyba do mnie nie dociera, że Jego już nie ma i że kiedy wrócę na uczelnię, to Go nie zobaczę, nie wpadnę na Jego konsultacje. Niech to, wszyscy jesteśmy spadającymi liśćmi.

Jest ciężko, nawet bardzo, nie ma dnia, żeby nie budziła się z myślą, że Jego już nie ma. Ale nie chcę użalać się nad sobą po prostu chciałam Wam powiedziec, że życie jest krótkie i trzeba ryzykować, a nie miesiącami, latami się wahać i gryźć sama ze sobą... Ja się wahałam, ja się gryzłam i się spóźniłam...

gościu, Również - nie spłycajcie wszystkich ludzi, nie każdy bawi się młodszą kobietą a potem na powrót idzie do swojej żony. Nie każdy mężczyzna zostawi też rodzinę dla młodszej kobiety. Żadne z Was nie jest w stanie stwierdzić czegoś takiego w stu procentach. A jeśli nawet coś takiego powie - będzie to kłamstwo wynikające z braku wyobraźni

skrępowany On jest oficjałem, dlatego szczerze mówiąc stawiam na obawę przed reakcją uczelni, lęka się też zapewne tego, że jeśli sprawy się pokomplikują... Będąc z żoną jest na stabilnym gruncie, a studentka to wiesz... Młoda kobieta, to może być rozchwiane, stąpanie po cienkiej linii, nigdy tak do końca nie wiesz jak to będzie. Może też chodzić o wiek. Sam pisałeś, że jesteś od niej dużo starszy i nie wiesz, czy dla niej ta różnica wieku może być przeszkodą nie do pokonania. Wykładowca o którym pisałam, jest ode mnie osiemnaście lat starszy. Tak na dobrą sprawę mógłby być moim ojcem. I choć mi osobiście różnica wieku zupełnie nie przeszkadza, to przecież On o tym nie wie. Zresztą to bardzo trudny człowiek. Oschły i ironiczny, nieraz potrafi być groźny, wyniosły i ogólnie nieczuły, wszystko chowa w sobie, nie pozwala innym dostrzec jego uczuć, emocji, jego twarz jest niemal zawsze bez wyrazu. Co do tego czy ma ochotę na głębszą relację czy też nie... Nie wiem. Ale powiem Ci szczerze, że widziałam tę wściekłość w jego oczach, kiedy mnie mijał na uczelni, jak na mnie patrzył, jakbym zrobiła mu wielką krzywdę. To była jego jedyna reakcja na to, że przestałam do niego przychodzić. Wiesz, to człowiek w stylu: "To ja kogoś zostawiam, nie na odwrót". Moje odsunięcie się mógł potraktować bardzo personalnie... Cała ta sytuacja jest zresztą bardzo dziwna, pisałam o tym wcześniej i nie chcę się powtarzać.

:) Niby tak kochał? Owszem, są faceci, którzy nigdy nie zostawią swoich rodzin, ale... No same wiecie. Jeden się rozwiedzie, a ten, na którym jakiejś dziewczynie naprawdę zależy, nigdy żony nie zostawi, a nawet jej nie zdradzi! ;) Różnie to bywa. Też wszystkiego najlepszego! A jak się schodzi tutaj na durne tematy i zaczynają się rodzić głupoty, to ja wtedy po prostu wyłączam się z dyskusji :)

Słuchaj, w takim razie się z nim spotkaj, ale faktycznie bez romantycznych scenariuszy i zatapiania się w marzeniach, bo z takich idealizacji zwykle nic nie wychodzi... I bądź ostrożna. Oczywiście przecież na pierwszym spotkaniu wszystkie Twoje wątpliwości nie zostaną rozwiane, ale może chociaż część? Uważam, że warto spróbować. 12 lat różnicy to w dzisiejszych czasach żaden problem, szczególnie gdy dwoje ludzi ma się ku sobie. Jesteś osobą dorosłą, dojrzałą emocjonalnie, inteligentną, dlatego sama najlepiej wiesz, że nie powinnaś mu na zbyt wiele pozwolić, by nie stracił do Ciebie szacunku, by łatwo Ciebie nie zdobył i potem równie łatwo porzucił. Widzisz, moja sytuacja jest strasznie pogmatwana i sama się w niej gubię, a On jest w dużej części dla mnie mentorem, kimś kto mnie jednocześńie fascynuje i inspiruje. Ty zaś spróbuj się z nim spotkać i porozmawiać, wiesz jak to jest, żeby kiedyś nie żałować, że się nie spróbowało, a mogło wyjść z tego coś dobrego.

Hej :) sama nie wiem - dzięki, zobaczę co to za film :) Owszem, interesuję się, mam słabość do starszych, wykształconych mężczyzn na poziomie, ale jakoś tak na razie nic szczególnego się u mnie nie dzieje. Odp aździernika do grudnia nie byłam u tego mojego wykładowcy ani razu - na konsultacjach i kiedy wpadłam do niego tuż przed świętami, to dało się wyczuć dystans, jakiego do mnie nabrał. Myślałam, że jeśli dam mu czas i przestrzeń, zniknę z pola widzenia to nic się nie stanie (bo wcześniej to było mnie zdecydowanie zbyt dużo w jego środowisku pracy) i szczerze powiedziawszy to nie za bardzo wiem, co teraz zrobić. Co do Twojej sytuacji, to byłabym na Twoim miejscu ultra ostrożna, bo jeśli ma skłonności do szarżowania i jest pewnym siebie mężczyzną, to jeśli wdasz się z nim w romans, może zrobić się nieciekawie, kiedy go zakończycie. Dodatkowym utrudnieniem jest to, iż facet jest Twoim przełożonym. Ja osobiście skupiłabym się na dokładnej obserwacji jego charakteru, osobowości, poczucia prywatności. Dlatego, bo np. wykładowca, za którym skoczyłabym w ogień, bardzo, ale to bardzo ceni sobie prywatność i wręcz żąda ode mnie, by nic o czym rozmawiamy na konsultacjach nie wyszło poza ściany Jego gabinetu. I choć wiem, że bierze się to z ograniczonego względem mnie zaufania to z drugiej strony wiem, iż skoro ja nie puszczam nikomu pary z ust na temat tych różnych rozmów, On również trzyma wszystko dla siebie. To bardzo w nim cenię. Ale dziewczyny co ja mam do cholery zrobić, żeby zyskać jego zaufanie i się do Niego zbliżyć? Jestem bezradna!

