Vivianne15

Hej. Nie wiem już co mam zrobić, a post tutaj to chyba ostatnia deska ratunku. Moja kuzynka ma bulimię. Jest tylko o sześć dni młodsza ode mnie, jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Obie mamy 15 lat. Ja mieszkam w Poznaniu, a ona w Hamburgu. Odległość jest ogromna, ale mimo to jesteśmy ze sobą bardzo związane. Niestety od roku zmaga się ona z zaburzeniami odżywiania. Z pro anoreksji przeżuciła się na bulimię i od prawie roku wymiotuje. Problem chyba pogłębia to, że jestem modelką i jestem bardzo szczupła, a ona jest dosyć niska i ma figurę po swojej mamie tzn. ma bardzo obfite kształty. Kiedyś nienawidziła mnie za to, że udało mi się zostać modelką. Pamiętam to dokładnie. Na całe szczęście wszystko sobie wyjaśniłyśmy i nasze stosunki znów są świetne. Niestety próbowałam juz wszystkiego: od błagania jej na kolanach, żeby przestała wymiotować, po rozmowę z jej mamą, krzyczeniem na nią itd. Moje błagania nic nie dały. Ona nadal to robi. Nienawidzi się i chciałaby przestać, ale nie potrafi. Jej rodzice zbagatelizowali problem i nie interesują się nią wcale. Jestem przerażona, bo najważniejsza osoba w moim życiu wiedzą się do grobu, a ja nie potrafię jej pomóc. PS. Proszę Was, nie piszcie, że mam ją wsadzić do psychiatryka, skierować na leczenie itp. Bardzo liczę na Waszą pomoc.

Hej. Nie wiem już co mam zrobić, a post tutaj to chyba ostatnia deska ratunku. Moja kuzynka ma bulimię. Jest tylko o sześć dni młodsza ode mnie, jesteśmy najlepszymi przyjaciółkami. Obie mamy 15 lat. Ja mieszkam w Poznaniu, a ona w Hamburgu. Odległość jest ogromna, ale mimo to jesteśmy ze sobą bardzo związane. Niestety od roku zmaga się ona z zaburzeniami odżywiania. Z pro anoreksji przeżuciła się na bulimię i od prawie roku wymiotuje. Problemchyba pogłębia to, że jestem modelką i jestem bardzo szczupła, a ona jest dosyć niska i ma figurę po swojej mamie tzn. ma bardzo obfite kształty. Kiedyś nienawidziła mnie za to, że udało mi się zostać modelką. Pamiętam to dokładnie. Na całe szczęście wszystko sobie wyjaśniłyśmy i nasze stosunki znów są świetne. Niestety próbowałam juz wszystkiego: od błagania jej na kolanach, żeby przestała wymiotować, po rozmowę z jej mamą, krzyczeniem na nią itd. Moje błagania nic nie dały. Ona nadal to robi. Nienawidzi się i chciałaby przestać, ale nie potrafi. Jej rodzice zbagatelizowali problem i nie interesują się nią wcale. Jestem przerażona, bo najważniejsza osoba w moim życiu wiedzą się do grobu, a ja nie potrafię jej pomóc. PS. Proszę Was, nie piszcie, że mam ją wsadzić do psychiatryka, skierować na leczenie itp. Bardzo liczę na Waszą pomoc.