Rhovannion

Ale to tylko znajomi z którymi chodzę na imprezy. Takich prawdziwych przyjaciół to w sumie nie mam. Miałam kiedyś, ale przyjaciółka się ode mnie odwróciła, bo lepiej mi szło na studiach i nie miałam w zwyczaju popalać skrętów. A teraz mam tylko jednego prawdziwego kumpla, moją największą miłość, ale on nie pracuje i nie mam serca prosić go o jakąś kasę.

miło mi :)

takajakassmutnadzis - ja zarabiam 1200 i mieszkam sama, więc rozumiem co masz na myśli.

Raczej garsonki, bo ja na dziale 50+ jestem. Ale miałam dzisiaj klientkę, która zmierzyła chyba wszystko, co było w sklepie na nią. Masakra, zmachałam się jak dzika. Ja ostatnio byłam na weselu, ale fatalnie się bawiłam. Zatańczyłam tylko jeden taniec.

Witam wszystkich, ja wreszcie po pracy, zmęczona jestem jak diabli. Nie wiem, jakiś wysyp wesel chyba będzie w ten weekend. Przynajmniej u mnie.

Po prostu jestem świadoma tego, że nie dam rady pewnych rzeczy przeskoczyć. I tak ciesze się, że mam tę pracę, a na rachunki... nie wiem, może mi ktoś pożyczy. Podzwonię jutro po znajomych, jakby się po 100 zrzucili, to by było na rachunki, a jakoś bym im powoli zwracała. Może mi się uda złapać jakieś korki czy coś.

Nie, bo i tak musiałabym opłacać mieszkanie. A za granica innej pracy niż fizyczna nie znajdę. Mnie się nie wolno schylać, dźwigać i tak dalej. Nie mogę pracować w skłonie, ani na kolanach. Więc nie mam po co wyjeżdżać nawet.

Nie, nic takiego nie mam. ZUS mi renty nie przyznał, nawet po wypadku, orzeczenia mi odmówili, zasiłek tez w grę nie wchodzi. W końcu mogę chodzić i to nawet nie kuleje jakoś strasznie, więc mi się nie należy.

Cud, że się udało chociaż w tym sklepie. Od czerwca szukałam pracy. Gdyby nie znajomości, to nie wiem za co bym żyła. A tak, to mam chociaż na chleb. Jak się odkuję, bo teraz muszę coś wymyślić. Nawet nie bardzo mam co sprzedać, żeby mieć na te rachunki, bo w domu nic nie ma, a ciuchy z second handu.

Nie bardzo. Pracuję w sklepie z ubraniami. I tez nie mogę innym dziewczynom odbierać kasy, a wszystkie nie jesteśmy potrzebne.

Ale z czego ja to potem opłacę, jak ja mam 1200 zł wypłaty? To mi ledwo starczy na rachunki bieżące i życie, a gdzie 1000 opłat za ten miesiąc. Chce mi się wyć, bo nie wiem co mam zrobić, nie ma mi kto pomóc, a ja sama nie mam pojęcia co dalej.

Normalnie. Będę miała 1 dzień zajęć na uczelni, plus jeden dzień zajęć ze studentami. Ułożyłam to tak, że wszystko mam w jednym dniu. W zamian za to przychodzę w jeden dzień do pracy od otwarcia do zamknięcia, a nie na 8 godzin. A pracę będę pisać w niedzielę i wieczorami.

Nie mogę ciężko pracować, bo jestem kaleką. Każda cięższa fizycznie praca oznacza dla mnie wózek i kółka do końca życia. Teraz jestem na studiach doktoranckich od października.

Dlatego mówię, że ja nie mam rodziców.

Nie mam rodziców tak naprawdę. Więc nie, nikt mi nie pomoże. Bo nikogo nie obchodzi moja sytuacja. A ja będę miała 1000 zł długu na dzień dobry :/

Nie śpię. Myślę.

Wtedy będę już tak schorowana, że tylko to mi zostało. Chciałabym dość szybko zejść z tego świata.

A ja mam nadzieję, że zdążę umrzeć w okolicach 50

Ja też nikomu krzywdy nie zrobiłam. Zawsze to mnie ktoś robił krzywdę, nie ja komuś. I co, mam teraz płacić za cudze winy?

Na leczenie trzeba mieć pieniądze. A mnie na jedzenie nie stać czasem. I co do dzieci to zdania nie zmienię. Im jestem starsza, tym bardziej jestem pewna, że dzieci mieć nie chcę. Budzą we mnie złe odczucia. Bardzo złe.

Na pewno nie, bo wiem, że byłabym fatalna matką. Z moim bagażem doświadczeń mogłabym mu zrobić krzywdę, bo jestem bardzo na anty do dzieci. Ale na razie nie zanosi się nawet na to, że bym z kimś na randkę poszła, nie wspominając o czymś więcej.

No wiesz, tu nie trzeba argumentów. Jeśli kobieta nie chce być matką, bo nie czuje powołania, to nie ma z czym dyskutować. Dlatego ludzie powinni się dobierać tak, żeby razem realizować swoje priorytety.

A ja bym się cieszyła, gdybym takiego spotkała, który dzieci nie chce. A w Polsce z tego co wiem, to każdy chce mieć kilkoro. A kobieta, która nie chce jest piętnowana.

Ja na przykład poznaję mnóstwo ludzi, mam szerokie grono znajomych, lubię przebywać z ludźmi. I ludzie mnie lubią. A mimo to jestem samotna i nigdy nikogo nie miałam. Umawiałam się przez neta, bo chciałam się wreszcie poczuć jak kobieta, dowiedzieć się, co to seks, jak się wtedy czuje, kiedy się jest z facetem blisko. Nie dowiedziałam się, bo uciekł jak mnie zobaczył.

Ja? Szczupła? Właśnie nie jestem szczupła, raczej w drugą stronę bym powiedziała. To co w takim razie stanowi barierę, bo ja już naprawdę nie mam pojęcia.