Mam straszny problem ze wstawaniem. Gdy budzik dzwoni o 6 czuję się jakby życie mi się zawaliło. Kilkukrotnie przestawiam drzemki. Moja praca nie jest szczytem marzeń, ale nie ma tragedii... Odkąd pamiętam nigdy nie miałam motywacji, żeby wstać rano do szkoły, na studia ani do pracy. Mimo, że nie kładę się bardzo późno (zazwyczaj między 22-23.30) to rano czuję się podle. Nie dość, że fizycznie jestem do bani, to psychicznie jest jeszcze gorzej. Najgorsze jest to, że przez to się ciągle spóźniam we wszystkie miejsca... :(
Staram się w miarę racjonalnie odżywiać, jestem młoda, można powiedzieć, że szczęśliwa. Ale myśl po przebudzeniu zawsze jest ta sama: "kurwa, ja pierdole".
Czy też tak macie? Czy macie na to jakieś sposoby?
