W odpowiedzi na "Jak otyłość wpłynęła na moje życie" powiem tak... Rozumiem. Chyba cały czas trwam w tej "poczekalni", czekając aż wreszcie będę mogła z niej wyjść, żyć normalnie i korzystać..., przede wszystkim korzystać ze wszystkiego, z czego korzystają inni... W sumie, od jakiegoś czasu, nie mogę powiedzieć, że nie żyję..., zdarza mi się zapominać o swoich kompleksach... Dlaczego? Nie dlatego, że jestem pogodzona sama ze sobą i nie patrzę w lustro... Być może dlatego, że otaczają mnie ludzie, którzy nie dają mi odczuć, że coś ze mną jest nie tak... Jeśli pojawiają się tacy, którzy nawet małym gestem lub słowem sprawią mi przykrość, wykluczam ich z grona znajomych. Kiedyś zabiegałam by wszyscy mnie lubili, teraz już się nie staram się... Już nie! Jestem, jaka jestem i tyle. Albo ktoś mnie lubi za to kim jestem, albo nie musimy się znać. Poza tym, coraz częściej myślę o tym, że czas ucieka, a ja nie zrobiłam jeszcze wielu rzeczy... Dlaczego mam ich sobie odmawiać? Bo wyglądam gorzej niż inni? Tylko czy Ci,którzy wyglądaj lepiej są rzeczywiście lepsi ode mnie? Ludzie gadają! Oceniają! Potrafią słowami zabić każdy uśmiech, a nawet być może czyjąś ostatnią nadzieję... Nie powiem, że to ich problem, skoro tacy są, bo... Wielokrotnie takich zachowań doświadczałam i nie umiałam "ich olać" i iść dalej... Jednak myślę, że w życiu jest tak, że nigdy nie jest za późno... by żyć w pełni i mieć nadzieję, bo wszystko jest możliwe... Wiem to z doświadczenia :)
