Temat może oblegany, lecz stresznie mnie meczy, jestem dziewczyna ktora zna wielu gejow, mieszkam tez z parą homoseksualistow i patrzac na nich widze pewne niedogodnosci, jak dla mnie zachowuja sie jak dobrzy przyjaciele i nic wiecej tak naprawde.Lubie ich na to jacy sa a nie za to kim sa , pozatymm czy zycie w ukryciu w miejscu publicznym to moze byc szczescie? Urojenie czy przyzwyczajenie? albo moze raczej strach przed zmiana? Co o tym myslicie? Prosze o szczere i powazne odpowiedzi, jesli macie odpisywac obrazajac ich to nic nie piszcie...