Tak jakbyś mówiła o dwóch zupełnie różnych typach ludzi. Gdyby jeszcze udało Ci się znaleźć kogoś dobrego i wrażliwego, kto rzuciłby w każdej chwili dla Ciebie wszystko i poleciał w ślad za Tobą - to już byłby ideał. A niestety ideały nie istnieją... Wiesz, ja zawsze mówię swoim przyjaciółkom - jeśli go kochasz, to kochaj jakim jest, jeśli nie potrafi zmienić w sobie czegoś, czego nie potrafisz znieść, to albo naucz się żyć z tą wadą, albo gościa zostaw, bo i po co masz się męczyć - życie nie na tym polega. Choć może to i zła rada, bo ciągle jestem sama ;)

Ależ masz rację, to że ktoś ma 25, 30 czy 40 lat nie znaczy, że ma być dojrzały, emocjonalnie ustabilizowany i poważny, sama nieraz spotykam facetów, którzy są tak zwanymi wyjątkami od reguły. Ostatnio poznałam mężczyznę, który niby jest dojrzały, a jakże chętnie idzie ze mną na udry, ja irytuję jego, a on mnie, a przy tym wyśmienicie się bawimy. I powiem szczerze, że podoba mi się to. Jego zachowanie i to, jaki jest. No i oczywiście jak to już zwykle ze mną bywa, jest żonaty i ma dzieci. Lucky me.

No to faktycznie trochę przeginają, kobieta po sześćdziesiątce może mieć swoje ekscentryczne pomysły związane ze sztucznym odmłodzeniem się związanym ze strachem przed nieuniknioną śmiercią, aczkolwiek nie powinni - I NIE MOGĄ!!! - zmuszać Cię do tego, żebyś się zmieniła. Jesteś piękna taka jesteś i powinni to uszanować, a nie traktować jak lalkę, która zmienia się zależnie od ubrania i nalożonego na nią makijażu. Spróbuj im to wytłumaczyć. Nalezy Ci się niezalezność, to jedno z przyrodzonych każdemu człowiekowi praw.

Również, lubię Twój chłodny racjonalizm, naprawdę! Nie jestem w stanie wyjaśnić dlaczego wszystkie dziewczyny tak mają, ale jeśli chodzi o 20l, to siedem lat różnicy to... W dzisiejszych czasach żadna różnica. Wyda się Wam to śmieszne, ale mam słabość do mężczyzn z rocznika '73. Kilku mi się podoba i dopiero po jakimś czasie zorientowałam się, że mają tyle samo lat. Co mi się podoba... Cóż. Chłopcy (no bo przecież nie faceci) w moim wieku są kolegami, kumplami, brak mi w nich dojrzałości emocjonalnej, szczególnie, że ja sama jestem (niestety) nad wyraz dojrzała i znacznie lepiej dogaduję się ze starszymi. Poza tym - Również - słuchaj, ja nie chcę zależności od faceta, gdybym z kimś była, to żądałabym równego podziału w płaceniu za coś, w obowiązkach, nie chcę i nigdy nie chciałam, nie marzyłam o byciu rozpieszczaną księżniczką, pragnę niezależności, by nikt nie mówił: "O, to ta dziwka, ona poleciałą na Niego dla kasy, samochodu, mieszkania, tytułu itd.". Podobają mi się fizycznie. Lubię niedbałą elegancję, męski zarost poważnego człowieka... Co Ty na to?

Pamiętaj, że są kobiety, które specjalizują się w zdobywaniu i sypianiu z żonatymi facetami.

Może stwarzać takie pozory, żebyś bez większych obaw przyszła na spotkanie. Nie możesz wykluczać żadnych - nawet tych najmniej prawdopodobnych - możliwości.

20l, bez jaj. Po pierwsze, to na pewno nie chodzi o koleżeńską rozmowę, bo gdyby miał ochotę pogadać, to zadzwoniłby do kolegi z pracy. Po drugie, jeśli zaprasza Cię na kolację, to plus dla Ciebie, jeśli jesteś zainteresowana. Po trzecie, na czat wchodzi się głównie po to, by spotkać ise z kimś na seks, ewentualnie interesować go może dłuższy układ, w którym staniesz się jego kochanką. Po czwarte, jesli rozmawia o rodzinie głosem ciepłym i pełnym miłości, nie nastawiaj się na nic iwęcej niż na seks. Po piąte, możesz się z nim spotkać, to zawsze nowe, interesujące doświadczenie. Po szóste, 20l - w takich jak ten postach widać jak małe jest Twoje doświadczenie w kwestii mężczyzn. Starsi bardzo często uciekają do młodszych kochanek niezobowiązująco, traktując je jako coś, co pozoli im odreagować codzienne życie w sztywnym modelu rodziny. Po siódme - jeśli chcesz się w to bawić, to nie masz się o co martwić, będzie dobrze. Po ósme - uważaj, nie oddawaj mu się od razu, graj w grę, facet ma Cię szanować. Dziękuję za uwagę.