ceramiczna00

Obroża nie może byc przyjena...dziwne...

Nie żaden psycholog,wiem, że dobrze radzić, ale to zależy tylko od Ciebie. Musisz się przełamać, zacząć żyć. Pomyślec o Sobie. Często się poświęcamy, zyjemy dla kogoś innego, bo to Mąż, Dzieci, też tak mam. Kocham, tęsknię, ale mam Syna...i On jest dla mnie najważniejszy. Wiem, że jest cholernie trudno, nic sie nie chce, robi się tylko to co trzeba, szablonowo z przymusu. Nie ma się ochoty na nic, też tak miałam, ale trzeba rzetłumaczyć samemu Sobie, odciąć przeszłość...może chociaż spróbujci...?

Dziewczyny same się nakręcacie tym forum. Same piszecie, że macie Rodziny Dzieciaki, zajmijcie się nimi, poświęćcie Im czas, zróbcie coś dla samej Siebie, znajdzcie Sobie coś do roboty, bo zwariujecie od tego myslenia. jesteście dorosłe, rozsądne...nie dajcie soba zawładnąć.

Wszystko to dokładnie rozumiem, po rozstaniu i powiedzieniu sobie ''koniec'' żyłam przez dwa lat jak w letargu. Wszystko mi Go przypominało, kwiaty, bo dostawałam od Niego, liście, bo spacerowaliśmy po lesie, arbuz w sklepie, bo obeje uwielbiamy arbuzy, zapach, bo przypominał Jego zapach...ale Dziewczyny, otrząśnijcie się. Macie Rodziny, znajdźcie jakies hobby, dodatkowe zajęcie. Nie prawda, że nei potraficie robic i mysleć cokolwiek bez Niego. Potraficie, tylko trzeba się przemóc, postanowić Sobie. Inaczej popadniecie w depresje i nerwicę. Nie dajcie, żeby wspomnienia, wzieły górę. Wiem, że jest trudno, cholernie trudno, ale da się.

Przeżyłam taka miłość, kochałam, ale trzeba być rozsądnym. To nie wróci i nie będzie trwało, trzeba sie z tym pogodzić. Przez to co przeżyłam doceniłam Męża. Jest wyjątkowy i nigdy nie zrobiłby mi takiego świństwa. Proszę nie mysleć( wiem, że trudno), nie nakręcac się, wykasować wszystkie maile, wiadomości. Nie kontaktować się , nie próbować dzwonić, pisac smsów. Wspomnienia są, wiem, ale prosze docenić i cieszyć się tym, co sie ma. Pozdrawiam

A ja bardzo kocham Swojego Męża, mimo 15-tu lat po ślubie...jest najwspanialszym Mężusiem na świecie